Ik ben er achter gekomen dat er mensen zijn, die over mij praten. Ik was er dagenlang ziek van omdat ik hen vertrouwde. Maar nu kies ik een andere weg. In plaats van boos te blijven wil ik me sterk maken in de tegenwoordigheid van God.
Als ik wegkijk van mijn stoffige zolder, zie ik de robuuste eik aan de andere kant van mijn raam. Ik ontdek dat hij heel veel kleine knoppen heeft: vol verborgen leven! Die schitteren als kleine diamanten in het gouden zonlicht. Ze beloven een nieuwe lente!
Ik had de neiging om het in gruzelementen te gooien. Niemand kan je zo'n pijn doen dan je eigen kind. Ik heb alleen maar scherven over, dacht ik. Armzalige restjes van wat was: een fotoboek, een babyschrift over de eerste jaren, moederdag-cadeautjes zoals dit kopje en zuinig bewaarde schoolwerkstukken.
Het kindje dat niet groeide "Eigenlijk zijn we niet compleet hè?", vroeg mijn jongste zoon terwijl hij de tafel rondkeek. "Er was toch een meisje?" Ik keek hem aan en zei: "O, je bedoelt het kindje dat nooit groot groeide?"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik ben heel blij met je reactie! Dank je wel.