De hei staat zo mooi te stralen!

 Ik zit onder een beuk, op een plek waar de hei zich opent als een vallei. Niet groots in werelds opzicht, maar voor mij is het een zee van zomer-paars. Er staat van alles omheen: kastanjebomen, berken, vliegdennen. 

De lucht boven mijn hoofd is geweldig. Ik staar. Cumuluswolken bouwen zich op en schuiven weer uit elkaar. Daarboven trekken condensstrepen van vliegtuigen. En van rechts komt een melkachtige waas binnen: Cirrostratus.

Ik wilde eigenlijk schrijven. Maar ik koos toch voor de hei. Je weet nooit hoe lang de heide bloeit. Wow, een buizerd. Wat een mooie vleugelslag ... en weg is hij weer. 

Ik blijf kijken. En zie zoveel. 

Grote libellen in de lucht. Twee tegelijk, hoog, met van die glazen vleugeltjes die je bijna niet ziet bewegen. Soms vliegen ze synchroon en dan weer niet en dan weer wel. 

Die libellen? Te ver voor mijn lens. Maar ik zie ze wél. Niet alles hoeft gevangen. Soms vind ik het genoeg dat ik hier gewoon lekker zit te zitten.

Om me heen kijken.
Niks moeten

Ik zou hier uren willen zitten. De hei staat zo mooi te stralen! 

Maar ik sta weer op.

Ik loop de heuvel af naar mijn fiets, en zo meteen rijd ik weer naar huis. Dan pak ik mijn spullen en ga ik verder met het het research voor mijn boek. 

Over mijn boek: lees mijn blogpost: Retourtje naar mijn Reformatorische Jeugd

Ik geniet er zó van dit hier. Van het prachtig paars tapijt Hij voor me uitrolde.

De grote stille heide.

Wat een plek.
Wat een dag.