De bloem van vandaag

Alweer!

Ik liep de tuin in en ja hoor — alweer een nieuwe bloem van de Oost-Indische kers. Vurig oranje, met een geel goud hart. Alsof er een lampje in brandt. 

Ik glimlachte. Nee, deze plant zit niet vol met 1000 bloemen. Het is nooit één groot boeket. Altijd maar één bloem tegelijk. Juist dat maakt me blij.

Ik hurk, ik kijk. En ik denk aan wat Ida Gerhardt wist:

Toen hij het kleine plantje vond,
Boog hij aandachtig naar de grond.*

Zo voelt het. Aandachtig buigen. Dichterbij komen. Kijken hoe mooi het is gemaakt. De details. Zo perfect. Zo mooi.

Dat past bij mijn leven nu. Rustiger dan vroeger. Toen ik in 2011 mijn blog begon, woonden alle zes kinderen nog thuis. Nu nog maar twee, en ook die zijn volwassen. Het is hier niet meer zo druk. Maar wel telkens die verrassing. Van een nieuwe dag. Een nieuwe bloem.

Toch vind ik deze periode niet makkelijk. Ik heb zoveel minder energie. Mijn hoofd bruist van ideeën, maar mijn lijf wil niet. En dat maakt me verdrietig. Dat is zo moe ben. 

Soms huil ik in stilte.
Soms voel ik me moedeloos.
Ik wil het zo graag anders.

Maar hé, ik zit nou in het hier en nu, bij mijn bloem. Met mijn iPhone in de aanslag. Ik schiet een foto. En nog één en ik denk: het is oké. Het is echt oké. Deze plant bloeit speciaal voor mij met maar met één bloem tegelijk. Ik mag ook doseren, net als zij. Op tijd stoppen. Rust nemen. Dan weer een nieuwe activiteit. Zo doe ik het. Maandenlang. In het huishouden, in mijn schrijfwerk.

Het klinkt eenvoudiger dan het is. Het lijkt een beetje op leren dansen op een muziekje dat ik nog niet ken. Ik probeer het maar struikel vaak over mijn eigen voeten. Ik word er alleen niet minder moe van. Nou ja, misschien ietsje... Soms. Vaak? Soms.

Ik kijk nog eens naar die bloem. Klik, klik — weer een foto voor mijn blog. Kijk eens hoe mooi, dat gouden hartje. Speciaal voor jou. Geniet ervan.

Ik hoop dat je niet down wordt van deze blog. Als jij je goed voelt, wees er dankbaar voor.

Ik ben ook blij.
Blij met deze nieuwe dag.
Blij met de bloem van vandaag.

En in mijn eigen dagboek schrijf ik er een lofzang over 

... voor mijn God,

die me geduld leert te hebben,
naar mijn klaagzang luistert
en me leert genieten van één bloem op z’n tijd.

* Het gedicht gaat eigenlijk over Akelei

 —– ٠ ✤ ٠ —– 

Geschreven op 11 september, toen ik het bloem-hartje zo mooi zag oplichten tijdens het ophangen van de was (foto 1)