Een nieuwe plant. Het is een Pachypodium en hij staat voor het raam. Eerst wist ik niet hoe hij heette maar PictureThis hielp me.
In het wild
In het wild kan
deze plant uitgroeien tot enorme hoogtes maar in dit plastic potje zal het nooit groot groeien. Op de dikke grijze stam groeien vlijmscherpe drienaaldige
stekels.
Meenemen!
We vonden de plant op onze zondagse wandeling. Ik wees en zei tegen mijn man: ‘Die nemen we mee hoor!” Hij bukte zich om de plant op te pakken en droeg hem de hele weg naar huis. Thuis plukte ik wat verdorde bladeren uit de kuif en maakte de pot schoon.
Deze stekelplant doet me op de één of andere manier aan mijn moeder denken. Als ze nog leefde zou ze vandaag 88 jaar zijn geworden. Zij was ook een beetje stekelig en daarmee hield ze iedereen van zich af. Haar stekels vermijden was (voor mij) de enige manier om te voorkomen dat ze me prikten. En toch had ik haar zo lief.
Tot bloei?
Stekelplanten kunnen tot bloei komen, als je ze op de juiste manier verzorgd maar bij mensen lukt dat niet altijd. Ik kreeg het niet voor elkaar bij mijn moeder. Niemand kreeg het echt voor elkaar, al probeerden we het wel.
"Gezond" rouwen
Ik weet dat God naar haar om zag (al dacht ze lange tijd van niet). Het is fijn dat ze daar vlak voor haar sterven anders over ging denken. Hij zag haar, raapte haar op uit de goot en droeg haar heel de weg naar Huis. Ze was kostbaar in Zijn oog.
Wat heb je een mooi blog, met prachtige foto's!
BeantwoordenVerwijderenDe gevonden plant vind ik ook een plaatje, nog nooit eerder gezien.
Floor, dank je wel. Ja hij is mooi hè, deze plant. Ik kende hem niet en dacht dat het een cactus was. Niet dus. Het is een vetplant.
VerwijderenThank you for visiting my blog, your welcome to return any time. Love your photos and that is one spiky plant
BeantwoordenVerwijderenVery, very spiky!
VerwijderenWat heb je dit mooi verwoord, de blog over mama is weg.....wat verdrietig.
BeantwoordenVerwijderenIk gun het je zo dat deze plant gaat bloeien 😘
Danielle, ik weet niet of het me gaat lukken hoor. Moet me nog even inlezen wat deze plant precies nodig heeft. Maar ik vind het wel leuk om met planten bezig te zijn.
VerwijderenJe blog raakt me! Wat eerlijk dat je dat allemaal zo durft te delen. Vraag me af hoe je die stekels kan vermijden...en wat gelukkig dat haar einde "goed" was. Moet een moeilijke jeugd voor je geweest zijn maar wat fijn dat de therapie je zo goed geholpen heeft om er anders naar te kijken!
BeantwoordenVerwijderenBedankt Anoniem. Er waren veel meer fijne dingen dan ik dacht. Die herinneringen komen nu bovendrijven. Daar ben ik blij mee want sommige herinneringen zijn goud waard 😘
VerwijderenDat zo'n stekelplant je aan je moeder doet denken... bijzonder. Vaak zijn mensen niet stekelig geboren, maar stekelig geworden. Fijn dat je het een plek hebt kunnen geven (net als de plant)! Mooie post.
BeantwoordenVerwijderenO zeker, Marja, ze is niet zo geboren maar zo geworden. Blij met je reactie.
VerwijderenWat een bijzondere plant. En ook bijzonder dat je erdoor aan je moeder moet denken. Je hebt het zo liefdevol verwoord terwijl het niet makkelijk voor je was. Mooi dat de therapie je veel heeft gebracht. Ik hoop dat de plant je goede zorg met een bloem belonen zal.
BeantwoordenVerwijderenHoop ik ook. Ik draai hem een paar keer in de week en hij ziet er nog steeds goed uit. Beter dan toen we hem vonden.
VerwijderenDe plant is mooi! Ik hou van cactussen en vetplanten. Wat je vertelt over je moeder is erg herkenbaar voor mij. Ze is al bijna 11 jaar geleden overleden aan borstkanker, maar moeilijker was het missen van emotionele aandacht vroeger. Door wat ik leerde bij de cursus Contextueel Pastoraat ben ik mijn moeder én de situatie thuis beter gaan begrijpen. Wat jij omschrijft als 'gezond rouwen' en 'medelijdende liefde' lijkt wel op wat in de Contextuele Therapie 'ontschuldigen' wordt genoemd. Het heeft mij erg geholpen.
BeantwoordenVerwijderenSuper Heleen, je reactie. Herkenbaar wat je zegt over ontschuldigen.
VerwijderenDe plant die je gevonden hebt, Aritha, roept bij mij herinnenringen op.
BeantwoordenVerwijderenMijn moeder had er vroeger zo een, maar ik kan me niet meer herinneren of hij ooit gebloeid heeft.
Vond hem wel altijd bijzonder; al moet je je er alleen niet aan prikken, doet aardig zeer 😁
Dank voor de woorden 'medelijdende liefde'.
Dank je wel ook voor het prachtige gedicht!
Bedankt voor het delen van dit kostbare berichtje!
BeantwoordenVerwijderen