Dag, botanische tuin. Tot de volgende keer!

Na mijn gesprek met de psycholoog besloot ik iets leuks te doen.

“Waarom niet naar de botanische tuin?” stelde mijn man voor. Sjonge dat ik daar zelf niet op kwam. Wat een goed idee!

Ik kleedde me warm aan en stapte op mijn fiets voor een rit van twintig kilometer. Twintig kilometer klinkt veel, maar ik was er zo.

Kleine wonderen in de winter

Langzaam wandelde ik over de paden in de prachtig aangelegde tuin. De bomen waren kaal, geen bladeren aan de takken—pure winterrust. En toen, opeens, een verrassing: een kleine camelia in bloei.

Ik liep ernaartoe en maakte veel foto’s. Je zult maar bloemen zien in de winter! Oooh, en iets verderop zat een schattig roodborstje zich te wassen in een modderplas. Zo klein, zo ijverig, maar erg schoon werd hij er niet van. 

😍 Ik bleef kijken. 

Op HET bankje

Halverwege mijn wandeling ging ik zitten. Op HET bankje. Ik pakte mijn thermosfles en dronk koffie. Twee jaar geleden zat ik hier ook. Lees dat HIER 🌸

Nu krabbelde ik spontaan een paar zinnen in mijn dagboek:

Ik ben er zeker van dat het mooi gaat worden. De tuin gaat weer bloeien. Ik zag zoveel knopjes aan de bomen, en de camelia bloeit! De lente komt. Ik verwacht, ik hoop. Het gaat geweldig worden.

👇 Hieronder zie je mijn schaduw (ja er komt straks echt bloesem aan die bomen)

Daarna stopte ik mijn dagboek terug in mijn rugtas en bleef ik nog even zitten. Mijn gedachten gingen overal heen, ook naar God—dat Hij alles nieuw zal maken. 

Alles. Nieuw.

Jesaja 64:4 - Ja, van oude tijden af heeft men het niet gehoord, men heeft het niet ter ore genomen en geen oog heeft het gezien, behalve U, o God, wat Hij doen zal voor wie op Hem wacht.

Ik geloof dat mijn wachten de moeite waard is.

Een explosie van schoonheid

Net voordat ik de tuin uitliep, zag ik een echte bloesemboom. Ik vergat alles om me heen en staarde er vol verwondering naar. Ik pakte een laaghangende tak en boog mijn hoofd ernaartoe, rook eraan, bekeek de details nauwkeurig … wat een explosie van schoonheid en kleur! Snel schoot ik een paar foto’s.

Toen werd het hoog tijd om te vertrekken. De zon stond als een oranje bol boven de horizon en zakte steeds verder weg. Een koude wind stak op.Ik huiverde.

Fietsen, fietsen.

Dag, botanische tuin. Tot de volgende keer! Dan zal het vast lente zijn, ook al is daar nu nog niets van te zien.

Ik verwacht, ik hoop. Het gaat geweldig worden.

😊 🌿✨