De zon gaat echt wel weer schijnen hoor

En daar ga ik. Ik zag op de weer-app dat de zon ging schijnen, dus hup het bos in!

Maar ik voel me zo rot, sputterde ik eerst tegen, stel je voor dat ik niet goed word in het bos, dan lig ik daar ergens. Kom op, je weet dat het niet zo is. #zelfpraat

Als ik het bos inloop begint het zachtjes te regenen. Nou ja, laat maar regenen, laat maar winteren! Ik denk aan het boek dat ik vorige maand kocht: Winteren. Hoe vaak ik niet fluisterde: "O echt, jij ook?"

Ik ben een kolkend wrak van onzekerheid, mijn gedachten schieten als vertakte paden alle kanten op en ik ben bang dat mijn hoofd overloopt. Dat brok ideeën blijft in mijn strot steken en wil niet te voorschijn komen zodat ik ze op papier kan zetten. Het enige wat ik kan doen is lopen. Ik heb niets anders. Katharine May

Geen perfect plaatje

Het enige wat ik kan doen is lopen. Ik schiet een in-de-wilde-weg plaatje omdat ik geen zin heb om door de knieeën te gaan voor het perfect plaatje.

... en dan spot ik een stukje blauwe hemel dat me toeroept: "hierheen, hierheen!" 

• Modder? Geen probleem, ik ploeter me er doorheen. 
• Plensbui? Ook goed, laat het maar plenzen.

Blijf op je pootjes staan
In het bos vraagt het leven niet zo veel van me, alleen: "Kijk uit waar je loopt, leun op je stok, blijf op je pootjes staan." 

💨 En zo ontsnap ik aan mijn gepieker.

Laat het bruin niet overheersen

Onderweg vind een takje met een mix van levendig groen en lelijk bruin, en dat is precies hoe ik me voel en ik houd mijn hart vast: laat het bruin niet overheersen! Ik schiet ik 4 foto's om dit beeld vast te houden - er later over na te denken -  en leg het takje terug op de omgevallen boom.

Ik heb sterk het gevoel dat ik de stress zo hoog heb laten oplopen dat hij is gaan vreten aan me, dat ik eerder om hulp had moeten vragen. maar stress is ook iets beschamends, een verklaring dat ik niet tegen druk bestand ben. Stiekem ben ik blij dat ik met fysieke pijn worstel. Liever dan het vagere gevoel van verpletterd te zijn. Katherine May

Terwijl ik kinderen opvoedde en boeken schreef, is de tijd zo omgevlogen dat ik er geen goed beeld meer van heb. Niet dat de voorbijgaande jaren helemaal blanco zijn, maar ze zijn wel vertroebeld, vreemd verstoken van betekenis, afgezien van het klauwende besef van overleven. Katherine May

Definieert dat wie ik ben?

Mijn stukje blauwe hemel verdwijnt en het regent nu keihard. Ik vang druppels in mijn hand en was mijn wangen ermee... indirect ook mijn brain: is het werkelijk zo erg dat sommige van mijn plannen mislukken, dat ik op dit moment geen overwinningen behaal, dat het boek dat ik zo graag wil schrijven alleen in mijn dromen bestaat? 

Definieert dat wie ik ben? 

Neuh

 

Moet je mij nu zien, ik heb zo lang en hard gewerkt dat ik mezelf ziek heb gemaakt. En het ergst van alles is dat ik bijna vergeten ben hoe je uit mag rusten. Ik voel me constant opgejaagd. Ik ben ervan overtuigd dat alles belangrijk is en dat ik de hele tijd tekortschiet. En mijn huis - mijn geliefde huis - is verworden tot één grote bende, waarin alles langzaam in elkaar stort en kapot en versleten is. Ik sta er machteloos tegenover. Katherine May

Toch nog de zon!

Dwars door het heideveld sop ik naar beneden het dal in, en als ik daar bijna ben stopt het met regenen. De bruine heide gloeit als goud. Toch nog de zon! Ik zie een leuk plekje om koffie te drinken bij de boom 

👇 (zie collage)

... en terwijl ik mijn koffie drink bedenk ik hoe fijn het is om alleen maar te "zijn" en even zachtjes te bidden, ook al vind ik niet de mooiste woorden vandaag. Tis gewoon genoeg. En: de zon gaat echt wel weer schijnen hoor

Meer dan een naam

Katherine May schrijft in haar boek 'Winteren': God is altijd een naam geweest die we fluisterend doorgeven. Ik vul ik het voor mezelf aan met een citaat (opgeslagen op mijn Iphone)

In onzekere tijden is er een betrouwbaar anker: vertrouw op de Naam van de HEER. Waarom is Zijn Naam zo geruststellend? Het is het "IK BEN," dat Zijn eigen bestaan bevestigt. Een sterke basis om op te leunen. Mensen falen, maar Hij, de "IK BEN," is altijd levend. Ook als alles donker lijkt, zegt Hij: "Ik ben er." Zijn naam belooft onveranderlijkheid. Hij blijft "dezelfde gisteren, vandaag en voor eeuwig" (Hebreeën 13:8). Vertrouw op deze onveranderlijke God, waarvan liefde, trouw en kracht standvastig zijn. Het is een geruststellend anker, ook als het wintert in je leven. Bron: Spurgeon en een beetje mij

Die Naam geef ik bloggend door: Immanuël!

“We must learn to invite winter in. We may never choose to winter, but we can choose how.”

--- 

 👉 Linked to Nicole's Linkparty