Wie zegt dat grauwe hei niet mooi kan zijn?

Ze is zo lelijk nu
Daar denk ik aan op het bankje: aan mijn vorige wandeling. Ik liep toen over een smal paadje dwars door het grote heideveld en vroeg mezelf af: waarom bloeit de hei maar één keer? Waarom niet elke maand? Ze is zo lelijk nu

Kijk, grauwe hei 👇 

Heide-cyclus

Maar nadat ik thuis wat over heideplanten gelezen had, besefte ik dat het niet eerlijk is om altijd bloei te verwachten. Heide heeft een levenscyclus die is afgestemd op seizoenswisselingen. Eerst bereidt de plant zich voor op bloei, dan bloeit prachtig, maakt zaad aan, gaat daarna een tijdje rusten en bereidt zich voor op een nieuwe bloei.

Wie zegt dat grauwe hei niet mooi kan zijn?

Daar denk ik aan terwijl ik bij het kleine heideveld zit. Tot mijn verrassing breekt de zon door en staat ze opeens als een gouden bol boven de vliegdennen. De hei is één en al glinstering! Wie zegt dat grauwe hei niet mooi kan zijn? 

Uit mijn dagboek

22 november

Guirlandes en Gedachtes

Guirlandes met witte pareltjes hangen van tak naar tak: spinnenwebdraden met druppeltjes. De wind blaast er zacht doorheen. Het lijkt wel feest op de heide.
Wie zorgt er voor de hei in het rustseizoen? Wie gaf me het idee om te wandelen? Wie zorgde ervoor dat ik precies op dit moment hier zit. Wie geeft me het vermogen om te genieten van zon, wind en de glinstering van de spinnenwebdraden? Ik kijk omhoog: mijn God en Vader.

Vang de glinstering en een ontmoeting

'Vang de glinstering!', fluistert mijn camera. Ik pak mijn fototoestel maar het lukt voor geen meter; het lijkt meer op een koude winterplaatjes. Een man komt op zijn gemakje aanwandelen en blijft naast mijn bankje staan. Zijn hond blaf alsof ik een misdaad begaan heb. 

"Vroeger", zegt de man, " liep er een pad door de hei naar beneden toe. Ik ga kijken of ik het kan vinden." 

Waar is het oude pad?

Daar gaat hij. Ik kijk hem na tot hij klein geworden is. Zijn hond blaft niet meer en ik zie hoe de man zich neerbuigt om het dier op te tillen in zijn armen. Zo worstelt hij zich door de grote heidestruiken heen naar beneden. Het pad is dichtgegroeid. Er is gewoon geen pad meer. Of toch wel? 

Ogen dicht en luisteren 

Ik zit 'vastgeplakt' op het bankje. Het is beter voor mijn knie om echt een kwartiertje pauze te nemen en ik knijp mijn ogen dicht. Achter me hoor een meesjes kwetteren in het bos en een vink. Ik hoor ook een blad vallen, en nog één... zachte tikjes; alsof het regent. Niet zomaar zacht, nee fluisterzacht. 

Lesje van de hei

Als ik mijn ogen weer open doe ligt de grauwe hei nog steeds te glinsteren. Ze leert me een lesje. Hoor maar wat ze zegt:

Ik, de hei...

💜 ... heb rust nodig om te herstellen. Jij ook. 

💜 ... heb een grauw seizoen nodig om tot mezelf te komen. Jij ook.

💜 ... zal weer bloeien. Jij ook.

Van grauw naar glitter

En die glinstering? Daar zie ik mijn God in. Hij vrolijkt mijn grauwe heide op door onverwachte ontmoetingen te arrangeren, of door iets moois in de natuur, of door de liefde van mijn man, of door Zijn eigen beloften. Je weet wel: van grauw naar glitter. 

Verder wandelen

Uitgerust sta ik weer op van het bankje en baan me een weg naar de beneden. Daar waar geen pad leek te zijn is toch een pad. Ik moet denken aan het lied waar ik van hou:

God wijst mij een weg

als ik zelf geen uitkomst zie.

Langs wegen die geen mens bedenkt,

maakt Hij mij zijn wil bekend.

Hij geeft elke dag nieuwe liefde, nieuwe kracht.

Als ik mijn hand in zijn hand leg,

wijst Hij mij de weg

Citaat

I prefer winter and fall, when you feel the bone structure of the
landscape – the loneliness of it, the dead feeling of winter.
Something waits beneath it, the whole story doesn’t show.” 
- Andrew Wyeth

~~<><><><>~~

🍂✨ Welk klein (herfst)moment in de natuur heeft je een bijzondere les geleerd?