Mag het (winteren)?

Ik heb een nieuwe bureaustoel. Een ergonomische. De site zegt dat een goede zithouding mij een hogere arbeidsproductiviteit bezorgt. Zou het? Mijn scherm blijft leeg. Ik wil wel schrijven maar het lukt al heel lang niet meer. 

Waarom?

Waarom zit ik hier eigenlijk? Waarom probeer ik het nog langer?

Ik fluister een verward gebed. 

Ik mis het 

Telkens als ik begin loop ik vast. Dan krijg ik hoofdpijn. Dan stop ik en stap ik over naar één van mijn blogs. Dat lukt wel. En zo ligt mijn schrijverij al 5 jaar stil. Ik mis het.

Seizoenen 

Leuk is anders maar ondertussen leer ik toch wat mooie dingen in deze periode. Dat het schrijven an sich niet mijn identiteit vormt. En dat mijn leven seizoenen kent. Terwijl ik seizoenen typ, denk ik terug aan de vrouw die ik in september ontmoette op één van mijn wandelingen. 

Ik schreef erover in mijn dagboek. 

Uit mijn dagboek

 september 2021

Ik kwam iemand tegen in het bos. Ze noemde haar naam: Mirjam. Het heideveld lag te geuren en te kleuren aan onze voeten en daar praatten we over. Dat iets dood kan lijken maar dat het toch weer tot leven komt. Deze hei zag er in de winter miserabel uit. En kijk nou!

We ontdekten dat we allebei christen waren. Ze zei: "God is verborgen aan het werk in de moeilijke periodes van ons leven" en vertelde toen haar verhaal van het afgelopen jaar. Ze getuigde van haar vaste hoop dat haar man weer leven zou. Dat hij eigenlijk NU al leefde want wie in Christus gelooft leeft, al is hij ook gestorven. 

Zo is dan wie in Christus is een nieuwe schepping: het oude is voorbijgegaan, zie, het nieuwe is gekomen. (2 Korintiërs 5:17)

Ik liep blij naar mijn fiets. Ik voelde me stukken lichter. Dat kwam ook omdat we gedachten gewisseld hadden over "hoe te leven in een moeilijk seizoen". Ik hoop echt dat ik haar nog een keertje tegenkom. 

(einde dagboekfragment)

Annemiekes heide

Nu is het hartje winter. Ik tel de dagen tot het lente is. De hei ziet er hopeloos uit. Regelmatig kijk ik naar het schilderijtje met de bloeiende hei dat ik bij Annemieke kocht, als tastbare herinnering aan het gesprek met Mirjam. Telkens als ik er naar kijk besef ik dat de dood niet het laatste woord heeft. Dat God alles prachtig zal maken, op Zijn tijd. 

Mag het winteren?

Mag het winteren? Ja, het mag winteren. Ik heb af en toe een winter nodig. Dit seizoen leert me meer dan ooit liefhebben, wachten, vertrouwen en groeien in de kennis dat God achter de schermen aan het werk is. 

Ik wacht
Mijn schrijverij? Ik blijf het in alle rust proberen. Op mijn nieuwe bureaustoel (die zit echt lekker). En ik wacht, getroost.

 

Soms moeten we onze dromen loslaten om God toe te staan ze bij ons terug te brengen - op zijn manier en zijn timing. Melody Carlson

🤍 Wat is jouw lievelingsseizoen?

🤍 Mag het winteren?

🎧 Podcast van Zinstap: Winter in de schepping

En kijk niet om

De bevroren bladeren knisperen bij elke stap die ik zet. Dankbaar voor mijn handschoenen want er staat een ijzige wind. Ik bibber in mijn jas en trek mijn sjaal omhoog tot net boven mijn neus. 

IJzig mooi 

IJzig koude wind. IJzig mooi bos.

Ik verwonder me.

Ik houd van sparren

Halverwege het pad sta ik even stil en kijk om. De eiken rijzen stoer aan weerzijden omhoog. Ik schat dat ze ouder zijn dan mezelf. Wat zouden ze allemaal meegemaakt hebben? Iets meer naar rechts staan de sparren. Daar houd ik van. Is er iets heerlijkers dan de geur van naaldbomen? 

Mijn bos. Zo voelt het.

Zonnestralen en koude vingers

De zonnestralen vinden hun weg naar omlaag. Ze raken de wegkwijnende varens aan, de nog groene braambladeren, de kleine beuk. Ik probeer er een foto's van te maken maar dat valt niet mee. Mijn vingers zijn erg koud geworden, ondanks mijn handschoenen. 

📷 Foto, zie zijbalk. 

Het was een ongelukje

Gauw loop ik verder. Ik ga naar de plek waar ik zes weken geleden uitgleed en mijn ribben kneusde. Dat is mijn doel. Kijk, daar! Tussen die twee kale boomstammen duikelde ik voorover naar beneden. Het was een ongelukje. Nu ik hier zo sta, met mijn wandelschoenen stevig in het berijpte gras, ziet er helemaal niet zo eng uit. 

Laat dit achter je (en kijk niet om)

Na een poosje zeg ik tegen mezelf: "Het is prima zo. Ga nu maar weer verder en laat dit achter je. Kijk niet om."  Ik laat het echt achter me en ga genieten van mijn winterwandeling. Sprookjesachtig mooi. Pure schoonheid.

Uit mijn dagboek

21 december

Toen ik vandaag bij de plek stond, dacht ik: hier ga ik over schrijven. Over: niet terugkijken maar vooruitkijken. En dan deel ik ook het stuk van Martyn Lloyd Jones wat J. voorlas, toen ik me zo schuldig voelde over mijn domme val. Die had ik aan mezelf te wijten, door zonder wandelstokken een gladde helling af te dalen. Dan deel ik dit:

Bedenk dat door steeds in het verleden bezig te zijn, er alleen maar fouten bijkomen. Als je gebukt gaat onder het verleden, dan moet je jezelf aan pakken, gewoon met behulp van het gezonde verstand. Je gedraagt je als een dwaas, je verbeuzelt je tijd en je energie met je schuldgevoelens. Als je het zo erg vind, dat je in het verleden  bijvoorbeeld je tijd verspild heb, probeer het dan weer goed te maken in het heden. 

Ik kan er een geestelijk les uit halen. Uit mijn val in het bos. Dat ik niet moet blijven treuren over mijn stomme fout(en).

Opstaan. 

Het achter me laten. 

Weer verder gaan. 

Niet omkijken.

(einde dagboekstukje)

Mijn glijpartijen in Gods hand

December is een maand waarin ik reflecteer. Dat vind ik een soort van 'gezond omkijken'. Ik blijf niet in de schuld hangen maar tel mijn zegeningen. Ik koester de mooie momenten maar mijn duikelingen en glijpartijen leg ik in de handen van mijn God. Ze zijn daar veiliger dan bij mij. Zijn genade is genoeg om door te gaan met leven. 

Zo is mijn God

Ik haal mijn hart op aan de zekerheid van deze liefde. Dat geschenk gaat maar door en door. Het is een eeuwige liefde.

Zo is mijn Meester, zo is mijn Zaligmaker, mijn God. Ben jij ook gered door Hem? Kijk nooit meer terug, verbeuzel daar je tijd niet mee, verspil je energie daar niet aan; vergeet het verleden en verheug je je daarover, dat je bent die je bent door de genade van God. God zij geloofd en geprezen dat je in het Koninkrijk bent. Martyn Lloyd Jones

❄️ Hoe gaat het met jou, zo aan eind van het jaar?  

❄️ Meer foto's van deze wandeling? Geniet van mijn Frozen Moments

🎧 Prachtig lied met "kijk niet om"

Aan de bange kant (en toch heilig onbezorgd)

Met z'n viertjes in quarantaine. Maar mijn kleine-mensjes-leven ging door. Ik genoot van het koken, praatte met mijn huisgenoten, luisterde naar muziek, breide een sjaal. En plantte zelfs wat bolletjes van de indianenplant in een grote bloempot achter het huis (kan niet wachten om ze te zien bloeien).

• Camassia (indianenplant)

Pijn? Niet slapen

Maar het slapen ging moeizaam vorige week. Het duurde soms anderhalf uur voordat mijn ribpijn verminderde. Daardoor ontstond er ruimte om te piekeren. Overdag lukte het allemaal wel maar als ik zo in bed lag te wachten tot de pijn minder werd, kwamen de leeuwen en beren tevoorschijn: hoe zal het gaan? Word ik ziek? Hoe erg ziek zal ik worden? Krijgen we allemaal tegelijk Covid? Wie zorgt dan voor wie

Mijn moeder en het gedicht

Ik herinnerde me dat mijn moeder ooit een gedicht aanhaalde:

Een mens lijdt dikwijls het meest

Door het lijden dat hij vreest

Maar dat nooit op komt dagen.

Zo heeft hij meer te dragen

Dan God hem te dragen geeft.

Het leed dat is, drukt niet zo zwaar

Als vrees voor allerlei gevaar.

Maar komt het eens in huis,

Dan helpt God altijd weer

En geeft hij kracht naar kruis

• Waar komt dit gedicht vandaan?

Een beetje warmte, een beetje troost
Ik vond dat niet zo leuk van mijn moeder. Ik had pijn. Ik verlangde gewoon naar een arm om me heen. Een beetje warmte, een beetje troost. Nu vind ik die laatste regels wel mooi. Niet als dooddoener maar als de belijdenis van mijn hart: “Komt het eens in huis, dan helpt God altijd weer en geeft hij kracht naar kruis.”

Tot op zekere hoogte is het goed om te zorgen, maar als we meer doen dat, dan wordt het overbezorgdheid waar een verlammende werking vanuit gaat. Paulus zei tegen Timotheus: "God heeft ons niet gegeven een geest van vreesachtigheid, maar van kracht en liefde en bezonnenheid." We moeten niet alleen stil staan bij onze zwakheid, maar vooral ook denken aan de kracht van de Geest van God. Als we dat gaan doen, dan krijgen we de juiste kijk op alles. D. Martyn Loyd-Jones

Hij weet het
Ik schaam me er voor dat ik soms wat aan de bange kant ben. Tegelijk omarm ik het. Dit ben ik en ik weet dat ik er iedere dag mee bij God terecht kan: Hij weet alles van mijn zwakheid en broosheid. Hij begrijpt het, Hij geeft hulp. En dat is reden dat ik toch blij kan zijn in coronatijd.

Heilig onbezorgd
Ik kijk de tuin in. De zonnebloemen staan er nog. Iedere dag komen er vogels buurten. Ik geniet ervan om te kijken hoe ze de zaadjes uit de zonnebloemhoofdjes pikken. Zo wil ik leven. Zo vrolijk onbekommerd. Heilig onbezorgd. Net als die vogels uit de Bijbel.

Jezus:

Wees niet bezorgd over jullie leven ... kijk naar de vogels in de lucht: zij zaaien niet en maaien niet, en verzamelen niet in schuren; uw hemelse Vader voedt ze evenwel; gaat u ze niet ver te boven?

Ik mag weer

Dat ik niet even naar het bos kon, dat miste ik in de quarantaine week. Nu mag ik weer de natuur in; de uitslag van mijn PCR test was negatief. Ik ging. Ik wandelde. En het lukte best wel goed, ondanks mijn gekneusde ribben. Er zong een vogeltje in het bos. Speciaal voor mij.

🐦 Herken jij dit vogelgeluid? (video hieronder)

🐦 De vogelfoto's zijn gemaakt door: Helena Burger

• Lees ook: Thuisblijfweek

Blij met alles wat lukt

Het schrijven lukt niet zo. En dat geeft niets, want niet alles hoeft altijd te lukken. Als het schrijven niet lukt komt dat vaak omdat ik andere dingen op mijn bordje heb. 

Maar vandaag kom ik om het hoekje kijken.

Zet hem in het licht
De zon schijnt door het grote raam naar binnen. Ik zit er met mijn rug naar toe maar in m'n verbeelding hoor ik al mijn plantjes juichen op de vensterbank. Ik word er ook blij van. Van de zon. Niet alleen voor mezelf maar ook voor mijn siernetel. Die zag erg bleek. Iemand zei: zet hem in het licht, dan krijgt hij wat meer kleur in zijn blaadjes. Dat deed ik en tot mijn verbazing kwam de kleur echt terug. Nu de zon schijnt, hoop ik op nog meer rood!

Ik word blij van mijn groene vriendjes

Ik kreeg mijn verjaardag een dik boek van mijn man: de kamerplantenbijbel van Mama Botanica. Zij zegt dat je eigenlijk maar twee dingen écht goed hoeft te doen bij het verzorgen van je planten: zorgen voor de goede hoeveelheid licht en de juiste hoeveelheid water. Ik volg haar adviezen op. Serieus, ik word zo blij van mijn groene vrienden. 

🌼 Vooral nu mijn dagen wat trager verlopen (daarover later).

Verliefd op Beekbergen
Naast mijn liefde voor kamerplanten ben ik verliefd op Beekbergen. Begin november ging ik er een weekje heen (de vijfde keer naar hetzelfde park). Ik twijfelde wel een beetje want ik vond het luxe. Een week weg, terwijl ik het psychisch eigenlijk niet nodig had.

Moet dat dan, vroeg ik me later af. Is het niet vreemd dat ik me altijd dipperig moet voelen om mezelf een weekje weg te gunnen? Ik mag gewoon gaan. Met of zonder dip. Ja toch?

Uit mijn dagboek:

5 november

• Ik geniet van het fietsen in de mist, het strooien van zaad voor de vogels, het opentrekken van de gordijnen, het zien van alwéér een nieuwe morgen, druppels op de blaadjes, lezen bij de haard.
• Ik neem hier in Beekbergen een besluit voor de toekomst. Ik kies ervoor te stoppen met 2 werkzaamheden: geen lessen meer nakijken voor Global Rize, geen thuiswerk meer doen. 
• Wow, dat verwachtte ik niet. De ruimte die nu in mijn hoofd ontstaat verbaast me echt heel erg. Meer ruimte voor mijn nieuwe boek. Meer ruimte voor een betere planning. Meer ...
• Ik wil zo graag weer terug naar huis. Het is wel genoeg zo. Ik verlang naar Jaap. En naar de kinderen. En naar gewoon thuiszijn.

Wat een gedoe zeg

Thuis maakte ik een mooi, nieuw schema vol met huishoudelijke klusjes, schrijf, wandel, vriendin - en zus momentjes. Helaas ging er een streep door mijn plannen. Ik gleed uit in het bos en kwam met mijn borst op mijn fotocamera terecht. Ik kneusde een rij ribben en de onderkant van mijn borstbeen. 

Wat een pijn. 

Wat een gedoe zeg.

Uit mijn dagboek:

16 november

Nu ik mijn ribben gekneusd heb, zakt mijn tempo verder en verder omlaag. Ik doe dingen heel bewust. Ik plan er tijd voor in. De was vouwen doe ik boven op ons hoge bed. Daarna combineer ik alle andere dingen die er boven te doen zijn doen zodat ik later die trap niet  meer op en af hoef. Ik pak veel rust. Rechtop zitten is het allerfijnst. Gelukkig helpt Jaap me. En de boys. Het voelt ongemakkelijk om dingen uit handen te geven. Maar ik doe het. Ik doe het echt nu!

Niezen. Ik ben er bang voor. Slapen? Ik weet gewoon niet hoe ik moet liggen. Vanmorgen las ik wat moois in Groeien in Vertrouwen van Amy Simpson. Het hielp me omdat ook mijn favoriete Bijbelvers erin genoemd werd over rust.

Wij hebben alles niet onder controle, maar God wel. Wanneer God ons oproept om Hem vertrouwen, is Hij niet naïef. Hij weet in wat voor wereld wij leven en Hij weet beter dan wij hoe teleurstellend die wereld kan zijn. Er zijn problemen te verwachten, zoals Jezus Zijn volgelingen voorhield voordat Hij hen verzekerde dat Hij de wereld overwonnen had (Johannes 16:23)

God weet dat we tegenspoeden zullen meemaken. We zijn niet op de wereld om pijn te vermijden. Of eenvoudigweg voor ons eigen plezier. Zolang we hier zijn, in dit bestaan dat beheerst wordt door de dood, zullen we nooit het veilige, comfortabele leven hebben wat we willen. Onze verlangen zijn bedoeld om ons naar Christus uit te drijven te verlangen naar Hem en wat Hij biedt. God wil onze lasten verlichten: "Kom naar Mij toe jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaat, en dan zal Ik jullie rust geven."

Dat doe ik vaak. Ik ga naar Hem toe (in gebed). Hij geeft rust. Het is elke dag bevrijdingsdag voor mij, als ik de controle overgeef aan Hem. 

Elke dag bevrijdingsdag?

Is het elke dag bevrijdingsdag, zoals in dat boek staat? Niet altijd. Maar Godzijdank heb ik een hemelse Helper (de Heilige Geest) en niet alles hoeft te lukken. Of perfect te zijn. Ik ervaar zoveel ruimte bij Hem voor mijn pijn, mijn angst en teleurstellingen. Elke dag tijd om bij Hem uit te rusten. Dat is pas bevrijdend!

Trager (maar blij met alles wat lukt)

Vandaar dat mijn dagen wat trager verlopen. Inmiddels zijn we twee weken verder. Ik heb minder pijn en zeg iedere keer: volgende week doe ik alles zelf hoor! Maar dat is niet. Ook het genezingsproces gaat veel trager dan ik wil. Wat me wel blij maakt is dat het wandelen beter gaat. Kleine stapjes zetten; letterlijk en figuurlijk. En niet mezelf voorbij rennen.

Ik voel me blij met elke kleine stap. 

Ik voel me blij met alles dat weer lukt.

Stoppen met schrijven

Het regent opeens hard. De wind loeit om het huis, huilt in de schoorsteen. Ik draai me voorzichtig om op mijn stoel en kijk naar de druppels op het raam. Ik stop met schrijven nu, want ik wil een paar bakken buiten zetten om water op te vangen. Mijn planten willen eigenlijk alleen regenwater drinken. 

🌼 Daar worden ze mooier van, zegt mama Botanica. 

Dat is een grapje hoor

Hoe gaat het met jou? Lukt het jou om af en toe de controle een beetje los te laten? Misschien helpt het als je ook voor groene vriendjes gaat zorgen. Dat is een grapje hoor. Laat me horen hoe het met je ging in de achterliggende maand.

• Lees ook: mijn week in woord en beeld

Gods zonneschijn op mijn modderpad

Vroeg wakker. Daarom vroeg in het bos. Met mijn voeten in de modder keek ik omhoog en wat ik daar zag was zo apart: links allemaal wolken en rechts een stralend blauwe lucht. Ik besloot om rechtsaf te slaan en in de richting van het blauw te lopen. Hup, klimmen naar de Elsterkop (63 m.)

Zon achter de wolken

De blauwe lucht schemerde tussen de rechte bomstammen door. Maar de zon verstopte zich achter me, onder een roomkleurige wolkenlaag.

Als het dit maar niet is (irrationele gedachtes)

Ik wandelde maar voelde van alles in mijn lijf. Dat maakte me onrustig. Ik dacht: als het dit maar niet is en dat maar niet is. Echt vervelend. Vooral als je op zo'n moment niet door hebt hoe irrationeel die gedachten zijn. Ik vocht er tegen. 

Door een andere lens kijken

Na een paar kilometer stond ik aan de voet van de Elsterkop. Ik nam het zanderig pad naar omhoog. De regen had veel steentjes mee naar beneden genomen. Die lagen aan de zijkant van het pad. Halverwege de helling rustte ik uit op een boomstronk. Prachtig uitzicht! Ik maakte daar wat foto's en dat hielp. 

📷 Dan kijk je door een andere lens. 

Wie wint: de wolken of de zon?

Ik kreeg weer wat grip op mezelf. Het frappante was: in de lucht was ook een soort strijd aan de gang. Wie zou het winnen: die wolken of de zon? 

De zon heeft gewonnen

De zon heeft gewonnen! Toen ik de heuvel weer afliep, dwars door het heide veld heen, voelde ik het en zag ik het ook. Alles baadde in het licht. Ik stond stil onder een oude boom en maakte nog een paar foto's. Ik dacht: soms duurt het heel even, soms dagen of maanden. 

🌞 Maar de zon wint het altijd! 

Ik sneed een takje hei af met mijn mes, als herinnering aan deze herfstwandeling en liep de heuvel verder af, daarna links het bos in. Nu met de zon in mijn gezicht. Wat heerlijk. Midden op het modderige pad stopte ik om een berichtje in te spreken. En dat gebruik ik nu voor mijn blog:

Spraakbericht: Het is zo mooi in het bos. Ik loop terug naar mijn fiets en de zon schijnt tussen de bomen door in mijn gezicht. Overal zie ik de blaadjes opgloeien. Net feestverlichting. Omdat het waait verspringt het licht van het de ene boomtak naar de andere. Ik ben blij dat ik toch ben gaan wandelen.

 

🌞 Andere foto's van deze wandeling op mijn fotoblog

Modderige video

En dat het modderig was in het bos mocht de pret niet drukken. De zon scheen op mijn modderpad. Dat maakte me blij (ik zeg dat ook in de korte video hieronder).

Gods zonneschijn
Ben jij een gelovige en wandel je in duisternis? Dan deel ik Spurgeons boodschap met je over Gods zonneschijn. De Zon wint het altijd. Dat is ook een mooie boodschap om te onthouden, als je in het licht wandelt.

Wanneer de zon doorbreekt na een lange regentijd, is er een helderheid en frisheid in de lucht, die wij anders niet bespeuren. Vaak is het juist het mooiste weer, wanneer de regen ophoudt, de wind de wolken weggedreven heeft en de zon tevoorschijn komt om de aarde met haar stralen te verblijden. Met het door lijden geoefende hart van de christen is het net zo. Het verdriet duurt niet eeuwig. Na de stortregens van de tegenspoed komt langzamerhand weer de zonneschijn. Bedenk dit, gelovige! Na alle droefheid blijft er toch een rust over voor het volk van God. Zonneschijn zal over je ziel komen, wanneer al deze regen voorbij zal zijn.

🌞 Aanbevolen blog: Finding God in Sunshine