“Als ik jouw blogs lees dan doe jij eigenlijk niets (geen werk buitenshuis).” Ze zocht duidelijk naar woorden. Toen vroeg ze: “Hoe denk je God naar je kijkt?” Ze vertelde daarna dat ze een leuke baan had en dat ze zich vaak schuldig voelde als ze niets deed.*
Ik vond het een intrigerende vraag.Eén van de beste die ik ooit gehad heb.
Terwijl ik luisterde naar wat ze over zichzelf en haar gezinnetje vertelde, ontdekte ik dat ik in een ander seizoen leef. Dat ik van een een andere generatie ben (wow, wat voelde ik me opeens oud). De hectiek van een huis vol jonge kinderen ligt achter me. Dat vertelde ik haar ook.
👉 Linked to Sweet Tea & Friends en Grace & Truth Linkup
Terwijl ik luisterde naar wat ze over zichzelf en haar gezinnetje vertelde, ontdekte ik dat ik in een ander seizoen leef. Dat ik van een een andere generatie ben (wow, wat voelde ik me opeens oud). De hectiek van een huis vol jonge kinderen ligt achter me. Dat vertelde ik haar ook.
Maar ik zweeg over de zware jaren. Ik zweeg over het “te vroeg moeten loslaten van een kind” en de gevolgen daarvan, ik zweeg over een heleboel dingen. Dingen, die er voor mij toe doen maar die ik niet zomaar in ieder gesprek deel.
💗 Lees hierover: Vandaag is een gift
Vol liefde, vol vreugde
Ik vertelde haar wel dat ik dacht te weten hoe God naar me keek, als Zijn kind. Vol liefde, vol vreugde. Dat Hij zich verblijdt als Hij ziet dat ik rustiger(er) probeer te leven. Hij houdt voor altijd van mij en dat is een vaste grond om op te staan. Het komt goed.
Nietsnut!
Later, die de dag sloeg ik toch het verkeerde paadje in. Het paadje waar ik mezelf afvroeg wat mijn leven eigenlijk voorstelt. Je weet wel: 5 jaar lang geen boek, 5 jaar lang geen schrijfproces, 5 jaar lang geen contact met mijn uitgever. Ik googelde zelfs op vacatures voor vrijwilligers bij zorggroep Charim. Ik wilde ook meetellen, meedoen en zeggen dat ik een job buitenshuis heb.Ik kan nog zoveel
Maar mijn man hielp me om mezelf weer in het juiste licht te zien. Ik ben kostbaar en goed genoeg, gewoon in dit seizoen van mijn leven. Ook al zou er nooit meer een boek op de markt verschijnen. Ook al zou ik mijn energie niet terugkrijgen. Het is goed zoIk kan luisteren en liefhebben
Ik kan bidden en danken
Ik kan bloggen
Ik kan mijn huis schoonmaken: op eigen tempo
Ik kan studeren (ik houd van theologie)
Ik kan bouwen aan mijn relatie
Ik kan videobellen met mijn dochter
Ik kan een capucinootje doen met mijn andere dochter
Daar ben ik dankbaar voor.
Kostbaar?
Ik vind het belangrijk om hier over te schrijven. Voel jij je kostbaar om wat je doet... of voel jij je kostbaar of om wie je bent? En als je gelovig bent: hoe denk je dat God naar je kijkt? Dat is best een intrigerende vraag. Eén van de beste die ik ooit gehad heb.Elke keer
sterkt het me meer,
zelfs in de zwartste nacht.
Steeds vrijmoediger
overwin ik
mijn onmacht
want ik geloof,
ik weet het zeker:
Zijn kracht
wordt in zwakheid
volbracht.
Coby Poelman-Duisterwinkel
---
* De vraag: een beetje verbouwd en ingekort.
Ik snap het helemaal ik ben dankbaar dat we kunnen doen wat mag. En ja geen baan in deze tijd. Daar krijg ik ook wel commentaar op. Maar 5 kinderen voor de ouders nantelzorger geweest ik vind het goed zo ik denk dat God mij wel snapt. En ik heb zeker geen spijt van hoe we het gedaan hebben
BeantwoordenVerwijderenIk ook niet! Geen spijt.
VerwijderenHet raakte me weer wat je schreef , maar ook de pijn waar je nog steeds mee zit. Wat moeilijk, maar ook hoopvol wat je schrijft (en eigenlijk zou ik ooit nog weleens willen weten hoe het nu met je zoon gaat).Of je droom van toen uitgekomen is...
BeantwoordenVerwijderenMijn droom is gedeeltelijk uitgekomen, Hanna. Lief dat je ernaar vraagt.
VerwijderenBeautiful reflection, Aritha. I do define myself as a child of God, and that will always be enough for me.
BeantwoordenVerwijderenBlessings!
Amen!
VerwijderenZo mooi dat je dit schrijft! En wat een prachtig gedicht! Ik moet zeggen dat ik hier bij tijd en wijle ook mee worstel. Hoewel ik weet dat ik door mijn ziek-zijn niet kan deelnemen aan de arbeidsmarkt, bekruipt mij soms het gevoel dat ik daarom niet meetel, er niet toe doe. Maar in Zijn Licht mogen we zien wie we zijn: Gods geliefde kinderen. Ik moet denken aan wat de Amerikaanse predikant Bobby Schuller vaak zegt:
BeantwoordenVerwijderenI'm not what I do.
I'm not what I have.
I'm not what people say about me.
I'm the beloved of God.
It's who I am.
No one can take it from me.
I don't have to worry.
I don't have to hurry.
I can trust my friend Jesus,
and share His love with the world.
En dat is het enige wat er werkelijk toe doet. Een dikke knuffel voor jou, lieve Aritha.
Ik was heel erg blij (en voelde me gesterkt) door jouw reactie. Prachtig gedicht.
Verwijderenbeautiful photos, beautiful autumn, a beautiful weekend to you!
BeantwoordenVerwijderenThanks Linda
VerwijderenThank you for your honesty. Life is often hard and like you I don't often share about the hard parts. I find it better not to share too much. As to how God sees me? I know He loves me dearly and treasures me. That is what is important.
BeantwoordenVerwijderenAmen. I love how you describes it. He loves us and that is enough.
VerwijderenElk mens is een kind van god en hij zorgt voor je als je erin geloofd zoals ik want zonder zijn geboden hulp had ik het niet gered en zie ik ben al een jaar nu zonder mijn man. Gaat niet altijd lekker maar dat is vrij normaal en ook ik werk niet buitenshuis want ben zelf een mens die ook mag genieten van mijn pensioen maar ook een mens met een rugzak en een verhaal. Hulpbehoevend wil ik niet schrijven maar wel met vele beperkingen maar ook daar heeft God vast een bedoeling mee. Mensen moeten eerst eens naar zich zelf kijken en dan pas een reactie of commentaar geven omdat je niet wat buitenshuis doet. Mensen hebben zo vaak wat te zeggen maar wat ze zeggen klopt niet altijd. Ze kijken wel maar luisteren niet. En ja ik ben net als jij en vele andere kostbaar en dankbaar dat ik er nog bent en de wensen die mijn man had te gaan volbrengen met begeleiden van de heer. En ik weet dat jouw zoon vanuit de hemel ook kijkt wat je doet net als dat mijn man dit elke dag doet. En als jij je aan dat geloof cast kan houden ben je ook sterk. Je bent een lief en mooi mens en je mag er wezen en zijn. Dat schreef Phil bosmans eens en dat is hoe ik ook erover denkt. Schrijven en delen is ook een vorm van werk. En elkaar liefhebben en dit ook samen delen is ook een kostbaar bezit. Liefs, Tine
BeantwoordenVerwijderenWees wie je bent en blijf geloven want dat is wat ik elke dag doet.
Heel goed gezegd. Wat Phil Bosmans zegt is mooi en waar. Bedankt voor je weloverwogen reactie, Tine. En mijn brief... komt!
VerwijderenVoor mij ook herkenbaar zonder betaalde baan. Ik heb ook regelmatig het gevoel dat ik mezelf moet bewijzen van mezelf of dat anderen dat vinden. Maar ik ben op mijn plek waar ik ben, ook met alledaagse bezigheden en met hobby's.
BeantwoordenVerwijderenAlles doet er toe, zingt Herman van Veen
Laten we dat maar meezingen dan :) Bedankt en je weet het eigenlijk wel maar ik zeg het toch een keer dat ik erg geniet van je Insta en je creativiteit, om dat te zien.
VerwijderenDankjewel 😘
VerwijderenAritha, good questions. Now that I'm middle age I feel precious for what I do (writing for Christ and his kingdom) and for who I am. I know that I'm a daughter of the King of the universe.
BeantwoordenVerwijderenThank you so much for sharing this with Sweet Tea & Friends this month sweet friend.
Ik herken dat heel goed wat jij beschrijft. Toen er bij ons kinderen geboren werden, gaf ik mijn betaalde baan op en ging fulltime voor man en kinderen zorgen. Mijn familie die christelijk was verklaarde mij een beetje voor gek. Maar ik kon me prima vermaken. Naaide kleding voor de kinderen en had altijd tijd om te knutselen, wandelen of een spelletje doen. Maar toen de vierde geboren was, werd het wel moeilijker, vanwege haar ernstige chronische ziekte en regelmatige ziekenhuisopnames en controles. Nu zijn alle 5 kinderen uit huis. Mijn familie stimuleerde mij altijd weer te gaan studeren. Want ik ben een paar uurtjes in de week huishoudelijk werk gaan doen. Er zat meer in mij, volgens hen... Ik heb het altijd denigrerend gevonden. En tóch werd ik er wel door geraakt en voelde me vaak minderwaardig. Totdat mijn ogen geopend werden en ik me realiseerde dat het goed was wat ik doe. Bewust, al wordt druk groter om meer dan 6 uurtjes per week te werken, blijf ik hetzelfde aantal uur werken en overweeg zelfs minder te gaan werken. Merk bij mezelf dat ik ook erkenning nodig denk te hebben. Over wat ik schrijf of doe. Maar weet ook dat dit helemaal niet nodig is. Want als ik het in afhankelijkheid van de HEERE heb gedaan, dan is het goed! Al pakt het misschien minder goed of leuk uit, dan ik had verwacht... De prestatiecultuur zit zo diep! En word ik ook zo door aangestoken. Het hoeft niet! En dat leg ik dan maar elke dag weer bij Hem neer... Juist tijd is in deze tijd kostbaar. Wat mij betreft wel althans. We zijn zo rijk en hebben het zó goed... Rust, liefde en aandacht voor elkaar is zoveel belangrijker dan geld en goederen!
BeantwoordenVerwijderenHoe herfst jou heeft geïnspireerd tot het schrijven van deze woorden vol breekbaarheid en gevoeligheid die na mijn hart liggen. Ga zo door.
BeantwoordenVerwijderenNee, je hebt echt geen baan nodig om van betekenis te zijn hoor! En voor God zeker niet. Ik werk gemiddeld 12 uur in de week, maar daardoor niet belangrijker of zo. Voor mij is een beetje structuur door dat werk wel goed, anders ga ik thuis op de bank liggen, als ik niet zo goed in m'n vel zit.
BeantwoordenVerwijderen