Goedemorgen bloemetjes (en goedenavond)

Ze weten precies wanneer het mooi is geweest.

Pal naast ons vakantiehuisje ontdekte ik ze: gele bloemetjes, dansend tussen het gras. Geen gewone paardenbloemen, maar vertakte leeuwentand — zo’n soort waar je zó aan voorbijloopt, totdat ze bloeien.

’s Avonds sloten ze zich, en het veld werd stil. Alsof iemand er een zachte deken overheen legde. De volgende ochtend openden ze hun bloemblaadjes weer. En zo ging het elke nieuwe morgen.

“Goedemorgen, bloemetjes,” zei ik dan vrolijk.
“Hebben jullie ook zo’n zin in de dag?”

Een strookje genade

Een paar dagen later kwam er een man met een grasmaaier het vakantiepark op rijden. Hij maaide al het gras en alle bloemen bij de huisjes weg. Alles moest kort. Alles weg. Maar mijn man vroeg: “Wilt u het strookje naast ons huisje laten staan?” En dat deed hij. Wat een cadeau.

Nu kon ik lekker door blijven gaan met bloemetjes en bijtjes fotograferen.
Mooie plaatjes schieten.

 

Stilte die overblijft

Later pakte ik het boekje erbij waar ik wat moois in las. Ik wilde het nog een keer lezen. Eén stukje bleef hangen en ik deel het op mijn blog:

“We hebben de opdracht te stoppen. Letterlijk. Te rusten, te ontspannen, los te laten, en tijd vrij te maken voor Hem. Wat we daarvoor nodig hebben, is stilte en rust, waarin we naar Hem luisteren en op Hem wachten. Wat een vreemde ervaring in deze drukke tijd! Toch is die noodzakelijk om God diep en vertrouwelijk te kennen. Stilte is onmisbaar als we ons geestelijk leven willen verdiepen.”

Juist in de avond

Ik bleef eraan denken toen ik later de bloemen weer zag sluiten. Ze trekken zich gewoon terug, vanzelf, zonder twijfel of schuldgevoel. Ik merk dat ik dat niet zo makkelijk doe. Vooral ’s avonds niet. Dan is de dag eigenlijk al voorbij, maar ik blijf nog even iets afmaken. Nog iets lezen, iets schrijven. Omdat ik het lastig vind om te stoppen.

Maar die bloemen — die weten precies wanneer het mooi is geweest.

Ik wil dat ook leren. Om op tijd te stoppen. Stil te worden. Niet om niks te doen, maar om ruimte te maken voor Hem. Niet alles hoeft vandaag. Bewaar iets leuks voor morgen. En wat minder leuks mag ook wachten.

Ik hurkte in het gras, naast de bloemen. Gewoon, om te kijken. Oefenen in loslaten, zoals zij. 

Misschien leer ik het nooit helemaal.
Maar ik wil het blijven proberen.
Juist in de avond. Juist als ik denk: nog even.

Weltrusten bloemetjes!