Tussen Hei & Hemel

Vanmorgen zat ik op de Elsterkop.[1] Onder een beuk — mijn beuk noem ik hem — op een boomstronk. De hei vóór me gloeide in roze en paars, omrand door zomers groen. Daarboven een strakblauwe lucht, helder en fris, met in de verte een dunne sluier wit. Een zacht briesje streek langs mijn wangen.

Uitpuffen

Na een een klimmetje de heuvel op bleef ik daar zitten. Even uitpuffen, water drinken, van me afkijken. Ik haalde mijn telefoon te voorschijn om een meditatie te lezen. 

Een meditatie die bleef hangen

Daar, onder de beuk, las ik over hoe we soms terugkijken en denken: Vroeger was het beter. Spiritueel — tussen God en mij. Maar de schrijver zei: blijf daar niet in hangen. Ga ermee naar de hemelse Arts en vertel Hem wat er is gebeurd — belijd je fouten, of zeg gewoon dat je je ver weg voelt. Verneder je onder Zijn krachtige hand. Dat is niet jezelf omlaagpraten, maar je hart openleggen bij Degene die altijd wil helpen en zo graag vergeeft.

Bidden

Daar, in die stilte, bad ik. Ik vertelde Hem over mijn worsteling met social media. En ik besefte: het zijn niet alleen de voor de hand liggende afleidingen die je bij God (en bij familie en vrienden) vandaan trekken. Zelfs goede dingen — natuur delen, Bijbelstudies plaatsen, reageren op anderen — kunnen ongemerkt te veel ruimte innemen. Alle ruimte soms. Het is zo moeilijk om het te winnen van iets dat speciaal gemaakt is om je aandacht vast te houden.

Ik vroeg Hem om mij door Zijn Geest vrij te maken, mijn enkels vast te maken zodat ik niet wankel (beeldspraak uit Psalm 18), en me te helpen dicht bij Hem te wandelen, zelfs in de late uurtjes van de dag. Als ik moe ben, is de verleiding om te scrollen het grootst. Ik heb Zijn hulp echt nodig. 

😅 Hoe ga jij hiermee om als christen? Of als niet-christen. Hoe stop jij jezelf? Tips altijd welkom.

Hij is groter...

Ik bleef nog even zitten om te genieten van de paarse hei. Na het stukje lezen, erover mediteren, bidden leek alles nòg mooier. Het groen dieper. Het blauw helderder. De hei voller van kleur. In mijn dagboek schreef ik:

Op deze plek ben ik gewoon een natuurliefhebber. Maar ik weet ook dit: Degene met wie ik wandel is sterker dan alles wat mij bij Hem probeert weg te trekken. Hij die in mij is, is groter dan hij die in de wereld is (1 Johannes 4:4). Met ‘wandelen’ bedoel ik mijn leven samen met Jezus — stap voor stap, vertrouwend op Hem.

Ik stopte mijn spulletjes in mijn tas en liep de heuvel af. Wat een heerlijke wandeling. Zoveel moois gezien onderweg. Daarover later  - woensdag denk ik - meer op mijn fotoblog

---

* Ik las deze meditatie: Truth For Life. of Spurgeon voor Iedere Morgen

[1] De Elsterkop is een natuurlijke heuveltop (ongeveer 62,5) in mijn regio, ideaal voor wat frisse lucht, heide-uitzichten en boswandelingen.

Goedemorgen bloemetjes (en goedenavond)

Ze weten precies wanneer het mooi is geweest.

Pal naast ons vakantiehuisje ontdekte ik gele bloemetjes, dansend tussen het gras. Geen gewone paardenbloemen, maar vertakte leeuwentand — zo’n soort waar je aan voorbijloopt, totdat ze bloeien.

’s Avonds sloten ze zich, en het veld werd stil. Alsof iemand er een zachte deken overheen legde. De volgende ochtend openden ze hun bloemblaadjes weer. En zo ging iedere morgen.

“Goedemorgen, bloemetjes,” zei ik dan vrolijk.
“Hebben jullie zin in vandaag?”

Een strookje genade

Een paar dagen later kwam er een man met een grasmaaier het vakantiepark op rijden. Hij maaide al het gras en alle bloemen bij de huisjes weg. Alles moest kort. Alles weg. Maar mijn man vroeg: “Wilt u het strookje naast ons huis laten staan?” En dat deed hij. Wat een cadeau.

Nu kon ik lekker door blijven gaan met mooie plaatjes schieten van bijtjes & bloemetjes

 

Stilte die overblijft

Later pakte ik het boekje erbij waar ik eerder al wat moois in las. Ik wilde het nog een keer lezen. Eén stukje bleef hangen en ik deel hethieronder

“We hebben de opdracht te stoppen. Letterlijk. Te rusten, te ontspannen, los te laten, en tijd vrij te maken voor Hem. Wat we daarvoor nodig hebben, is stilte en rust, waarin we naar Hem luisteren en op Hem wachten. Wat een vreemde ervaring in deze drukke tijd! Toch is die noodzakelijk om God diep en vertrouwelijk te kennen. Stilte is onmisbaar als we ons geestelijk leven willen verdiepen.”

Juist in de avond

Ik bleef eraan denken toen ik later de bloemetjes weer zag sluiten. Ze trekken zich gewoon terug, vanzelf, zonder twijfel of schuldgevoel. Ik merk dat ik dat niet zo makkelijk doe. Vooral ’s avonds niet. Dan is de dag eigenlijk al voorbij, maar ik blijf nog even iets afmaken. Nog iets lezen, iets schrijven. Omdat ik het lastig vind om te stoppen.

Maar die bloemen — die weten precies wanneer het mooi is geweest.

Ik wil dat ook leren. Om op tijd te stoppen. Stil te worden. Niet om niks te doen, maar om ruimte te maken voor Hem, voor mijn man, mijn omgeving. Daardoor ook voor mezelf. Niet alles hoeft vandaag. Bewaar iets leuks voor morgen. 

Ik hurkte in het gras, naast de bloemen. Gewoon, om te kijken. Oefenen in loslaten, zoals zij. 

Misschien leer ik het nooit helemaal.
Maar ik wil het blijven proberen.
Juist in de avond. Juist als ik denk: nog even.

Weltrusten bloemetjes!

---

🌸Ik doe mee met de Huisvlijt Linkparty van Nicole

Ik vind je heel dapper!

Het begon met duizeligheid bij het opstaan. Niks nieuws, dacht ik. Dat heb ik al jaren: even wachten tot het over is en dan gewoon weer doorgaan. Maar dit keer was het anders. Ik viel letterlijk om. Alles werd zwart (of wit?), benen als pudding, hart dat op hol sloeg.

Van toen naar nu
In deze blog deel ik een stukje van de weg die ik ben gegaan — van toen naar nu — aangevuld met dagboeknotities en een bemoediging voor jou aan het eind. ✨

Zoeken naar oorzaak
Eerst dacht ik: Ach, dat is vast nog van die misstap in het bos laatst. Iets verrekt, misschien een whiplash. Ik bleef zoeken naar een oorzaak. Waarom doen we dat eigenlijk? Alsof je altijd precies moet weten waarom iets misgaat.

Uit mijn dagboek
25 maart

Duizeligheidsaanvallen bij het staan vanaf vorige week maandag. Op woensdag heel erg. Daarna iets minder en niet meer die misselijkheid. Erg naar. Onzeker.

Vanmorgen las ik dit in "De diepe plaats" van Jill Briscoe.* 

Het is een gebed:

Lieve Heer,

Dat ik slechts mag weten, met absolute zekerheid, dat U om de hoek van morgen op mij zult wachten met mijn toeksomst in Uw handen. Ik weet dat U er niet lichtvaardig mee omgaat, want U heeft in mijn hart gefluisterd dat ik oneindig kostbaar voor U bent. Ja, al mijn morgens zult U mij helpen om met de pijn om te gaan en dat maakt mij blij. Ik zie U daar.

Jill.

We gingen toch op vakantie!
Nog steeds moe en wiebelig — maar wél met een echte wandelstok om op te leunen. Alsof dat het verschil ging maken (deed het zeker). Aan het eind van die week durfde ik weer in mijn eentje het bos in. Maar iets voelde anders. Alsof ik mezelf kwijt was, alsof mijn lijf niet meer helemaal van mij was. Want ik bleef dizzy en de ochtenden waren niet meer wat ze de weken terug waren. Zo raar moe. En zo’n raar hartritme.

Fysio enzo
Twee weken later zat ik bij de fysiotherapeut, omdat ik zelf al had bedacht wat het was: iets met mijn spieren. Of mijn nek. Of een zenuw. De fysio probeerde het een paar keer: oefeningen, ademhaling, nog eens lopen. Ja, het kon uit mijn nek komen. Maar mijn hart bleef op hol slaan. Uiteindelijk zei hij: “Dit is niet mijn terrein.” 

Uit mijn dagboek
2 april

Ik heb een tegeltje gekocht op Vinted. "Vaak ben je te bang", staat erop. En dat is zo. Vaak ben ik te bang en dan sla ik aan het piekeren, zorgen maken. Nu probeer ik er tegen in te gaan. Maar is moeilijk. Soort tweede natuur.

Daar schrijf ik het nog een keer op, wat ik las in dat boekje van Jill: 

"Ik wist dat Hij wilde dat ik zou geloven dat Hij "altijd" bij me was - zelfs als ik me afvroeg of het zo was. Ik vertelde Hem dat ik niet aan Hem wilde twijfelen. "Altijd", had Hij gezegd, "altijd". Ik zal eraan denken Heer, als ik weer eens bang ben. Als ik het zicht op U kwijtraak vanwege wolken van angst zal ik mezelf eraan herinneren dat ik niet aan U wil twijfelen. 

Goed, zei Hij, je kunt op Mij leunen en mijn machtige arm vastpakken. Dat deed ik vervolgens, en weet je wat? Ik ontdekte dat Hij mij vastpakte."

En daar zat ik dan. In de tussen-in-tijd.
Niet meer de oude, maar ik wist ook niet wat er precies aan de hand was. De ene test na de andere. Bloedonderzoek — alles oké. Hartfilmpje op de praktijk: niet OK, zelf ECG’s opnemen met Apple Watch en doorsturen, kastje voor 24 uur. Een uitslag krijgen: niet verontrustend maar ook niet goed. Cardioloog-bezoek raadzaam. Elke keer dacht ik: Nu gaan we het vinden. Maar nee. Het duurde. En duurde.

Uiteindelijk kwam er een voorlopige richting naar een diagnose. En nog een test die erg lang duurde, bloeddruk meten zus, bloeddruk meten zo. Ik kreeg tips. En toen ontdekte ik dat ik sommige daarvan al jarenlang onbewust had toegepast. 

😄 Dat voelde als een kleine opsteker.

Uit mijn dagboek
14 april

Ik ben mijn dag rustig beginnen, zoals duizelige mensen betaamt. Dit is mijn vierde week met duizeligheid. 

Dingen die ik anders doe:

1. Niet meer gelijk de wasmachine aandoen, vanwege duizeligheid en bijna wegraken bij bukken

2. Water drinken voordat ik uit bed ga, en ruim 10 minuten tot kwartier rechtop zitten voordat ik de trap af ga.

3. Eerst uur ben ik zweverig, loop ik met een stok. 

4, Slow down route naar de middag toe

5. Pauze van 3 social media plekken

6. Elke dag in dagboek schrijven (het hoeft niet netjes)

--- 

Ik schrijf toch weer wat over uit het boekje van Jill Briscoe:

"Morgen doen is uitputtend, Heer. Je moet alles problemen doorleven van te voren, al hun pijn voelen en vervolgens vrezen voor de terugslag! Als U zegt "stop daar mee" help me dan om te luisteren. Verbied me om naar een enge toekomst te gluren en het ergste te vrezen. U alleen kunt mijn concetratie op iets anders richten. Leer mij stap voor dagelijkse stap om 'vandaag te doen'. Amen"

 

In mijn tussen-in-tijd...
In die tussen-in-tijd kwam ik erachter dat je echt geen zeldzame ziekte hoeft te hebben om je leven op z’n kop gezet te zien. Zelfs klachten die je al jaren als “normaal” wegwuift, kunnen je op een dag onderuit halen omdat je dacht dat ze normaal waren, en het toch niet waren.

Wat ik ook leerde: ga wat vlugger naar je huisarts. Stop met zelf dokteren en googelen. Luister naar je lijf en vraag om hulp als het echt niet meer gaat. Eh…. luister naar je man, die al eeuwen zegt dat je niet steeds moet denken dat het tussen je oren zit.

Blijheid over kleine dingen
En ja, tussen alle onderzoeken, wachtkamers en goede dagen die ineens weer slechte dagen werden, ontdekte ik dat kleine dingen het verschil maken. Iemand die vraagt hoe het gaat (je weet wel: echte verbinding). Een kop koffie. Iemand aan de deur. Een beterschaps-boeket. Een berichtje. Een merel op de schutting. Iets dat ineens wél lukt — en de blijheid daarover. 

De puzzelstukjes vallen langzaam op hun plek. En ondertussen probeer ik gewoon eerlijk te zijn: dat ik het ook niet altijd weet. En dat is oké. 

Uit mijn dagboek
3 mei:

Duizeligheid wierp me op mezelf, Ik kwam tot stilstand. Niet leuk. Nu ik dit opschrijf is het goed zo. Ik denk vaak aan mijn One Word: Abide. Ik wil schuilen als een kind bij Mijn hemelse Vader. Ik wil Hem bewonderen en prijzen. Dat doe ik dus ook. 

Citaat dat me raakte:

Gethsemané was unique. We do not go through our own Gethsemane. Jesus has done that for us. But we must learn to place our feet in the footsteps which He planted here, if we are to be His disciples - Sinclair Ferguson 

 💗 (dagboekschrijven is goed)

Wat ik in tussentijd leerde
Wat ik van eind maart tot nu (juni) leerde is vooral dat de Heere me helpt om niet tien stappen vooruit te leven, maar één dag tegelijk. Stap voor stap. 

Dus als jij ook in zo’n tussen-in-tijd zit: je bent niet de enige. Ik schrijf de blog speciaal voor jou. Je hoeft niet alles in één keer op te lossen. Je hoeft ook niet je zelf uit te leggen aan iedereen. Wees lief voor jezelf. Vraag hulp. En leef vandaag. Morgen komt morgen wel. 

Ik vind je heel dapper!

---

* Over een ander boekje van Jill schreef ik in 2022 een blog: Laat God je dag mooi maken

En toch bloeien er nog rozen

In het Voorjaar
Er belde iemand aan. Ze keek naar mijn klimroos, haar ogen glinsterden.
“Zie je hoeveel knoppen? Dit wordt één en al roos.”
Ik had het zelf nog niet eens opgemerkt. Ik stapte over de drempel naar buiten en samen keken we naar de struik naast de voordeur. Ik bukte me en wees op één knop, laag bij de grond, die al open ging.

Foto hieronder: de knopjes

Ze glimlachte.
En toen zagen we er nog een.
En nog een.

Roomwitte rozen in bloei

Een week later stond de hele struik in bloei: roomwitte rozen wiegden zacht tussen het donkere blad. Wat een overvloed...
Ze bloeien elk jaar, maar zo mooi als nu had ik ze nog niet gezien. Hun geur trok door de kieren van het oude houtwerk naar binnen. Heerlijk.

Een paar dagen later
De bel ging opnieuw. Ik deed open. Het was de pakjesmevrouw. Ze bracht een pakje voor de buren — dat gebeurt wel vaker.
We kletsten even. Toen tilde ze haar zonnebril op en zei, met een knikje naar de rozen:
“Allemaal luis.”
😕 Alleen dat. Geen: mooie rozen. Nee: allemaal luis.

Het zette me aan het denken.
Hoe snel je kunt vergeten wat groeit, wat goed is, wat je zomaar hebt gekregen. En hoe vaak je alleen nog maar het nare, het lelijke ziet.
Alsof al het mooie wordt overwoekerd door dat ene wat niet klopt.

.

Het trekt al je aandacht.

En toch: er bloeien nog rozen!

Oefenen in zien

Ik oefen in het zien van de rozen van vandaag.
Ze zijn zomaar gegeven.
’t Is geen verdienste, geen prestatie. Ik zie er Zijn zorg in. Zijn liefde.
Ik ontdek Zijn glimlach in iets kleins:
In iemand die wijst op een bloemknop die ik zelf nog niet had gezien.
En zelfs in iemand die alleen maar luizen ziet — omdat het me stof gaf voor deze kleine blog.

Dus ja, er zit luis op mijn rozen.
Maar hé — ze bloeien nog steeds! 😊🌹

Geschreven op 19 mei, geplaats op de avond van 3 juni, toen de merels floten

De kleur die mij aan Thuis doet denken

Zóveel kleine blauwe steentjes op één onderzetter.

En nog meer blauw.
En nóg meer.
Ik vind dit deel echt niet leuk — steeds weer datzelfde kleurtje, steentje voor steentje.

Ik neem een pauze.
Leg het werkje weg, pak m’n telefoon en google: “Blauw in de Bijbel.”
En dan valt iets me op.

Blauw = tekhelet (תכלת).
In de tijd van Mozes was het zeldzaam en kostbaar. Volgens oude tradities werd het gemaakt van het sap van een zeewezen, de chilazon — waarschijnlijk een soort zeeslak.
Het werd gebruikt voor de tabernakel, voor de kleding van de hogepriester, en voor de tzitzit — de kwastjes aan de hoeken van het kleed.

Niet zomaar een kleur.
Tekhelet wees omhoog —
het herinnerde Gods volk aan de hemel
en richtte hun hart op de Oneindige.

Sommigen zeggen dat tekhelet verwant is aan kalah,
dat betekent: voltooien, vervullen.

En ineens voelt het herhalen van dat blauw niet meer zo zinloos.

Eh, ik vind het nog steeds geen leuk klusje.

Maar nu, bij elk klein blauw steentje, herinner ik me:
dit is niet het einde.
Er is meer.
Hij is er

🕊️ Klein weetje

"Ik ben het; weest niet bevreesd."

— Markus 6:50 

In het Grieks staat daar letterlijk: ἐγώ εἰμι – Ik ben.

Dat echoot Gods naam uit Exodus:

"Ik ben die Ik ben."

Niet alleen een geruststelling,

maar een openbaring:

Hij is er. Hij ís.

Een glimpje van de hemel?
Dat ontvang ik iedere keer als ik me herinner dat Hij naar beneden kwam —
als het Lam van God,
om het mogelijk te maken dat ik Hem nu kan ontmoeten in het gewone,
en dat de weg naar boven, dag en nacht, openligt.
Geen obstakels meer

En als ik dan pauzeer, zelfs bij iets kleins als een onderzetter vol blauw,
en fluister: "U bent hier," — dan is dát mijn glimp van de hemel.

U bent hier — ook in het saaie, het moeilijke, het onoverzichtelijke, het pijnlijke. Ja, zelfs als ik blauwe steentjes plak om uit te rusten van de dingen die me zo moe maakten.

~ * ~ * ~ * ~

Heeft een hobby jou ooit wat laten zien van iets groters?
Wat is jouw hobby eigenlijk?

Toen geschreven, opnieuw kostbaar

Ik een appje van Lieneke.* Ze stuurde een linkje naar een oud blogbericht van mij uit 2011 met erbij: “Wat mooi.”

Nieuwsgierig klikte ik erop — en tot mijn eigen verbazing vond ik het óók mooi. Ik was eerlijk gezegd bijna vergeten dat ik het geschreven had 😅 (Het voordeel van ouder worden: je verrast jezelf af en toe.)

Dankjewel, Lieneke — voor het appje, precies op het goede moment. Ik deel het hieronder opnieuw, met een kleine aanvulling — veertien jaar later.

~ * ~ * ~ * ~

‘Barbara’s God is ook mijn God’

Een maandje terug vond ik op de rommelmarkt een stapeltje oude EO-vrouwenmagazines. Een kleine schat voor iemand als ik, dol op goede artikelen en mooie verhalen. Ik bladerde, las, en bleef hangen bij een interview uit de boekenbijlage van het maartnummer van 2000 — een gesprek met de humoristische auteur Barbara Johnson.

In haar eigen woorden vertelt ze:

"Ik heb lang gezegd: Waarom ík? Waarom moest ík mijn twee zoons verliezen, kreeg mijn man een ongeluk, kwam mijn andere zoon elf jaar lang niet thuis? God zegt dat Hij je niet meer geeft dan je kunt dragen, maar dit was echt te veel!

Ik was praktisch alles kwijt — behalve mijn verstand. Ik bereikte het punt dat ik alleen nog maar dood wilde ...

Pas toen ik zei: ‘Hoe het ook zij, Heer! Wat er ook gebeurt, wat U ook in mijn leven brengt — het is aan U, en U bent groot genoeg om me erdoorheen te helpen’, toen was het alsof miljoenen sprankelende vonkjes van blijdschap opborrelden. En die zijn altijd gebleven."

Raakt jou dit ook?

De dag nadat ik dit las, besloot ik — na wat gepieker en geworstel — Barbara’s voorbeeld te volgen.
Zie het zo voor je: ik schraapte mijn pijn, mijn rouw, mijn schuldgevoel en innerlijke verscheurdheid bij elkaar en begon aan de lange trap omhoog, naar de schitterende troon van God (lees: ik probeerde te bidden).

Mijn hele pakket aan misère legde ik aan de voeten van Jezus. Omdat Hij zélf in de Bijbel belooft:
“Kom naar Mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan, en Ik zal jullie rust geven. Neem Mijn juk op je en leer van Mij, want Ik ben zachtmoedig en nederig van hart.”

Onder tranen gaf ik het roer uit handen.
Barbara’s God is namelijk ook mijn God.
En Hij is groot genoeg om mij erdoorheen te helpen.

De beproeving ging niet meteen weg. Maar Hij bleef. En Hij draagt me — van dag tot dag.
Dat brengt kleur in mijn leven. En ik leer lachen, zelfs als alles nog niet opgelost is.

(Heel eerlijk? Er zijn dagen dat ik me helemaal niet blij voel. Maar ik voel me wél veilig. En geliefd.)

“Eens zal Hij uw mond vervullen met gelach, en uw lippen met gejuich.”
(Job 8:21)

 ~ * ~ * ~ * ~

[Toevoeging – 2025]
Het is inmiddels veertien jaar geleden dat ik dit las in dat oude EO-magazine en besloot Barbara’s voorbeeld te volgen. In die jaren heb ik méér geleerd over wie Jezus is. Over Zijn trouw en vooral  over Zijn onvoorwaardelijke liefde.

Ik dacht toen dat ik het roer uit handen gaf — en dat deed ik ook — maar ik kon niet overzien hoe Hij me zou leiden. Hoe geduldig. En hoe dichtbij Hij zou blijven.

Er kwamen nieuwe stormen. En ook nieuwe verliezen, die soms rauw en verwarrend waren. Maar als ik terugkijk, zie ik gelukkig niet alleen dat.

Ik zie ook momenten van onverwachte blijheid, troost die precies op tijd kwam…en stapjes vooruit die ik toen niet eens doorhad, en een dieper vertrouwen dat langzaam groeide, en het wonder van het gewone — dat een steeds groter wonder werd.

Daar schrijf ik graag over.

Zijn genade is echt genoeg.

Ik val niet uit Zijn hand.

* Lieneke

Een ochtend in maart

Vanmorgen stond ik om 7 uur in het bos. De zon klom langzaam omhoog tussen de bomen, en ik klom mee — een heuvel op.

Niet alleen letterlijk.
Ook een beetje uit een dalletje van moedeloosheid.

Bij de kleine heide ging ik zitten.

Het was zó stil, zó mooi.
De vogels floten hoog in de oude beuk.
Tussen de wortels bloeiden de narcissen.
Eindelijk open… wat mooi.

Daar las ik een meditatie van Spurgeon.
Op mijn bankje.

Wat me raakte:

❄️ Soms voelt je hart als winter
☀️ Maar als de Heere het voorjaar brengt, komt er weer leven
🌸 Zoals een krokus opkomt uit koude grond, zo kan ook je hart weer bloeien
🕊️ De Heilige Geest vernieuwt, verlevendigt, herstelt.

“De bloemen worden gezien in het land, de zangtijd genaakt, en de stem van de tortelduif wordt gehoord in ons land.” – Hooglied 2:12

Spurgeon sloot af met een gebed.
Ik bad zijn woorden mee.

Maar thuis maakte ik er een iets breder gebed van, voor iedereen met winter in het hart:

Gebed

O Heere,

nog steeds geen lentetijd in mijn hart.

Ik ben moe.

Moe van zoveel.

Wilt U een einde maken aan mijn winter?

Laat het alstublieft weer lente worden in mijn hart.

Kom, Heilige Geest,

vernieuw mijn ziel.

Verlevendig mij.

Laat me bloeien voor U.

In Jezus’ naam,

Amen.

De zon komt op, maakt de morgen wakker

Ik had mijn wekker op 7:15 gezet, vol goede bedoelingen. Dan sta ik morgenochtend op tijd bij de Groene Grens om de zonsopgang te zien, dacht ik.

Ha, dat ging dus echt niet vanzelf vanmorgen: ik at mijn havermout, trok vlug een wollen muts met pompon over mijn slordige haar en volgens mij stond de afdruk van mijn kussen nog op mijn wang. -5°C. Waarom vond ik dit een goed idee?

Ik fietste naar de Groene Grens en zette mijn fiets tegen een boom. Daarna strompelde ik over het pad — met bevroren moddervoren — naar het veld erachter. Ik kwam er precies op tijd aan onm het te zien: diep, warm rood vloeide over de horizon, als opgloeiende sintels die de hemel in vuur en vlam zetten. 

Eerst zag ik maar een stukje van de zon, daarna helemaal, zo mooi rood. De kou beet nog steeds in mijn wangen en mijn vingertoppen tintelen... maar ik dacht er even niet aan. Ik schoot foto's en verbaasde me erover dat de zon zo snel omhoog klom en van kleur veranderde. Ook de lucht, die werd stralend blauw.

Hieronder een foto op een plek anderhalve kilometer verwijderd van de vorige twee plaatjes.

Thuis warmde ik mijn verkleumde handen aan een dampende latte. Daarna deelde ik wat foto's op Insta. Ik vond een stukje van Spurgeon erbij—hij kan zo prachtig schrijven over de natuur. Ik deel dat citaat ook hier.

Misschien vindt iemand het mooi. Misschien alleen ik. 

Hoe dan ook, de zon kwam op. ☀️✨

Citaat C.H. Spurgeon

 "Maar voor u die Mijn Naam vreest, zal de Zon der gerechtigheid opgaan, en onder Zijn vleugels zal genezing zijn; en u zult naar buiten gaan en dartelen als kalveren uit de stal."
— Maleachi 4:2

🌞 Je kunt niet te diep gezonken zijn, je kunt niet te onwaardig zijn; de oneindige barmhartigheid van God, als het oneindige licht van de zon, kan jou bereiken.

🌑 "Ach, ik ben duister." Maar welke nacht was ooit te donker voor de zon om haar in dag te veranderen?
❄️ "Ach, ik ben koud." Maar welk ijsblok was ooit te koud voor de zon om het te doen smelten? Welke winter was ooit te streng voor de zon om hem in zomer te veranderen?

🔥 Geef jezelf over, jij ijsklomp, geef je over aan de zon, en zij zal je doen smelten. 🌿 Geef jezelf over, jij dode en verdorde tak, aan die dierbare zonnestraal die nu op je wacht om je te kussen, en zij zal leven in je wekken en je verwarmen, totdat je beladen zult zijn met rijke vruchten, tot lof en eer van de Zon der gerechtigheid, die over je is opgegaan.

Bron: The Rising Sun, Charles Haddon Spurgeon

 

😃 Voel je de kou als je naar de foto hierboven kijkt?

---

🌅 Niet in Nederland? Hoe laat is jouw zonsopgang morgen?
🌇 Kijk jij weleens bewust naar de zonsondergang op je vrije dag

Dag, botanische tuin. Tot de volgende keer!

Na mijn gesprek met de psycholoog besloot ik iets leuks te doen.

“Waarom niet naar de botanische tuin?” stelde mijn man voor. Sjonge dat ik daar zelf niet op kwam. Wat een goed idee!

Ik kleedde me warm aan en stapte op mijn fiets voor een rit van twintig kilometer. Twintig kilometer klinkt veel, maar ik was er zo.

Kleine wonderen in de winter

Langzaam wandelde ik over de paden in de prachtig aangelegde tuin. De bomen waren kaal, geen bladeren aan de takken—pure winterrust. En toen, opeens, een verrassing: een kleine camelia in bloei.

Ik liep ernaartoe en maakte veel foto’s. Je zult maar bloemen zien in de winter! Oooh, en iets verderop zat een schattig roodborstje zich te wassen in een modderplas. Zo klein, zo ijverig, maar erg schoon werd hij er niet van. 

😍 Ik bleef kijken. 

Op HET bankje

Halverwege mijn wandeling ging ik zitten. Op HET bankje. Ik pakte mijn thermosfles en dronk koffie. Twee jaar geleden zat ik hier ook. Lees dat HIER 🌸

Nu krabbelde ik spontaan een paar zinnen in mijn dagboek:

Ik ben er zeker van dat het mooi gaat worden. De tuin gaat weer bloeien. Ik zag zoveel knopjes aan de bomen, en de camelia bloeit! De lente komt. Ik verwacht, ik hoop. Het gaat geweldig worden.

👇 Hieronder zie je mijn schaduw (ja er komt straks echt bloesem aan die bomen)

Daarna stopte ik mijn dagboek terug in mijn rugtas en bleef ik nog even zitten. Mijn gedachten gingen overal heen, ook naar God—dat Hij alles nieuw zal maken. 

Alles. Nieuw.

Jesaja 64:4 - Ja, van oude tijden af heeft men het niet gehoord, men heeft het niet ter ore genomen en geen oog heeft het gezien, behalve U, o God, wat Hij doen zal voor wie op Hem wacht.

Ik geloof dat mijn wachten de moeite waard is.

Een explosie van schoonheid

Net voordat ik de tuin uitliep, zag ik een echte bloesemboom. Ik vergat alles om me heen en staarde er vol verwondering naar. Ik pakte een laaghangende tak en boog mijn hoofd ernaartoe, rook eraan, bekeek de details nauwkeurig … wat een explosie van schoonheid en kleur! Snel schoot ik een paar foto’s.

Toen werd het hoog tijd om te vertrekken. De zon stond als een oranje bol boven de horizon en zakte steeds verder weg. Een koude wind stak op.Ik huiverde.

Fietsen, fietsen.

Dag, botanische tuin. Tot de volgende keer! Dan zal het vast lente zijn, ook al is daar nu nog niets van te zien.

Ik verwacht, ik hoop. Het gaat geweldig worden.

😊 🌿✨

Het Cyclaam-bolletje

Vandaag stopte ik eindelijk de cyclaam-bol in een terracotta bloempotje 🪴 en bedekte het voorzichtig met wat klonten donkere aarde. Maar opeens schrok ik want het bolletje richtte zich iets op riep: "Nee, niet doen!" Het keek me wanhopig aan. "Al die zware rommel op me, het is vies, nat, en ik zie een enge worm! Wat doe je me aan?" 

Het cyclaambolletje

Ik knielde op de natte stoep, boog me over het bloempotje heen en fluisterde: "Het is voor je eigen bestwil. De tuinaarde helpt je juist om mooi te worden. Straks groei je er dwars doorheen en straal je in met wel 100 bloemetjes. Vertrouw me, ik weet wat ik doe!"

Met de laatste schep aarde was het cyclaambolletje helemaal verdwenen. "Het komt goed," zei ik met mijn mond vlakbij de zwarte potgrond. Toen hoorde ik het gesmoord mompelen: "Omdat jij het zegt, omdat jij van me houdt... daarom geloof ik je." 

🌱💖

Omdat ik Hem ken

Toen ik weer binnen was dacht aan Romeinen 8:28 "En wij weten dat voor hen die God liefhebben, alle dingen meewerken ten goede, voor hen die naar zijn voornemen geroepen zijn."

Citaat

Ik weet dat Romeinen 8:28-30 waar is, omdat ik God ken en Hij het gezegd heeft. Zijn woord is betrouwbaar en dat garandeert Zijn belofte. Ik weet het omdat ik Hem ken. Ik begrijp het niet door naar de gebeurtenissen in mijn leven te kijken, maar door God zelf te kennen. Ik begrijp het niet door naar de stof te kijken, maar door de "ontwerper" ervan te kennen. Ik begrijp het niet door de muziek te horen, maar door de "componist" te kennen. Er zijn veel dingen die ik niet begrijp. Ik weet niet waarom baby's sterven, waarom auto’s crashen, waarom vliegtuigen neerstorten, waarom gezinnen uit elkaar vallen of waarom goede mensen plotseling ziek worden en sterven. Maar één ding weet ik zeker—God is aan het werk en Hij is mij niet vergeten. Halleluja.*

I walked a mile with Pleasure,

She chattered all the way.

But I was none the wiser,

For all she had to say.

Then I walked a mile with Sorrow,

And ne'er a word said she.

But, oh, the lessons I did learn

When Sorrow walked with me.

* Romans 8:28

🌹🌹Heb je ooit bloembollen geplant en ze zien bloeien? 

---

Lees ook: 

• Wat ik leerde van mijn geluksplantje
• Je bent mooier als je echt bent (blauwe orchidee)