MODDERPLASSEN EN STRUIKELWORTELS (en God)

Uit mijn dagboek
5 november

Ik haal diep adem en snuif de boslucht in. Heerlijk om hier weer te zijn. Terwijl ik mijn fiets stevig vastmaak aan een paal, kijk ik om me heen. De takken van de bomen aan weerskanten van het bospad raken elkaar. Het lijkt net een poort. Daar loop ik straks onderdoor! Weet je hoe gaaf!

🍂 Bladeren 
Het is een beetje mistig. Ik hoop op mistflarden boven de hei en daarom ga ik die kant op, dwars door het bos heen. Hoe dieper ik tussen de bomen duik, hoe meer bladeren er op mijn pad liggen. Ik kijk omhoog. Ja, sommige bomen zijn echt al helemaal kaal! 

O, daar struikelde ik bijna!
Wat ben ik blij dat ik vandaag mijn wandelstokken meegenomen heb.

Voorzichtig!

De grillige boomwortels op mijn pad zijn zo goed als onzichtbaar door al het eikenblad. Ik weet dat ze er zijn, ook al zie ik ze niet. Voorzichtig, voorzichtig, zeg ik tegen mezelf. Vooral bij het afdalen van de heuvel let ik goed op. Dan is de zon er opeens. Ik zie een stuk blauwe lucht. Heerlijk.

Zon en mist

Het heideveld (Elsterkop) verveeld nooit. Vandaag valt het me op dat de heidestruikjes vol met kleine druppels zitten en ieniemienie spinnenwebdraden, die glinsteren in het zwakke zonlicht. Er hangt inderdaad wat mist. Komt het daardoor dat het zo stil lijkt hier? Ik kniel neer om wat foto's te maken van een gouden boom, verdorde bloempjes, die ik stiekem tòch heel mooi vind ook al zijn niet paars meer.

En dan is het al weer tijd om mijn fiets op te zoeken.

Op de terugweg worstel ik me opnieuw door de dikke laag eikenblad heen. Oeps, zak ik opeens een heel eind weg! Zwart water spat omhoog langs mijn broekspijpen. Bleh! Die geniepige modderplassen zijn dus ook niet zichtbaar door al dat dode blad.  

☕ Koffieklets

Na zo'n ochtendwandeling heb ik aardig wat te kletsen met mijn man. Ik deel de plaatjes van de meest uniek dingen die ik zag, zoals de kleine rodekoolzwam die zo groot leek doordat ik de foto vanaf de grond nam (zie foto zijbalk)

17 November

Nu ik achter mijn laptop zit, denk ik nog een keertje na over die vervelende modderpoelen en struikelwortels. Ik ken ze niet alleen uit het bos maar ik worstel er ook mee in het leven van alledag.

God beurt me op

Ik ben zo blij dat ik (door Gods genade) van Christus ben. Niet meer van mezelf. Niet meer geestelijke dood. Niet meer die leegte van binnen. Nooit meer alleen. Daarom kan ik vol vertrouwen zeggen: De Heere is voor mij een Helper en ik zal niet vrezen.*

Hij buigt zich naar me toe, komt heel dichtbij. Hij hoort mijn hulpgeroep. Hij beurt me (op Zijn tijd) omhoog uit de kuil. Haalt me uit modder Hij plaatst mijn beide voeten stevig op de rots en Hij geeft een nieuw lied geven om te zingen.**

Die modderplassen en struikelwortels? Ze horen bij horen bij mijn imperfecte leven. Ik weet uit de Bijbel dat ze (maar) tijdelijk zijn. Mijn God maakt op een dag alles nieuw! 

* Hebreeën 13:6
** Psalm 40

Hoe kan Ik U danken, HEER, 

voor Uw goedheid,

voor Uw stem, die me zegt: vrees niet,

voor Uw hand, die me altijd vasthoudt

voor het privilege dat me is gegeven 

om te zeggen: God is met mij.

Hoe kan ik U danken, HEER,

Voor Uw Woord dat me een eeuwigheid

met U belooft, voor eeuwig leven

zonder pijn en tranen, voor vrede in mijn hart.

Tot die dag zal ik zeggen:

"Hier ben ik, hier ben ik om U te dienen."

(Uit: Hineni Kan, link hieronder)

🎧 Hineni Kan (Here I Am)
🌄 Neem me mee naar de rots