Over wegkruipen en weer opstaan

Omdat ik last van mijn schouder heb, zeem mijn ramen in etappes. Het achterraam vandaag. Ik hoor de duif van buren koeren in zijn kooitje. Verder weg antwoordde een andere duif. Het is echt lente, denk ik. Net als in het Hooglied staat:

Want zie, de winter is voorbij.  
De regentijd is over, helemaal voorbijgegaan. 

De bloemen laten zich zien op het land,
 de zangtijd is aangebroken, 

het koeren van de tortelduif wordt
 in ons land gehoord.

Weggekropen duif

Terwijl ik nadenk over duiven in de lente zie ik die andere duif voor me. Ook uit het Hooglied van Salomo. Ze kruipt weg in een kloof van de rots en maakt zich onzichtbaar. Ik bedenk dat ik op die zielige duif lijk. Omdat ik ook geregeld wegkruip voor God en de mensen. Ik trek me terug. Mijn hart doet pijn. Ik huil om mijn kind, dat ik kwijtgeraakt ben. Ik treur omdat ondanks de opgaande lijn, mijn zoon toch afscheid neemt. Van mij. Van ons. Hij zal ons vergeten, zegt hij, en nooit meer aan ons denken.

Eigen pijn
We hebben allemaal onze eigen pijn. We lijden verliezen. En liggen 's - avonds doodmoe in bed.  Uitgeput kan je zijn van alle pogingen om een weg te banen door de scherven van het leven.

Kostbaar
De duiven koeren zacht. Ze antwoorden elkaar. Terwijl ik het zand van het achterraam poets, hoor ik in gedachte Gods stem. Zijn woorden sijpelen door mijn buitenkant heen en vinden hun weg naar mijn aller diepste innerlijk. Hij zegt: 'Sta op, kruip niet weg voor Mij! Laat jezelf zien want voor Mij ben je kostbaar. In al je schaamte en ongeluk heb ik je lief. '

Sta op ... kom bij Mij.

Sta op, Mijn vriendin, 
en kom, Mijn allermooiste! 

Mijn duif in de kloven van de rots, 

in de schuilplaats van de bergwand, 
laat Mij je gedaante zien, 
laat Mij je stem horen.

Zou het eindelijk echt lente, zomer worden?

In welk seizoen leef jij?