Glimlach in het paars

Over de symboliek van een herfstaster in grijze dagen 🩶💜

Hèhè, even uitpuffen in mijn oude stoel.
De zon schijnt naar binnen, en kijk… daar staat ze: mijn nieuwe herfstaster. Paars, met van die zonnig gele hartjes. Blijdschap in een potje.

De bloemen uit mijn kindertuintje

Mijn man twijfelde gisteren nog in de winkel. “Hij lijkt zo ver heen,” appte hij bij een foto. Maar ik wist het zeker: deze is het. Want dit is de plant die me terugbrengt naar mijn kindertijd. Ik had toen een eigen tuintje, waar ik met mijn handen door de aarde woelde en bloemen kweekte. En aan het eind van de zomer begonnen die paarse asters te bloeien. Mijn lievelings.

Dat vind ik nog steeds het mooie van herfstasters: ze bloeien als zomerbloemen het kopje buigen. Wanneer het seizoen kantelt en de dagen korter worden, staan zij daar opeens volop te stralen. Alsof ze zeggen: het is nog niet voorbij… kijk maar naar ons!

Jaloerse monstera’s

Ik glimlach en geniet er lekker vanuit mijn luie stoel.
Wat een kleur. 

Mijn monstera’s kijken stilletjes toe vanuit de vensterbank. Volgens mij zijn ze een beetje jaloers op al die bloemen. Ik heb hèn nog nooit een bloem zien maken. Misschien lukt dat alleen in het oerwoud. Ondertussen slingeren hun wortels tot op de grond, mooier, sterker dan die van de herfst-aster. Het wordt hoog tijd dat ik twee mooie nieuwe potten voor ze zoek. Voor allebei één, zodat ze weer ruimte hebben. Misschien voelen ze zich dan wat minder jaloers op die paarse bloemenpracht.

Trouw die blijft

Pas las ik ergens iets over de taal van bloemen. Dat de herfstaster symbool staan voor trouw. Niet omdat ze eeuwig bloeien want dat doen ze  nou natuurlijk ook weer niet, maar omdat ze steeds terugkomen.  Jaar na jaar. Ze brengen kleur op momenten dat je het niet meer verwacht.

En dat raakt me, juist nu. Eind september blijft voor mij een moeilijke tijd. Mijn moeder stierf op 30 september en over de weken ervoor denk ik vaak aan haar ziekbed. Ik word daar niet blij van. En dan krijg ik opeens deze mooie aster in de schoot geworpen. Vol kleur. Alsof de bloemetjes zeggen: er is iets dat blijft — de trouw van mijn hemelse Vader. 

Psalm 27: “Al verlaten mijn vader en moeder mij, de Heer neemt mij aan.” Dat is de bemoediging die ik proef als ik naar mijn herfstaster kijk. Dat Zijn trouw standvastig is en liefdevol. Elke morgen opnieuw als een soort fundament om op te bouwen en de dag door te komen. 

Kleine bemoediging

En voor wie niet zo bij het geloof stilstaat: asters dragen nog veel meer symboliek met zich mee volgens het wereld wijde web. In de bloementaal staan ze ook voor geduld en wijsheid, en paars wordt vaak verbonden met waardigheid en bewondering. Ze zijn zelfs de geboortebloem van september. Is dat echt zo? Ik wil het dubbelchecken straks. Een glimlach in het paars, voor iedereen die even stil wil staan bij een stukje schoonheid op grijze dagen.

Ik sta op uit mijn stoel om er nog een foto van te maken. Gewoon, om dit moment te bewaren. Voor jou. Voor mij. Voor ons allemaal.

🌼💜