Ik wil leven met een lach (door tranen heen)

Vrijdag de 6e

Ik trek het rolgordijn omhoog. Yes, de zon schijnt. Wat heerlijk. Ik voel me blij worden."Nu zou ik naar buiten moeten gaan", zeg ik verlangend tegen mijn man, "en zoveel mogelijk vitamientjes pakken." Hij knikt. Hij lacht. "Ga dan," daagt hij me uit. 

🥾 Ik ga.

Mooi, mooi (in het bos)

Daar sta ik dan op de laatste dag van de kerstvakantie. Wat fijn om weer in het bos te zijn. Ik kijk naar het zonlicht dat in brede banen tussen de donkere stammen naar beneden stroomt. Mooi, mooi!

Ik neem me voor om stug door te lopen maar de mooiigheid om heen is zo verleidelijk. Ik schiet af en toe een foto. 

Is het bankje vrij?
Mijn doel is de oude beuk op de top van de heuvel, bij de kleine heide. Het is nog een flink eind lopen. Ik voel me zo blij dat mijn benen weer willen doen wat ik wil. Mijn spierkracht is eindelijk terug, na COVID in augustus. Ik wandel en wandel en wandel. Kijk, daar is de oude beuk al. Is het bankje vrij? Ik voel me de koning te rijk als ik zie dat er niemand zit.

Nu wil ik koffie ☕

👆 Hierboven het bankje.  

Gewoon even niets (dat is moeilijk hoor)

Ik geniet van de koffie, het geluid van de wind. Laat het maar los, zeg ik tegen mezelf. Schouders omlaag. Gewoon even niets. Dat is moeilijk hoor: gewoon even niets. Lukt dat jou?

Mooie pauze

Mijn jaar begon echt niet leuk. Naast het langzame herstel van mijn man, hij kreeg COVID, waren er ook mijn eigen baal-en-faalmomenten. Daar denk ik toch een ieniemienie beetje over na, of ik het wil of niet. Hoe zou het zijn om helemaal niets te denken? Het lijkt me saai. Ik denk altijd. Behalve als ik slaap. Ik drink langzaam mijn koffie op en warm mijn handen aan de emaille beker. Het uitzicht is magnifiek. Wat bof ik met dit mooie weer. 

Als ik mijn thermosfles weer in de tas gestopt heb, lees ik wat moois via de TFL-app en bid ik, als reactie daarop.

Ik bid voor elk kind (we hebben 6 volwassen kinderen), ik bid voor mijn man, please, laat hem niet terugvallen in zijn burn-out, ik bid voor volharding, trouw, liefde. En ik deel mijn verdriet met Hem. Over wat niet meer is, wie niet meer zijn.

🐞🙏😍 Ja, echt een mooie pauze op dit bankje (spiritueel maar ook qua natuur).

Zie mijn collage met Iphonefoto's 👇 

Uit mijn dagboek
6 januari

Een dag met een gouden randje. Ik zat onder de beukenboom en nam tijd om de dagelijkse-Spurgeon-devotional te lezen. Het raakte me. Het kwam precies op tijd eigenlijk. Nu schrijf de tekst over in mijn dagboek, zodat ik het later terug kan vinden. 

"Werp al uw zorgen op Hem, want Hij zorgt voor u." 1 Petrus 5:7*

God is je niet vergeten. Hij, Die de mussen voedt, zal jou ook geven wat je nodig hebt. Zit niet in wanhoop terneer. Hoop op God! Blijf altijd hopen. Er is er Eén, Die om je geeft. Zijn oog is op jou gericht, Zijn hart klopt vol medelijden over jouw verdriet. Zijn almachtige hand zal je de nodige hulp brengen. De donkerste wolken die er nu zijn, zullen zich op Zijn tijd in stromen van genade uiteen laten vallen. De dikste duisternis zal plaatsmaken voor een nieuwe morgen. Als je deel uitmaakt van Zijn familie, zal Hij je wonden verbinden en je gebroken hart genezen. Twijfel nu je beproefd wordt, niet aan Zijn genade maar geloof dat Hij je in tijden van beproeving net zo lief heeft als in tijden van geluk.

Met een beetje olie in de kruik en een handvol meel in de kruik overleefde Elia de hongersnood, en jij zult hetzelfde doen. Als je erop vertrouwt dat Hij voor je ziel zorgt, waarom vertrouw je dan ook niet dat Hij voor je lichaam zal zorgen? Kom dan, zeg vaarwel tegen je overmatige bezorgdheid en leg alles wat je angst inboezemt in de handen van een genadig God.

(C.H. Spurgeon, en een beetje van mij)

Ik bad, ik beleed, ik geloofde en prees mijn God voor Zijn trouw. Ik stond kilo's lichter van het bankje op dan ik erop ging zitten 😊 

Ik leg mijn zorgenrimpels in Zijn hand. Ik wil leven met een lach (door tranen heen). Hij en ik, altijd met z'n tweeën. Ik wonder het uit.

👉 Einde dagboekfragment

Maandag, de 9e
Nu is en paar dagen verder. De zon scheen en ik dacht: zal ik weer naar het bos gaan? Ik deed het niet. Gelukkig maar want zonet later regende het zo hard dat de rillingen over mijn lijf liepen. O, en ik zag een regenboog. Niet vergeten: een teken van Gods trouw dwars door alles heen.

Blij met een dak boven mijn hoofd 🏠

»»————-　★　————-««

💬 Hoe verliep jouw eerste week?

🐦 Ik hoorde een merel (veel te vroeg). Jij ook?

😊  Ik werk aan een nieuw boek, op dinsdag en donderdag

💞  ... en deel dingen over het Wonder van het Gewone

*  4 stappen in het afwerpen van onze lasten

Linked to: SWEET TEA & FRIENDS MONTHLY LINK UP PARTY

Het leven is echt niet altijd even fijn toch?

Soms heb ik last van een blèh-gevoel in december. Geen zin in de dag, geen zin in de week. Ik zie dan tegen dingen op en zeg afspraken af om meer lucht te krijgen. 

Muis hielp haar erdoorheen

Ik geloof niet dat ik de enige ben die er last van heeft. Begin december ontmoette ik een vrouw in het bos en zij vertelde me dat haar hondje Muis (zo heette hij echt) haar hielp met het bleh-gevoel in de wintermaanden. Zij had er dus ook last van.

Ik ben niet alleen.

Geen hond (maar wandelen helpt)

Ik heb geen hond maar ik ben wel blij met al de keren dat ik doorzet om te wandelen. Wandelen helpt me om het blèh-gevoel de juiste plek te geven: niet te groot, niet te klein. Daarnaast vind ik wandelen in het bos nooit saai.

We raakten aan de praat

Zo kwam ik op een keer een ouder echtpaar tegen. De vrouw zei in het voorbijlopen dat ik goed om heen moest kijken naar het gele paddenstoeltje. "Kijk!"  zei ze en ze stopte even om er een foto van te laten. We raakten aan de praat. Toen haar man mijn Sony in het oog kreeg, ging hij voor de grap bij een kleine boom staan om te poseren. Later bleek dat we alle drie gelovig waren. Dat vond ik heel bijzonder en er ontstond zomaar een spontaan, bemoedigend gesprek.

• De gele paddenstoeltjes

Zulke dingen vrolijken me op. Ik ga er creatiever van denken.

Blèh-gevoel is iets anders dan...

Een blèh-gevoel is iets anders dan depressiviteit. Het is ook iets anders dan verdriet of rouw. Het helpt mij op zo'n dag te focussen op een kleine doelen zoals het opruimen van mijn werkplek of het maken van de maaltijd, of het bezoeken van een vriendin. Gelukkig heb ik niet alle dagen een blèh-gevoel!

Verdriet 

Wel voel ik me de laatste weken verdrietig over bepaalde dingen die in mijn leven spelen. Daar las ik gisteren iets over in een kringloopboek. Ik citeer een stukje. 

Janet zegt:

Waarom had Hij niet alles geregeld en mijn leven op orde gehouden zoals ik het graag wilde? Kon ik God bekennen dat ik me ten opzichte van Hem een mislukkeling voelde en dat ik teleurgesteld in Hem was? Toen ik radeloos van deze gedachten werd, heb ik ze eerlijk uitgesproken, zonder dat er meteen een oordeel over me kwam. Ik voelde me gebroken, maar ergens ook hoopvol. Het was of God al die zelfgenoegzaamheid uit me wrong en me vroeg Hem te blijven zoeken, hoe Hij mijn weg ook zou leiden. Hij zou mijn weg niet keurig op rolletjes laten verlopen maar wel mijn karakter vormen. Op dat moment kon ik dat nog niet zien, maar God maakte me wel duidelijk dat Hij me van een zelfbewuste doener wilde veranderen in 'iemand die gebroken brood en uitgeschonken wijn wordt in de handen van Jezus Christus'.  Uit: Genieten van Gods nabijheid

Dat!

Regelmatig pak mijn hele boeltje bij elkaar en ga ik huiswaarts naar mijn hemelse Vader (= bidden). Wat er ook gebeurt, zelfs wanneer ik faal, Hij heeft me mij altijd lief.

Het leven is niet altijd fijn toch?

Het leven is echt niet altijd even fijn toch? Ik ben benieuwd hoe jij hierover denkt. Wat helpt jou door een blèh-dag heen?

🎧 Zelf zong ik vandaag dit lied. Het is een gebed en ik spreek er mee uit dat ik geen moment zonder God wil zijn. 

• I Need Thee Every Hour (a hymn of great comfort)
• Lees ook: Favoriete vijf op Vrijdag

Waar ik ook kijk: mooiigheid

Over de drempel van mijn huis naar buiten stappen en naar buiten gaan. Ik pak mijn fiets en rijd naar het bos. Het is koud en ik ben blij dat ik met mijn handschoenen draag. O wat hou ik van dit smalle fietspad. Ik passeer de twee paarden in de weide. Ze staan te slapen en dat vind ik heel bijzonder om te zien. 

🐎 Wist je dat paarden staand kunnen slapen? 

Het ruikt naar de herfst. Ik kan de geur niet omschrijven maar vind het wel lekker. Mijn oren worden kou en ik neem me voor om de volgende keer mijn muts op te zetten. Hallo bos, hier ben ik weer,

Nu kan jij de kou in
Ik loop door het natte gras en pak vandaag een groot blad vast, dat nog aan de boom hangt. Het ziet er mooi uit: goudgeel met bruin. Het laat direct los. Daar sta ik dan met het grote blad in mijn hand. De tijd was rijp om los te laten. Goed gedaan boom; nu kan jij de kou in. Wat een ingenieuze Schepper hebben jij en ik. 

🌲 Kijk naar: biologie van Tim (de groei van de boom)

Uit mijn dagboek

Ik heb geen verdrietige gedachten (meer) bij het loslaten van de blaadjes. Ik mag dan ’s-avonds een beetje dippen maar dat komt voornamelijk omdat ik moet wennen aan het feit dat de zon zo vroeg ondergaat. Ik hou echt van het proces van de bomen! Fascinerend. Voordat de bladeren er in het najaar afvallen, vormen de bomen al verschillende soorten knoppen voor het volgend voorjaar en die worden ook nog eens goed beschermt tegen de winterse koud. De boom gaat echt niet dood in de winter. Er is een belofte van nieuw leven en dat maakt mij blij.

De hand van de Maker zien

Ik geniet van de geweldige kleurexplosie in het bos. Steeds vaker zie ik er de hand van de Maker in en let ik op Zijn hart. Op Wie Hij is. Ik laat het grote blad in het gras achter en loop dieper het bos in. De zon stijgt hoger en hoger. 

Duizend kleine lichtjes

Dan kom ik bij het veld met de jonge naaldbomen. Het is een open plek in het bos en hier heeft de opkomende zon vrij spel. Oh... wow! Ik kijk ik mijn ogen uit. Duizend kleine lichtjes om me een. De druppels aan de draden van de spinnenwebben glinsteren in het zonlicht. Ik ga op een boomstronk zitten en besluit hier mijn ochtendkoffie te drinken. Waar ik ook kijk: mooiigheid!

Uit mijn dagboek

God showde Zijn grootsheid vandaag in miniscule dauwdruppels die het zonlicht reflecteerden. Ik heb er ooit een wetenschappelijk artikel over gelezen. Over hoe ingenieus het is dat spinnenwebben waterdruppels uit vochtige lucht kunnen verzamelen. Ik bewonder er mijn God om. "Hoe groot zijn Uw werken, HEERE, U hebt alles met wijsheid gemaakt, de aarde is vol van Uw rijkdommen."

Duizend kleine lichtjes
Sommige wandelingen wil ik voor altijd herinneren. Bij deze wandeling hoort de gedachte dat seizoenen inderdaad veranderen. Maar dat Hij duizend kleine lichtjes geeft op donkere dagen. Hij is bij machte dingen te te doen ver boven alles wat wij bidden of denken.  

»»————-　★　————-««

✨ Heb jij dit wel eens gezien (druppels in een spinnenweb)

🍂 Wat vind je het allermooist aan de herfst

🪔  Hoe ik er in 2015 over dacht: God gaat er niet vandoor in de winter

🎧 Autumn Days When the Grass is Jewelled

Voel jij je kostbaar om wat je doet?

“Als ik jouw blogs lees dan doe jij eigenlijk niets (geen werk buitenshuis).” Ze zocht duidelijk naar woorden. Toen vroeg ze: “Hoe denk je God naar je kijkt?” Ze vertelde daarna dat ze een leuke baan had en dat ze zich vaak schuldig voelde als ze niets deed.* 

Ik vond het een intrigerende vraag. 

Eén van de beste die ik ooit gehad heb. 

Wow, wat voel ik me oud
Terwijl ik luisterde naar wat ze over zichzelf en haar gezinnetje vertelde, ontdekte ik dat ik in een ander seizoen leef. Dat ik van een een andere generatie ben (wow, wat voelde ik me opeens oud). De hectiek van een huis vol jonge kinderen ligt achter me. Dat vertelde ik haar ook.

Maar ik zweeg over de zware jaren. Ik zweeg over het “te vroeg moeten loslaten van een kind” en de gevolgen daarvan, ik zweeg over een heleboel dingen. Dingen, die er voor mij toe doen maar die ik niet zomaar in ieder gesprek deel. 

💗 Lees hierover: Vandaag is een gift

Vol liefde, vol vreugde

Ik vertelde haar wel dat ik dacht te weten hoe God naar me keek, als Zijn kind. Vol liefde, vol vreugde. Dat Hij zich verblijdt als Hij ziet dat ik rustiger(er) probeer te leven. Hij houdt voor altijd van mij en dat is een vaste grond om op te staan. Het komt goed.

Nietsnut!

Later, die de dag sloeg ik toch het verkeerde paadje in. Het paadje waar ik mezelf afvroeg wat mijn leven eigenlijk voorstelt. Je weet wel: 5 jaar lang geen boek, 5  jaar lang geen schrijfproces, 5 jaar lang geen contact met mijn uitgever. Ik googelde zelfs op vacatures voor vrijwilligers bij zorggroep Charim. Ik wilde ook meetellen, meedoen en zeggen dat ik een job buitenshuis heb.

Ik kan nog zoveel

Maar mijn man hielp me om mezelf weer in het juiste licht te zien. Ik ben kostbaar en goed genoeg, gewoon in dit seizoen van mijn leven. Ook al zou er nooit meer een boek op de markt verschijnen. Ook al zou ik mijn energie niet terugkrijgen. Het is goed zo

Ik kan luisteren en liefhebben

Ik kan bidden en danken

Ik kan bloggen

Ik kan mijn huis schoonmaken: op eigen tempo

Ik kan studeren (ik houd van theologie)

Ik kan bouwen aan mijn relatie

Ik kan videobellen met mijn dochter

Ik kan een capucinootje doen met mijn andere dochter

Daar ben ik dankbaar voor.

Kostbaar?

Ik vind het belangrijk om hier over te schrijven. Voel jij je kostbaar om wat je doet... of voel jij je kostbaar of om wie je bent? En als je gelovig bent: hoe denk je dat God naar je kijkt? Dat is best een intrigerende vraag. Eén van de beste die ik ooit gehad heb.

Elke keer

sterkt het me meer,

zelfs in de zwartste nacht.

Steeds vrijmoediger

overwin ik

mijn onmacht

want ik geloof,

ik weet het zeker:

Zijn kracht

wordt in zwakheid

volbracht.

Coby Poelman-Duisterwinkel

---

* De vraag: een beetje verbouwd en ingekort.

👉 Linked to Sweet Tea & Friends en Grace & Truth Linkup

Afscheid van mijn koffiemok

Op deze manier neem ik afscheid van mijn koffiemok: een blije foto van toen hij nog mooi was. Hij sneuvelde in het bos omdat ik hem verkeerd neerzette. 

Ik kreeg spijt
Hij brak zijn oor. Er sprongen stukken af. Ik deponeerde hem teleurgesteld op de afvalbak. Maar toen ik thuis kwam van mijn wandeling kreeg ik spijt dat ik hem zo in het bos achtergelaten had.

Ik gooi mezelf toch ook niet weg?

Ik kreeg spijt omdat ik aan mijn eigen gebrokenheid dacht. Ik gooi mezelf toch ook niet weg? Zelfs op dagen dat ik mezelf minder mooi (en bruikbaar) voel, ben ik kostbaar in Gods oog. Geliefd. Ik blijf dat, want zo is God. Ach ja, een mok is maar een mok hè. En ik was te laat om hem te redden. Stilletjes hoopte ik dat iemand hem opraapte en een tweede kans gaf.

Wat ik ooit schreef (aan mezelf)

Wat een genade om door God opgeraapt te worden uit je gebrokenheid. Dat is één van de mooiste dingen die ik geloof: dat Iemand me zag en opraapte: Jezus. Maar ook al ben ik opgeraapt, ik lijd net zo goed als alle anderen in deze gebroken wereld. Als christen lijd ik wel anders. Ik lijd hoopvol: als bedroefd, maar toch steeds blij.

💔 Hadassah over het verlies van haar man: The Secret of Being Sorrowful, Yet Always Rejoicing

Afscheid van mijn koffiemok

Maar nu is het tijd om echt afscheid van mijn koffiemok nemen. Ik zeg tegen hem: "Je bent geen afval, you are just lovely." En dat zeg ik vandaag ook tegen jou.

Hieronder een laatste video, voordat hij op de grond viel.

💗 Hoe ziet jouw lievelingsbeker eruit?

💗 Kan jij gemakkelijk dingen weggooien?

💗 Heb jij bekers met een leuke tekst? Welke?