ZONNEGOUD OP MIJN PAD

Onze fietsen stonden bij elkaar maar we hadden elkaar niet eerder gezien. Zij vertelde waar zij gelopen had en hoe mooi het daar was. Ze zei: “Het leek alsof ik een kathedraal binnenliep!” Ze liet wat foto’s zien van zonnestralen die door gaten in het bladerdak naar binnenkwamen en vertelde waar dat was: “vlakbij dat huisje, waar het pad omhoog gaat naar de heide toe!”

Kathedraal-gevoel

Ik dacht: dat kathedraal-gevoel wil ik ook een keertje meemaken!

De zon brak door

Deze week besloot ik opnieuw te gaan wandelen. Het was de eerste dag dat het wat koeler was en ik stond al vroeg op het bospad. Er hing nevel tussen de bomen maar nadat ik een kilometer of twee gelopen had brak de zon opeens door en wow, wow ... alles om mij mee heen veranderde in puur goud! 

Ik dacht: als dit al zo mooi is kan ik maar beter gauw doorlopen naar die andere plek: vlakbij dat ene huisje, waar het pad omhoog gaat naar de heide toe. Daar is het vast nòg mooier dan hier.

Genieten

Maar ik zei "nee" tegen die impulsieve gedachte en bleef waar ik was om te genieten van dit prachtige schouwspel. In alle rust maakte ik wat foto's want had dit keer mijn grote camera meegenomen in mijn rugtas.

Blij toe.

Daarna liep ik verder en bereikte het dal waar zij zo genoten had. De zon kroop echter weg achter de wolken en de bomen stonden roerloos met hun toppen in de mist. De sfeer was een beetje naargeestig en het kathedraal-gevoel ver zoeken, daarom wandelde snel omhoog langs het huisje en kwam bij de heide uit

Heideveld

Natuurlijk is de paarse heide ook mooi zonder zon. Ik zag veel spinnenwebbetjes van tak naar tak met dauwdruppels eraan. 

Gods zonnegoud 

Toen ik terug wandelde naar mijn fiets dacht ik erover na dat het zoeken naar andermans gouden momenten je blind maakt voor het zonnegoud dat God over jouw pad uitstrooit: glinsteringen van genade in het gewone leven. 

Later deelde ik mijn gedachtes met mijn man en hij zei: als christen ga je soms ook op zoek naar andermans (mooie) geestelijke ervaringen. Dat is zo. Denk je ook niet dat het je blind kan maken voor wat je in Christus Jezus al hebt?

Zoals wij door Christus tot de liefde van de Vader komen, zo komt de liefde van de Vader door Christus tot ons. Het licht van de zon bereikt ons door haar stralen. De stralen maken dat wij de zon zien en met de stralen raakt de zon ons aan. Jezus Christus is de straal van Gods Vaderliefde; door Hem reikt de liefde van de Vader naar omlaag en raakt zij ons aan. (John Owen)

🎧 How Deep the Father's Love
💛 Stralen van Gods Vaderliefde (mijn andere blog)

NIET MOPPEREN MAAR ZINGEN

Het was zo klam. Maar ik besloot toch te gaan wandelen en stippelde een mooie, lange route uit. Ik zat niet lekker in mijn vel en voelde me wat neerslachtig. Deze wandeling zou me vast helpen om weer in evenwicht te komen. 

Dacht ik.

Hoopte ik.

Na twee kilometer begon ik te twijfelen of ik wel zo'n lange wandeling kon maken. Ik kreeg last van de warmte (ik kan niet zweten). Mijn benen voelden zwaar aan. Mijn huid werd heet. Ik dacht aan die ene keer dat ik met hyperthermie op een eerste hulp post terecht kwam. Dat niet meer. Please, no!

• Wandelen in de hitte
• 8 wandeltips

Teruglopen
Niet doorgaan dus. In de schaduw van een boom stippelde ik een andere route uit, zodat ik in alle rust kon teruglopen naar mijn favoriete bankje om daar te gaan zitten. Eenmaal op bekend terrein nam mijn angst voor een hittebevanging af. Zelf vond ik stiekem dat ik goed met mijn lijf omging en de signalen beter oppikte dan ooit.

Ik ging het halen!
En ik haalde het.

Afkoelen
Op het bankje dronk ik water (en koelde mijn gezicht en hete armen). Ik at de suikerwafel, die ik meegenomen had en genoot van het uitzicht: foto hieronder. Je kunt het bijna niet zien maar onder die frisgroene bomen bloeiden allemaal vingerhoedskruid. Zo mooi!

Toen ik daar zo zat had ik het geluk dat de wind opstak.
Dat was echt zo lekker.

Daarna las de meditatie van de dag via mijn favoriete app.

• Promises Forfilled
• Toen zong Israël dit lied

Numeri 21:17 Spring op, put, zing ervan in beurtzang!

Geloof oefenen

De mensen, in de woestijn begonnen vrolijk te zingen voordat ze het water zagen, wat ze zo zo nodig hadden. En toen ze de bron zagen borrelen, werden ze blijer dan blij. God had het water belooft en ze vertrouwden er op dat Hij het zou geven. Hij deed het.

Les voor mij:  (blij) geloof beoefenen in de Gods belofte is mogelijk in de meest onmogelijk situaties. En zelfs nog voordat je de vervulling ervaart. Zoals ik onderweg al helemaal blij werd met de gedachte dat ik het ging halen en straks op mijn bankje uit kon rusten. Gods trouw aan Zijn eigen Woord is zekerder dan wat dan ook!

Wat belooft God Zijn kinderen? Zo veel. Maar ik kies twee beloftes om hier te delen. Het zijn een soort van stapstenen voor mij in mijn geloofswandel met God.

Hebreeën 13:5 Wees tevreden met wat u hebt, want Hij heeft Zelf gezegd: Ik zal u beslist niet loslaten en Ik zal u beslist niet verlaten.

Johannes 10:27 Mijn schapen horen Mijn stem en Ik ken ze en zij volgen Mij. En Ik geef hun eeuwig leven; en zij zullen beslist niet verloren gaan in eeuwigheid en niemand zal ze uit Mijn hand rukken. 

Niet mopperen maar zingen

Niet mopperen, maar zingen, stond er het stukje. Sommige dingen zijn bitter te (ver)dragen maar er is een weg om er doorheen te komen. Christus zelf is de weg. En Hij verkwikt je ziel, ook al lijkt je situatie op het verdwalen in een klam bos met maar weinig uitzicht op verkwikking.

Hij zal!

• Hij verkwikt mijn ziel

Not on a path of laziness

Deze devotion was het Engels en C. H. Spurgeon voegt er aan toe:

Prayer must not be neglected ... The Lord will give us His peace most generously, but not on the path of laziness. Let us, then, stir ourselves to seek Him in whom we find all our fresh and flowing springs.

Niet mopperen.
Ook niet wanhopen.
Maar zingen èn bidden.

🎧 Perfect Wisdom of Our God

🕮 Welke belofte sterkt jouw geloofsleven?

TERUG NAAR HEM

Heb ik echt zomaar een uur op mijn nieuwe stretcher gelegen? Zomaar naar de wolken gekeken? Ja dus! De witte wolken  schuiven langzaam voor de zon, er ook overheen. Ik hoor de wind door onze eik ruizen en ik denk aan wat iemand zei: als je je ogen dicht doet en naar de wind luistert, die de bladeren laat ruisen, dan lijkt het net of je de golven van de zee hoort.

Ik doe het even. 

Het lijkt net echt.

Herinneringen

Ik denk terug aan de keren dat ik als kind naar de zee ging en herinner me die ene keer dat ik zo’n lol had met mijn nichtjes, op vakantie in Domburg. De golven waren vreselijk hoog en we sprongen er midden in. We doken er dwars door heen en lieten ons mee terug drijven naar het strand. Ik ben die middag nooit vergeten en ik dank God voor de leuke momenten die ik me opeens herinner.

Mijmeren

De wolken boven mijn hoofd pakken zich samen. De wind neemt wat toe en ik voel een frissere luchtstroom onder mijn stretcher doorgaan. Het is heerlijk om zo te liggen en te mijmeren nu ik me zwak voel door de tweeweekse penicillinekuur tegen Lyme. 

Back to the basis is dit voor mij. 

Terug naar Hem!

Citaat J.C. Ryle

Ik denk aan het citaat dat mijn man gisteren deelde:

We moeten wel begrijpen dat beproevingen horen bij het dieet dat alle ware christenen kunnen verwachten. het is één van de middelen waardoor hun genade wordt bewezen en waardoor ze ontdekken wat in hen leeft. Zowel winter als zomer, kou als hitte, wolken als zonneschijn zijn nodig om de vruchten van de Geest tot rijpheid te brengen. We zouden liever 'het meer' oversteken bij kalm weer en gunstige wind, Met Christus altijd aan onze zijde en de zond die in ons gezicht schijnt. Maar het mag niet zo zijn. Op deze manie zouden Gods kinderen nooit "Zijn heiligheid deelachtig worden" (Hebreeën 12:10) Bron: Een jaar lezen in  Johannes

Beproevingen, groot of klein zijn niet leuk. Ik word er niet blij van. Maar toch is het goed omdat ik weet dat God goed is. Het loopt Hem niet uit de hand. 

Mij wel.

Hem niet.

Sharons Insta

Mijn Engelse vriendin Sharon schreef iets moois op haar Insta en ik vertaal het en deel het hier omdat het mij zo bemoedigde:

Er zijn zoveel moeilijke dingen in het leven: rouw, pijn, verraad, ziekte. Maar voor de ware gelovige is er een bijzondere troost in deze moeilijke dingen en dat is dat Jezus het weet en het begrijpt. Hij weet het niet alleen, Hij hoort en troost ook degenen die naar Hem toe vluchten in hun problemen. Misschien heb je hetzelfde  gevoel dat David had toen hij zei: Och, gaf iemand mij vleugels als van een duif! Ik zou wegvliegen naar waar ik blijven kon ' We kunnen misschien niet wegvliegen uit onze situatie, maar we kunnen wel naar Christus vluchten en wegschuilen in Zijn liefde ... Kom naar Mij toe, allen die vermoeid en belast zijn, en Ik ZAL u rust geven. Neem Mijn juk op u, en leer van Mij dat Ik zachtmoedig ben en nederig van hart; en u zult rust vinden voor uw ziel; want Mijn juk is zacht en Mijn last is licht.

Ik doe het. Terwijl ik hier lig, vlucht ik naar Hem, zoals ik vaker doe.
Hij ZAL rust geven.

Mijn hart is vol aanbidding en liefde voor Hem.

🎧  Eleicha (Coming Back to You)

LES VAN DE BOOM

Het was een prachtige morgen in het bos. Ik verbaasde me erover dat de lente alles zo feestelijk groen kleurt. Toen ik bijna terug bij mijn fiets was zag ik een boom, die nieuwe blaadjes had maar ook oude die al helemaal verdord waren. Ik probeerde er foto's van te maken.

Helaas kreeg ik de belichting niet goed.
Het was er te donker.

Dr. Barnhouse en de boom
Een paar dagen las ik iets, waardoor ik terugdacht aan die boom terugdacht. (vrij vertaald uit het Engels).

Kort na de wapenstilstand van de eerste Wereldoorlog bezocht Dr. Barnhouse het slagveld van België. Het was een heerlijke voorjaarsdag; de zon scheen en het was windstil. Terwijl dr. Barnhouse daar liep, merkte hij dat er bladeren naar beneden vielen van een hoge boom. Hij streek over een blad dat tegen zijn borst was gedwarreld; het zat vast in de gordel van zijn uniform. Toen hij het eruit pakte, drukte hij het fijn met zijn vingers. Het was verdord. Dr. Barnhouse keek nieuwsgierig omhoog naar de boom en zag verschillende andere bladeren van de takken vallen. Hoe was dat mogelijk? Het was geen herfst. Er was geen wind om ze er af te blazen. Het waren de bladeren die de herfststorm en wintervorst overleefd hadden maar nu vielen ze, schijnbaar zonder reden naar beneden. Toen besefte hij wat er aan de hand was. Het was lente! Het sap van de boom begon te stromen en de nieuwe knoppen begonnen van binnenuit te duwen. Van beneden, uit de donkere aarde namen de wortels het leven en stuurden het langs de stam van tak naar tak, totdat dat het leven elk stukje dood verdreef dat van het voorgaande jaar was overgebleven.

Levensles

Als toepassing stond erbij: 

Ik ken geen mooie illustratie van hoe het nieuwe leven van Christus het oude verdrijft. Terwijl de seizoenen van het leven voorbijgaan, proberen we de oude bladeren af te schudden. We vechten tegen slechte gewoontes. Maar sommige zitten lijken zo vast te zitten; we komen er maar niet los van. Toch zullen naarmate het nieuwe leven van het evangelie van de Heer Jezus Christus in ons groeit, ook die bladeren ons los moeten laten. Als de kracht van de Zon der gerechtigheid sterker wordt in ons leven zal het ons hart wijd openen voor meer liefde van God in Christus. Wanneer die liefde wint zal het een "uitdrijvende kracht" uitoefenen op al het oude en ons tenslotte helemaal nieuw maken."  Bron: Expulsive Power of a New Affection

Gisteren ging ik opnieuw naar het bos en zocht naar die bewuste boom. Helaas kon hem niet vinden maar toen ik uitrustte bij de picknicktafel zag ik er opeens net zo eentje staan - vlak voor mijn neus. Had ik even geluk. Kon ik toch nog wat foto's maken.

• Heb jij dit fenomeen ooit gezien?
• Wat voor lessen leer jij uit de natuur?

🎧 Unto Him that hath Thou givest

IK BEREIKTE DE TOP

Maandagmorgen bedwong ik de Amerongse berg. Deze berg is maar een heuvel: 69,2 meter boven NAP en daarmee het hoogste punt van onze provincie. Mijn doel was de Eenzaame Eik, die op de tweede (iets minder hoge top) ligt.

• Op mijn fotoblog: The Lonely Oak

Op Strava schreef ik:

Deze eigenwijze “dwalerd” bereikte toch de top van de Amerongse berg en rustte uit onder de eenzame eik 🥾🤩.

Ik was in het begin echt eigenwijs en negeerde mijn routeplanner. Hoewel dat ding "rechtsaf" zei dacht ik dat de weg naar links beter zou zijn en het kostte me een kwartier om weer op het goed padje te komen.

Ik hou van dwalen in de natuur.
Jij?

Routeplanner
Wat betreft mijn verhouding met God als Vader is het zo nodig dat ik blijf luisteren naar Zijn stem. Ik bezit de beste Routeplanner van de wereld: de Bijbel. En daaruit leer ik dat Jezus de weg is.

Ik dacht over Hem na onder het wandelen.
Dat Hij het ook letterlijk zo zei:

Ik ben de Weg, de Waarheid en het Leven (Johannes 14:6)

• Mirjams gezinsmoment over ‘Ik ben de Weg, de Waarheid, en het Leven?’

Tegenstelling

Eén zandpad maakte veel indruk op me. Aan mijn rechterhand stonden hoge naaldbomen  half in de schaduwen gehuld: donker en dreigend. De wind waaide door de toppen en ik hoorde gekraak van takken. Ik voelde me klein. Keek ik naar links dan zag ik opeens een heel andere wereld: alles frisgroen en met dansende zonnevlekken. Wat een tegenstelling.

Coronavirus

Zo voelt de dreiging van het coronavirus voor mij. Aan de ene kant ziekte en dood en aan de andere kant het kostbare lieve leven. Ik loop erdoor tussen door, niet wetend wat me zal overkomen: zonneschijn of duisternis. Misschien allebei... Is dat niet beangstigend?

Citaat Phillip Keller

In mijn boek over psalm 23 las ik dit:

Elke keer weer moet ik mezelf eraan herinneren, als ik door een dal ga: O God, dit zal wel héél erg moeilijk voor me worden, maar ik ben er toch van overtuigd, dat deze weg uiteindelijk de gemakkelijkste en beste weg voor mij zal zijn om hogerop te komen. Als ik het dan kan opbrengen om Hem voor die moeilijkheden en donkere dagen te danken, dan ontdek ik tegelijkertijd, dat Hij bij mij is in mijn ellende … Uit deze overtuiging komt christen tot een levenshouding van rustige aanvaarding van tegenspoed. Hij is opgeklommen tot een hoger bergplateau mét God. Hem te kennen op deze nieuwe en innige wijze, maakt het leven veel dragelijker dan tevoren.

Vanuit dal

Vanuit het koele dal liep ik, langs de donkere bomen omhoog in de richting van de Amerongse berg. Het laatste stuk werd echt klimmen. Mijn man leerde me ooit: hoe steiler het pad, hoe kleiner de pas. Ik probeerde het en het lukte!

Zo is het maar net. Niet vooruit rennen maar de Goede Herder volgen. Kleine stapjes zetten. En wat is het heerlijk om in Zijn tegenwoordigheid te zijn.

• Wandeltips heuvel op (en heuvelaf)

• Waarom stapjes klein moeten zijn 

Eenzame Eik
Ik bereikte de heuveltop en rustte uit onder de Eenzame Eik. Het was een geweldige wandeling met veel ruimte om na te denken en te genieten.

Hé, deze eigewijze dwalerd zal Thuiskomen,
Ooit. Bij de Herder, die de Weg is.

• Lees ook mijn blog: Een berg op mijn pad

🎧 Ik ben de Weg