Tussen kleur en kou

Een paar dagen geleden plaatste ik dit op Instagram:

Er is iets bijzonders aan deze tijd van het jaar. Terwijl de bladeren aan de bomen langzaam verkleuren, van groen naar geel, oranje, rood, zie ik iets anders gebeuren. Hier en daar verschijnen al kleine knopjes. Voorzichtig, bijna onzichtbaar. Maar ze zijn er.

Het raakt me, hoe de natuur laat zien dat loslaten en opnieuw beginnen tegelijk kunnen bestaan. De blaadjes verkleuren, vallen hier en daar, maar het nieuwe is al begonnen met bestaan.

Misschien hou ik daarom zo van gekleurde blaadjes. Omdat ze me herinneren aan de tussentijd. Niet meer het oude, nog niet helemaal het nieuwe.

Daar zit ik ergens tussen in. En dat is oké.

In the in-between, God is closest. There is a time for every purpose — even waiting.

De stille verandering

Zelfs één week maakt verschil. Als ik nu naar buiten loop, ruikt de lucht anders — kruidig, koel, een vleugje vochtige aarde. Ik sta buiten met mijn mand wasgoed onder de arm en kijk omhoog naar de eik. Verder weg zie ik nog een boom. Geen boom verkleurt op dezelfde manier: de ene gloeit in goud, de ander in rood, en weer een andere houdt nog even vast aan zijn groen.

Tussen kleur en kou

Ik geniet van al die kleur. Van het licht dat laag over de velden valt, het geritsel van bladeren onder mijn voeten. Maar ik weet ook: de stormen zullen komen. De modderplassen, de dagen zonder zon, de takken die breken.

En toch, ik zag al nieuwe knopjes. Ze wachten stil op hun tijd. Misschien is dat wat ik ook mag leren: dat leven niet ophoudt als de kleur verdwijnt, maar juist daar begint waar ik niet alles vast kan houden.

Mijn tijden in Zijn hand

Voor mij? Ik geloof dat er Iemand is die alles draagt, die weet van vallen van de bladeren én het groeien van de knopjes, van mijn wachten in de kou en het zachte ontluiken van nieuwe groei op plekken waar het doods leek.

Deze maand ga ik een bijbelstudie doen over Laugh Again: Experience Outrageous Joy. Juist nu de dagen korter worden heb ik er veel zin in. Ik heb geen aanleg om zomaar te piekeren, maar als er iets is om over na te denken, kan ik er diep in doorgaan. Misschien helpt deze studie me om opnieuw vreugde te ontdekken en om los te laten wat ik mag laten gaan.

Ik hoef mijn eigen ritme, ontwikkeling en overgangsmomenten niet krampachtig beheersen of te verklaren. Ze liggen niet in de handen van toeval of mensen, maar in de handen van mijn hemelse Vader, die mijn leven draagt, ook als ik de contouren ervan niet zie. Beslissende momenten. Fasen. Keerpunten. Crisis. In Zijn hand.

---

🍂 Weetje: geen twee bomen verkleuren precies hetzelfde. Zelfs twee eiken naast elkaar krijgen een andere tint; het hangt af van de soort, de bodem, het licht, en soms gewoon van het karakter van de boom. Ik hou van bomen. Daarom deel ik dit weetje natuurlijk 😉

PS. Ik schreef deze post op 11 oktober. Toen vergat ik hem. Dus nu alsnog online, met terugwerkende kracht (want eigenlijk is het een maand later: 11 november)