Hoeveel leven schuilt er in een verdorde bloem?

De bruine bladeren knisperen onder mijn voeten. Nazomer hangt in de lucht: warme aarde, een vleugje braam. Verderop klinkt het protest van een merel, luid en scherp. Voor hem dreigt er onraad. Voor mij niet.

Kijk daar... vingerhoedskruid!
Hoog en slank, een beetje wiebelend in de wind.

Een plant vol geheimen

Hoog en slank, een beetje wiebelend in de wind. Ik buig me er naar toe. De meeste bloemen zien er verschrompeld uit; de kelkjes treurig langs de steel. Ze ritselen zacht.

Maar ik weet dat ze helemaal niet zielig zijn. Ze dragen LEVEN! In elke verdorde bloem zitten honderden zaadjes. Sommige vallen vlak bij de moederplant, andere zweven met een windvlaag mee naar onbekende plekken. Vaak hebben ze eerst een koude winter nodig om te ontkiemen. En soms blijven ze jarenlang in de grond verborgen – tot wel tien jaar – voordat ze eindelijk tevoorschijn komen.

Ja is jammer dat ze verwelken, maar zo vind ik ze ook mooi!

Zaaien in het leven

13 augustus

Nu zit ik achter mijn laptop. Het is 2 dagen later. Ik denk aan het zaaien in mijn eigen leven: met woorden, met de grote en kleine dingen die ik deed, met het scheppen van gouden momenten, met mijn gebeden. Niet alles kwam op. Maar soms bloeide er iets uit een zaadje waarvan ik het totaal niet verwachtte. Verrassend!

Als het donker voelt van binnen, twijfel ik of er ooit nog iets zal bloeien van wat ik zaaide. Juist in mijn midlife-jaren merk ik hoe die vragen kunnen wroeten vanbinnen: was het genoeg, draagt het vrucht, komt er nog iets van op? Ik pieker erover. Soms huil om de imperfecte manier van mijn zaaien. Dan ga ik ermee naar mijn Hemelse Vader toe en vertel Hem alles. Hij kent mij. Is is mijn Helper. Degene die mijn hoofd optilt. Die mij hoort.

Wat schreef ik toen?

Ik herinner me dat ik eerder over het bos schreef in combinatie met zaaien. Even zoeken… ja, in juli 2021 schreef ik:

"Alle bloemen van morgen, zitten in de zaden van vandaag."

Toen vond ik dat geweldig en schreef enthousiast die blog. Nu voelt het dieper. De wetenschap dat sommige bloemen jaren nodig hebben om te groeien. En dat sommige zaadjes pas opkomen na mijn leven, op plekken waar ik nooit zal komen – maar waar God ze wél ziet. Misschien is dat wel de les van mijn levensfase: leren vertrouwen dat niet alles nú zichtbaar hoeft te zijn, dat er ook vrucht kan komen voorbij mijn eigen horizon.

Lees die oude blog: Boodschap op een steen (2021)

Roze volhouders

Om op mijn wandeling terug te komen: ik liep verder over het smalle pad. En als je er oog voor hebt, zie je ze overal – de dorre staken vingerhoedskruid. En toen ineens: eentje met nog twee bloemen! Met een paar stappen stond ik ernaast. Ik moest glimlachen. Het was net alsof de rest van de plant zei: “Wij zijn klaar,” en deze twee riepen: “Nou, wij nog lang niet!”

"Doe je best," zei ik, "wat heerlijk dat jullie nog bloeien". 

Zaadjes die nog wachten

Onze zaadjes. Onze gebeden. Soms lijkt het alsof alles wat je ooit gezaaid hebt, verdwenen is. Opgegeten, verstrooid door de wind. Je ziet er niets meer van terug. Ik huil daar soms om. Maar juist in de doodsheid van de aarde, klinkt Gods belofte: “Ik zal u de jaren vergoeden die de zwermsprinkhaan heeft opgegeten” (Joël 2:25). Dan kijk ik weg van wat is, naar Hem toe.

Wat voor ons verloren lijkt, kan Hij bewaren. Wat diep verborgen ligt, kan Hij tevoorschijn roepen. Op Zijn tijd, op Zijn plek. 

Een slowmotion video, zie je de zaadjes vallen?

En zo stapte ik verder over het bospaadje, met die vroege herfstbladeren onder mijn voeten. Elk zaadje ligt veilig in Zijn hand. Ook de zaadjes die jij allang vergeten bent.

🌸Hoeveel zaden kan 1 plant (met meerdere bloemen) per bloeiseizoen produceren?
🌱Zaai jij weleens iets in je tuin of in een pot op je balkon – kwam er echt iets op?

--

Deze blog is n.a.v. mijn wandeling van 7 augustus. Op Strava schreef ik erbij: "Er is altijd muziek tussen de bomen – maar je hart moet stil zijn om haar te horen."