11-05-2024

Silent Walking door Bijna-Paradijs

29 april
Dit las ik gisteravond voor aan mijn man:

De nieuwste trend Op TikTok heet silent walking: een wandeling waarbij je geen podcast luistert, geen muziek, echt niets. Alleen jij en de geluiden van buiten ... Voor iedereen die geboren is voor de eeuwwisseling, is dat gewoon een wandeling. [1]


Ik voel me nu en beetje trendy, haha, want ik doe aan silent walking

Geen zwijn te zien
Vanmorgen ging ik weer op pad. Ik noem mezelf geen "silent walker" maar een slenteraar. Na een weekje vakantie op de Veluwe voelde het zo fijn om weer in mijn eigen bos rond te lopen. Hier hoef ik niet steeds op mijn hoede te zijn voor wilde zwijnenwant die kom je gewoon niet tegen.

Lekker slenteren
De laatste maand had ik niet echt veel rust in mijn hoofd tijdens als wandelen. Ik wilde op tijd zijn voor dit, of voor dat. Gisteren zei ik tegen Jaap: ik ga gewoon weer lekker slenteren. Dat deed ik. En ik schoot foto's van wat ik mooi vond.

De stam van een boom
Mosjes op een boomstronk


Van mijn dictafoon 
(dit sprak ik in)

De zon schijnt. Ik kijk omhoog langs de boomtoppen en naar de prachtig blauwe lucht. De vogeltjes fluiten. Lange draden van spinnenwebben glinsteren tussen de bomen. De mugjes lijken wel van goud in het licht van de zon, ze dansen vlak boven de bosbodem. Wat een mooie morgen. Aah, ik hoor een ambulance in de verte, niet leuk maar de vogels fluiten gewoon door, ze raken niet in de war. Ik wel, ik weet weer: er is geen paradijs maar wel prachtige plekjes in het bos: een bijna-paradijs

Rode beuken
Tot mijn verrassing staan de rode beuken nu helemaal in blad. Ik heb al een paar keer gekeken, maar steeds waren ze nog niet rood of scheen de zon niet. Nu wel. 

💓Kijk hoe mooi.


Foto van boomtoppen
Ik zag vanmorgen ook beuken, die iets minder rood leken en ook de groene beuk. Toen ik midden op het pad stond schoot ik een plaatje met mijn telefoon omhoog naar de toppen van de bomen om het verschil in kleur vast te leggen. Dit maakt me zo blij.

Verschillende kleuren rood
Ik weet niet zeker of de boom met de groene blaadjes een beuk is. Het kan ook een eik zijn maar je ziet in ieder geval het verschil tussen vlammend rood en minder vlammend rood.


Brandalarm
En toen was het gedaan met mijn rust want ik zag een melding op mijn telefoon: brandalarm op zolder en ik stond midden in het bos. Mijn hart ging tekeer en ik wilde dat ik vleugels had om naar huis te vliegen. Toen stopte de melding. Mijn zoon appte: no stress, niets aan het handje. Mijn hartslag daalde weer maar de echte rust vanbinnen, dat paradijselijke gevoel kwam niet terug. 

Ik schoot nog wel wat foto's van wandelaars met honden. Die vind ik altijd fotogeniek.



Silent Walking & Overprikkeling
Het stukje dat ik voorlas over "Silent Walking", waar ik het aan het begin van mijn blog over had, komt uit een artikel over overprikkeling. Het sloot krachtig af, ik zeg het in mijn eigen woorden:

Je hunkert naar die beloftes van online shops, reizen, retreats (en Silent Walks), maar ze kunnen die belofte nooit waarmaken. Want ze beloven rust, ontspanning, een nieuwe, vrije, gelukkige versie van jezelf. Maar er is maar één die je dat echt kan geven. Alleen jijzelf kunt op de rem trappen als je stresssysteem overbelast is. Je moet bewust keuzes maken.

Ik kom fris terug
Mijn keuze om twee keer per week te wandelen is geen magische oplossing, toch doet het wel iets. Jaap zegt altijd dat ik frisser terugkom. Geen monkey mind meer. [2]


Het raakte me natuurlijk als christen, dat er stond dat er maar één is, die je rust, een nieuwe, vrije, gelukkige versie van jezelf kan geven. De auteur bedoelde iemand anders dan God, maar ik dacht wel aan mijn God. Hij heeft een unieke weg uitgevonden om mij een nieuwe, vrije en gelukkige versie van mezelf te geven. Hij belooft innerlijke rust: geen zen-toestand, maar een schone lei voor je ziel, diep in je innerlijk. Mijn God vergeeft. Ik voel me zo vol blijheid als ik aan Hem denk, die mij ooit op zal nemen in het echte Paradijs. Ik heb al een stukje paradijs in mijn hart als voorschot.

Ik blijf slenteren
Ik lees dit artikel serieus, serieus genoeg om dat boek te bestellen dat ze aanraden: "Van Stress naar Veerkracht." Maar hé, terwijl ik dat boek afwacht, blijf ik gewoon lekker slenteren, een beetje rondsstruinen... sssst, silent walking! 

Inmiddel is het mei en heb ik het boek binnen. Het is een goed boek. Ik lees er telkens kleine stukjes in. Warm aanbevolen!

💚 Wandel jij ook zonder koptelefoon?

[1] Flow magazine 4-2024
[2] Monkey mind: een hoofd vol zit met allerlei drukke gedachten die maar niet willen stoppen.

03-04-2024

Waarom ik zo van madeliefjes houd

Het regende. Ik trok mijn groene bosjas aan en pakt de rugtas van het haakje. Als het regent heb je minder pollen en kan je wandelen zonder niesbuien. Zoveel bloemen dat ik zag! Ze riepen allemaal: joehoe... het is lente, het is lente


Het madeliefje!
Ik wil de lentebloemen niet in een kwaad daglicht zetten vandaag, maar er is een bloemetje dat al in de winter tevoorschijn piept en dat is het madeliefje. Daar hou ik het meest van. Ik weet nog dat ik op een koude morgen naar het veldje fietste, waar ik ze had zien staan... en sjonge wat een pech, de madeliefjes hielden hun blaadjes stijf dicht vanwege de regen.

Madeliefjes op begraafplaats
Gelukkig zag ik op een andere dag madeliefjes die wel echt stonden te stralen met hun gele hartjes omhoog naar de zon. Kijk hoe mooi... en dat op een begraafplaats.

Madeliefjes worden roze door anthocyaan, een rode kleurstof in de plant. Hoe roze ze zijn, hangt af van de grond en hoeveel zonlicht ze krijgen.



Ik houd van madeliefjes omdat...
Madeliefjes raken me omdat ik er iets moois over las in het boekje Bloemen langs de Weg:

Madeliefjes zijn wel de gewoonste van alle wilde bloemen. Ze worden vertrapt onder onze voeten, we gaan er overheen met de grasmaaier en toch komen ze weer te voorschijn met fier opgerichte kopjes. Ze openen zich voor het licht en bespikkelen onze gazons als late sneeuwvlokken. Maar omdat ze zo gewoon zijn worden ze zelden gewaardeerd.

Wat ben ik vaak geholpen en gezegend door zulke gewone mensen. Mensen waar nooit een boek over wordt geschreven, ze komen niet voor de radio en niet voor de televisie. Maar ze zijn onmisbaar voor onze samenleving. Denk daar maar aan op het moment dat u zich net zo gewoon voelt als een madeliefje.

Jezus zei: "Worden niet twee mussen verkocht voor een duit? En niet één daarvan zal er aarde vallen zonder uw Vader. En de haren van je hoofd zijn ook allemaal geteld. Weest dan niet bevreesd: jullie gaan vele mussen te boven."

Hemelse Vader, dank U wel dat wij als Uw geliefde kinderen altijd door U gezien worden, ook al gaan andere mensen aan ons voorbij

Andere lentebloemen
Wacht...  de bloemen die ik vandaag zag waren ook mooi! De gele dovenetel, katjes aan de berk, bloemkruikjes van de bosbes, roze bloem van prachtframboos, een paardenbloem, de zuurbes, look-zonder-look langs het pad en de eerste pinksterbloem. Je moet er soms naar zoeken, of er die voor bukken maar wat is het leuk om al die bloemen weer te zien.

Ik maakte er een collage van


Voor altijd in mijn hart
Allemaal mooie bloemen maar het madeliefje vind ik het allermooist. Voor altijd in mijn hart.
Take me to the verdant meadow and delightful pasture—where each blade of grass bears the touch of God, nurturing its growth; and every minuscule daisy gazes upward with its tiny eye, whispering, "God resides within me, coursing through my sap, and unfurling my petite petals." C.H. Spurgeon


🌼 Welke bloem is speciaal voor jou?

Gelinkt aan de Huivlijt Linkparty

19-02-2024

Lente waar je het niet verwacht 🌷

Als je er bent, ruik je het meteen. Ik stond op een modderig pad midden in het bos, en snoof de geur op als een konijntje tussen het gras. Ruik jij het ook? Steek je neus buiten de deur, nu!

De geur van de lente!
Ik rook de lente en haar geur zweefde subtiel tussen de bomen. O wat hou ik van het voorjaar; de periode waarin de wereld lijkt te herleven, de zonnestralen de natuur uit haar winterslaap wakker maakt

🌷 Het is bijna, bijna lente.


Vogels in het bos
Ik spotte drie koolmezen die van tak naar tak sprongen. Toen ik mijn camera pakte tjilpten ze: sorry mevrouw, we hebben het razend druk met onze nestbouw, poseren zit er niet in! Direct vlogen ze dieper het bos in. Ondertussen zong aan de andere kant van het pad een roodborstje zijn klaterende liedje om zijn territorium af te bakenen. Hij bleef stilletjes zitten maar en wierp me wel een verstoorde blik toe.

Hoewel het een grijze dag was, voelde ik me blij worden bij de gedachte dat de lente eraan komt. Je weet wel: bloesem aan de bomen, bijtjes in de bloemen.


Ik slenterde over het zandpad omhoog en mijn voetstappen klonken zo luid door de losliggende steentjes in het regenspoor: bij elke stap: kggg, kggg.  Daar zag ik de boom... even rust. 

Uit mijn dagboek:
15 februari

Ik zit op de Elsterkop, halverwege de helling en ik ben niet alleen. Iets verderop krijgt iemand les over zijn mountainbike. Ik zie ook een man zitten op een bankje; is hij oud of jong? Dat kan ik niet zien... te ver weg. Wow, een dikke hommel landt bijna op mijn schrijfboekje... nu wordt het echt lente hoor.
De sporters bespreken levendig de remtechnieken van een mountainbike. De man op het bankje staat op en loopt langzaam het pad af, pet in de hand. Ik maak een foto van hem om de sfeer vast te leggen. Ik maak ook een foto van de boomstam waar met mijn rug tegenaan leun. Ver boven mijn hoofd zie ik de letters: God Loves You

Ik denk na over mijn vele, vele wandelingen. Ik voel me zo gezegend, sowieso dat ik wandelen kàn. Wandelen kost tijd maar het bewegen geeft me energie en creativiteit, zou het vaker moeten doen. Dan word je een leuk mens van. Nog een paar slokken koffie en ik ga weer verder.
Als ik zo laag zit als nu - op een boomstronk -  zie ik druppels aan de takjes van de heidestruik. Ik weet dat als ik opsta ze verdwenen zijn. Het is maar net van welke kant je iets bekijkt. Vanuit de hoogte of vanuit de diepte. Ik pak mijn mobiel en schiet een druppel-foto. Of tie gelukt is zie ik thuis wel.

 




De druppelfoto 👆 

Seizoen van verlies
Vanuit de hoogte of vanuit de diepte. Het ligt eraan hoe je de dingen beziet. Ik beschrijf het seizoen waar ik in zit als een seizoen van verlies... of een persoonlijke winter waarin alles doorgaat terwijl ik stil lijk te staan.

Verlies komt in allerlei vormen voor. Sommige verliezen overvallen ons onverwachts en slaan de wind uit onze zeilen. Andere verliezen komen na lange periodes van lijden en wachten. Soms krijgen we te maken met het overlijden van een geliefde, en andere keren kunnen we geconfronteerd worden met het verlies van onze gezondheid, zelfstandigheid, ons huis, onze kerk. Verlies kan fysieke pijn veroorzaken en ons ook in een spirituele depressie storten. Gretchen Saffles


God verraste me
Jaaa de pijn is er, de verwarring, het verdriet, maar ook mooie momenten van gebed en overgave. Ik zou nooit bewust kiezen voor dit seizoen, maar juist nu helpt Hij me om mijn wortels dieper te laten groeien in Zijn Woord en aanwezigheid. In dit seizoen van verlies verrast God me met Zijn gaven.

Soms worden we overvallen door Gods wonderen. Nel Benschop

Lente waar je het niet verwacht
Met beide voeten in de modder van het leven staan,  jawel. En toch koester ik de gedachte dat de lente overal kan opduiken en wel juist daar waar je het niet verwacht. in de duistere achterafhoekjes van je leven. 

😍 Ik word daar blij van


Knielen voor een foto
Op de terugweg van mijn wandeling zie ik een groepje krokussen langs het pad. Nog mooier: juist toen breekt de zon lente-warm door. Ik kniel neer om foto's te maken, niet één, niet twee maar een heleboel plaatjes wil ik hebben. Zo happy met moment.

Dear Lord, afford our souls a spring,
Thou know’st our winter has been long;
Shine forth, and warm our hearts to sing,
And thy rich grace shall be our song. 

🌷 Welke bloemen zag jij in jouw buurt?
💜 Mijn krokus blog

06-01-2024

De zon gaat echt wel weer schijnen hoor

En daar ga ik. Ik zag op de weer-app dat de zon ging schijnen, dus hup het bos in!

Maar ik voel me zo rot, sputterde ik eerst tegen, stel je voor dat ik niet goed word in het bos, dan lig ik daar ergens. Kom op, je weet dat het niet zo is. #zelfpraat


Als ik het bos inloop begint het zachtjes te regenen. Nou ja, laat maar regenen, laat maar winteren! Ik denk aan het boek dat ik vorige maand kocht: Winteren. Hoe vaak ik niet fluisterde: "O echt, jij ook?"

Ik ben een kolkend wrak van onzekerheid, mijn gedachten schieten als vertakte paden alle kanten op en ik ben bang dat mijn hoofd overloopt. Dat brok ideeën blijft in mijn strot steken en wil niet te voorschijn komen zodat ik ze op papier kan zetten. Het enige wat ik kan doen is lopen. Ik heb niets anders. Katharine May

Geen perfect plaatje
Het enige wat ik kan doen is lopen. Ik schiet een in-de-wilde-weg plaatje omdat ik geen zin heb om door de knieeën te gaan voor het perfect plaatje.


... en dan spot ik een stukje blauwe hemel dat me toeroept: "hierheen, hierheen!" 

  • Modder? Geen probleem, ik ploeter me er doorheen. 
  • Plensbui? Ook goed, laat het maar plenzen.

Blijf op je pootjes staan
In het bos vraagt het leven niet zo veel van me, alleen: "Kijk uit waar je loopt, leun op je stok, blijf op je pootjes staan." 

💨 En zo ontsnap ik aan mijn gepieker.



Laat het bruin niet overheersen
Onderweg vind een takje met een mix van levendig groen en lelijk bruin, en dat is precies hoe ik me voel en ik houd mijn hart vast: laat het bruin niet overheersen! Ik schiet ik 4 foto's om dit beeld vast te houden - er later over na te denken -  en leg het takje terug op de omgevallen boom.
Ik heb sterk het gevoel dat ik de stress zo hoog heb laten oplopen dat hij is gaan vreten aan me, dat ik eerder om hulp had moeten vragen. maar stress is ook iets beschamends, een verklaring dat ik niet tegen druk bestand ben. Stiekem ben ik blij dat ik met fysieke pijn worstel. Liever dan het vagere gevoel van verpletterd te zijn. Katherine May


Terwijl ik kinderen opvoedde en boeken schreef, is de tijd zo omgevlogen dat ik er geen goed beeld meer van heb. Niet dat de voorbijgaande jaren helemaal blanco zijn, maar ze zijn wel vertroebeld, vreemd verstoken van betekenis, afgezien van het klauwende besef van overleven. Katherine May

Definieert dat wie ik ben?
Mijn stukje blauwe hemel verdwijnt en het regent nu keihard. Ik vang druppels in mijn hand en was mijn wangen ermee... indirect ook mijn brain: is het werkelijk zo erg dat sommige van mijn plannen mislukken, dat ik op dit moment geen overwinningen behaal, dat het boek dat ik zo graag wil schrijven alleen in mijn dromen bestaat? 

Definieert dat wie ik ben? 
Neuh
 

Moet je mij nu zien, ik heb zo lang en hard gewerkt dat ik mezelf ziek heb gemaakt. En het ergst van alles is dat ik bijna vergeten ben hoe je uit mag rusten. Ik voel me constant opgejaagd. Ik ben ervan overtuigd dat alles belangrijk is en dat ik de hele tijd tekortschiet. En mijn huis - mijn geliefde huis - is verworden tot één grote bende, waarin alles langzaam in elkaar stort en kapot en versleten is. Ik sta er machteloos tegenover. Katherine May

Toch nog de zon!
Dwars door het heideveld sop ik naar beneden het dal in, en als ik daar bijna ben stopt het met regenen. De bruine heide gloeit als goud. Toch nog de zon! Ik zie een leuk plekje om koffie te drinken bij de boom 

👇 (zie collage)


... en terwijl ik mijn koffie drink bedenk ik hoe fijn het is om alleen maar te "zijn" en even zachtjes te bidden, ook al vind ik niet de mooiste woorden vandaag. Tis gewoon genoeg. En: de zon gaat echt wel weer schijnen hoor

Meer dan een naam
Katherine May schrijft in haar boek 'Winteren': God is altijd een naam geweest die we fluisterend doorgevenIk vul ik het voor mezelf aan met een citaat (opgeslagen op mijn Iphone)
In onzekere tijden is er een betrouwbaar anker: vertrouw op de Naam van de HEER. Waarom is Zijn Naam zo geruststellend? Het is het "IK BEN," dat Zijn eigen bestaan bevestigt. Een sterke basis om op te leunen. Mensen falen, maar Hij, de "IK BEN," is altijd levend. Ook als alles donker lijkt, zegt Hij: "Ik ben er." Zijn naam belooft onveranderlijkheid. Hij blijft "dezelfde gisteren, vandaag en voor eeuwig" (Hebreeën 13:8). Vertrouw op deze onveranderlijke God, waarvan liefde, trouw en kracht standvastig zijn. Het is een geruststellend anker, ook als het wintert in je leven. Bron: Spurgeon en een beetje mij


Die Naam geef ik bloggend door: Immanuël!

We must learn to invite winter in. We may never choose to winter, but we can choose how.”

--- 

 👉 Linked to Nicole's Linkparty

23-11-2023

Wie zegt dat grauwe hei niet mooi kan zijn?

Ze is zo lelijk nu
Daar denk ik aan op het bankje: aan mijn vorige wandeling. Ik liep toen over een smal paadje dwars door het grote heideveld en vroeg mezelf af: waarom bloeit de hei maar één keer? Waarom niet elke maand? Ze is zo lelijk nu

Kijk, grauwe hei 👇 


Heide-cyclus
Maar nadat ik thuis wat over heideplanten gelezen had, besefte ik dat het niet eerlijk is om altijd bloei te verwachten. Heide heeft een levenscyclus die is afgestemd op seizoenswisselingen. Eerst bereidt de plant zich voor op bloei, dan bloeit prachtig, maakt zaad aan, gaat daarna een tijdje rusten en bereidt zich voor op een nieuwe bloei.

Wie zegt dat grauwe hei niet mooi kan zijn?
Daar denk ik aan terwijl ik bij het kleine heideveld zit. Tot mijn verrassing breekt de zon door en staat ze opeens als een gouden bol boven de vliegdennen. De hei is één en al glinstering! Wie zegt dat grauwe hei niet mooi kan zijn? 


Uit mijn dagboek
22 november

Guirlandes en Gedachtes

Guirlandes met witte pareltjes hangen van tak naar tak: spinnenwebdraden met druppeltjes. De wind blaast er zacht doorheen. Het lijkt wel feest op de heide.
Wie zorgt er voor de hei in het rustseizoen? Wie gaf me het idee om te wandelen? Wie zorgde ervoor dat ik precies op dit moment hier zit. Wie geeft me het vermogen om te genieten van zon, wind en de glinstering van de spinnenwebdraden? Ik kijk omhoog: mijn God en Vader.



Vang de glinstering en een ontmoeting
'Vang de glinstering!', fluistert mijn camera. Ik pak mijn fototoestel maar het lukt voor geen meter; het lijkt meer op een koude winterplaatjes. Een man komt op zijn gemakje aanwandelen en blijft naast mijn bankje staan. Zijn hond blaf alsof ik een misdaad begaan heb. 

"Vroeger", zegt de man, " liep er een pad door de hei naar beneden toe. Ik ga kijken of ik het kan vinden." 

Waar is het oude pad?
Daar gaat hij. Ik kijk hem na tot hij klein geworden is. Zijn hond blaft niet meer en ik zie hoe de man zich neerbuigt om het dier op te tillen in zijn armen. Zo worstelt hij zich door de grote heidestruiken heen naar beneden. Het pad is dichtgegroeid. Er is gewoon geen pad meer. Of toch wel? 


Ogen dicht en luisteren 
Ik zit 'vastgeplakt' op het bankje. Het is beter voor mijn knie om echt een kwartiertje pauze te nemen en ik knijp mijn ogen dicht. Achter me hoor een meesjes kwetteren in het bos en een vink. Ik hoor ook een blad vallen, en nog één... zachte tikjes; alsof het regent. Niet zomaar zacht, nee fluisterzacht

Lesje van de hei
Als ik mijn ogen weer open doe ligt de grauwe hei nog steeds te glinsteren. Ze leert me een lesje. Hoor maar wat ze zegt:

Ik, de hei...

💜 ... heb rust nodig om te herstellen. Jij ook
💜 ... heb een grauw seizoen nodig om tot mezelf te komen. Jij ook.
💜 ... zal weer bloeien. Jij ook.

Van grauw naar glitter
En die glinstering? Daar zie ik mijn God in. Hij vrolijkt mijn grauwe heide op door onverwachte ontmoetingen te arrangeren, of door iets moois in de natuur, of door de liefde van mijn man, of door Zijn eigen beloften. Je weet wel: van grauw naar glitter. 


Verder wandelen
Uitgerust sta ik weer op van het bankje en baan me een weg naar de beneden. Daar waar geen pad leek te zijn is toch een pad. Ik moet denken aan het lied waar ik van hou:

God wijst mij een weg
als ik zelf geen uitkomst zie.
Langs wegen die geen mens bedenkt,
maakt Hij mij zijn wil bekend.
Hij geeft elke dag nieuwe liefde, nieuwe kracht.
Als ik mijn hand in zijn hand leg,
wijst Hij mij de weg

Citaat
I prefer winter and fall, when you feel the bone structure of the
landscape – the loneliness of it, the dead feeling of winter.
Something waits beneath it, the whole story doesn’t show.” 
- Andrew Wyeth

~~<><><><>~~


🍂✨ Welk klein (herfst)moment in de natuur heeft je een bijzondere les geleerd?