Ik een appje van Lieneke.* Ze stuurde een linkje naar een oud blogbericht van mij uit 2011 met erbij: “Wat mooi.”
Nieuwsgierig klikte ik erop — en tot mijn eigen verbazing vond ik het óók mooi. Ik was eerlijk gezegd bijna vergeten dat ik het geschreven had 😅 (Het voordeel van ouder worden: je verrast jezelf af en toe.)
Dankjewel, Lieneke — voor het appje, precies op het goede moment. Ik deel het hieronder opnieuw, met een kleine aanvulling — veertien jaar later.
┈ ✁✃✁✃✁✃✁✃✁ ┈
‘Barbara’s God is ook mijn God’
Een maandje terug vond ik op de rommelmarkt een stapeltje oude EO-vrouwenmagazines. Een kleine schat voor iemand als ik, dol op goede artikelen en mooie verhalen. Ik bladerde, las, en bleef hangen bij een interview uit de boekenbijlage van het maartnummer van 2000 — een gesprek met de humoristische auteur Barbara Johnson.
In haar eigen woorden vertelt ze:
"Ik heb lang gezegd: Waarom ík? Waarom moest ík mijn twee zoons verliezen, kreeg mijn man een ongeluk, kwam mijn andere zoon elf jaar lang niet thuis? God zegt dat Hij je niet meer geeft dan je kunt dragen, maar dit was echt te veel!
Ik was praktisch alles kwijt — behalve mijn verstand. Ik bereikte het punt dat ik alleen nog maar dood wilde ...
Pas toen ik zei: ‘Hoe het ook zij, Heer! Wat er ook gebeurt, wat U ook in mijn leven brengt — het is aan U, en U bent groot genoeg om me erdoorheen te helpen’, toen was het alsof miljoenen sprankelende vonkjes van blijdschap opborrelden. En die zijn altijd gebleven."
Raakt jou dit ook?
De dag nadat ik dit las, besloot ik — na wat gepieker en geworstel — Barbara’s voorbeeld te volgen.
Zie het zo voor je: ik schraapte mijn pijn, mijn rouw, mijn schuldgevoel en innerlijke verscheurdheid bij elkaar en begon aan de lange trap omhoog, naar de schitterende troon van God (lees: ik probeerde te bidden).
Mijn hele pakket aan misère legde ik aan de voeten van Jezus. Omdat Hij zélf in de Bijbel belooft:
“Kom naar Mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan, en Ik zal jullie rust geven. Neem Mijn juk op je en leer van Mij, want Ik ben zachtmoedig en nederig van hart.”
Onder tranen gaf ik het roer uit handen.
Barbara’s God is namelijk ook mijn God.
En Hij is groot genoeg om mij erdoorheen te helpen.
De beproeving ging niet meteen weg. Maar Hij bleef. En Hij draagt me — van dag tot dag.
Dat brengt kleur in mijn leven. En ik leer lachen, zelfs als alles nog niet opgelost is.
(Heel eerlijk? Er zijn dagen dat ik me helemaal niet blij voel. Maar ik voel me wél veilig. En geliefd.)
“Eens zal Hij uw mond vervullen met gelach, en uw lippen met gejuich.”
(Job 8:21)
┈ ✁✃✁✃✁✃✁✃✁ ┈
[Toevoeging – 2025]
Het is inmiddels veertien jaar geleden dat ik dit las in dat oude EO-magazine en besloot Barbara’s voorbeeld te volgen. In die jaren heb ik méér geleerd over wie Jezus is. Over Zijn trouw en vooral over Zijn onvoorwaardelijke liefde.
Ik dacht toen dat ik het roer uit handen gaf — en dat deed ik ook — maar ik kon niet overzien hoe Hij me zou leiden. Hoe geduldig. En hoe dichtbij Hij zou blijven.
Er kwamen nieuwe stormen. En ook nieuwe verliezen, die soms rauw en verwarrend waren. Maar als ik terugkijk, zie ik gelukkig niet alleen dat.
Ik zie ook momenten van onverwachte blijheid, troost die precies op tijd kwam…en stapjes vooruit die ik toen niet eens doorhad, en een dieper vertrouwen dat langzaam groeide, en het wonder van het gewone — dat een steeds groter wonder werd.
Daar schrijf ik graag over.
Zijn genade is echt genoeg.Ik val niet uit Zijn hand.
* Lieneke
