PLANT GEVONDEN

Een nieuwe plant. Het is een Pachypodium en hij staat voor het raam. Eerst wist ik niet hoe hij heette maar PictureThis hielp me.

In het wild
In het wild kan deze plant uitgroeien tot enorme hoogtes maar in dit plastic potje zal het nooit groot groeien. Op de dikke grijze stam groeien vlijmscherpe drienaaldige stekels.

Meenemen!
We vonden de plant op onze zondagse wandeling. Ik wees en zei tegen mijn man: ‘Die nemen we mee hoor!” Hij bukte zich om de plant op te pakken en droeg hem de hele weg naar huis. Thuis plukte ik wat verdorde bladeren uit de kuif en maakte de pot schoon.

Deze stekelplant doet me op de één of andere manier aan mijn moeder denken. Als ze nog leefde zou ze vandaag 88 jaar zijn geworden. Zij was ook een beetje stekelig en daarmee hield ze iedereen van zich af. Haar stekels vermijden was (voor mij) de enige manier om te voorkomen dat ze me prikten. En toch had ik haar zo lief. 

Tot bloei?
Stekelplanten kunnen tot bloei komen, als je ze op de juiste manier verzorgd maar bij mensen lukt dat niet altijd. Ik kreeg het niet voor elkaar bij mijn moeder. Niemand kreeg het echt voor elkaar, al probeerden we het wel. 

👉 Mama is weg

"Gezond" rouwen

Zo blij dat ik voor therapie gekozen heb. Ik leerde "gezond" te rouwen. En omdat er plaats was voor mijn boosheid en verwarring, leerde ik mijn moeder liefhebben. Niet zoals anderen van hun moeder houden maar met een soort van medelijdende liefde. Er is nu zelfs plaats voor een aantal mooie herinneringen.

Ik weet dat God naar haar om zag (al dacht ze lange tijd van niet). Het is fijn dat ze daar vlak voor haar sterven anders over ging denken. Hij zag haar, raapte haar op uit de goot en droeg haar heel de weg naar Huis. Ze was kostbaar in Zijn oog.

👉 Onder een open hemel

Stekelplant

Ik ga heel goed voor deze stekelplant zorgen. Misschien krijgt ik deze zo ver dat ie gaat bloeien. Wat zou dat mooi zijn!

Stil maar, Mijn kind de nacht gaat weer voorbij;

Ik strooi het licht uit, waar je voeten lopen,

Ik doe de dichte deur weer voor je open,

Ik ben er altijd. Maar vertrouw op Mij.

Stil maar, Mijn kind Ik geef je troost en moed,

meer dan een moeder aan haar kind kan geven.

Je naam staat in Mijn handpalmen geschreven:

Ik schreef de letters met Mijn eigen bloed …

🌱 Plant met een verhaal - blogberichten rondom dit thema

🎧 Als er vergeving is (in gebarentaal)

THUIS BRENGEN

Na de zomervakantie was ik heel bewust bezig met mijn planning. Ik lette er op dat ik niet teveel hooi op mijn vork nam. En het ging best goed naar mijn idee. Totdat er onverwacht iets ergs op ons pad kwam. Mijn wereld staat nu op z'n kop. Onze wereld als familie.

Hij is er bij
Maar het loopt God niet uit de hand! Hij is er bij. Ieder dagdeel. Zelfs in de nacht. Ook als ik mijn emoties niet op een rijtje krijg. Of als ik los moet laten wat me lief is.

Daarom schrijf ik gauw een blogje en zeg op die manier tegen mezelf (en jou): staar je niet blind op wat zo onmogelijk lijkt. Hef je hoofd omhoog. Richt je aandacht zorgvuldig op Jezus.

Laten wij met volharding (geduld, standvastigheid) de wedloop lopen die voor ons ligt. Terwijl wij het oog gericht houden op Jezus, de Leidsman en Voleinder van het geloof.

Thuis brengen
Dan ontdek je dat Hij je, als Zijn kind, aanziet met een blik vol liefde en waakzaamheid, vol verlangen om degenen Thuis te brengen die aan het einde van haar loopbaan gekomen is.

Ik zal dan geduriglijk bij U zijn:
Gij hebt mijn rechterhand gevat;
Gij zult mij leiden door Uw raad
en daarna (in) heerlijkheid opnemen.

Naar aanleiding van het ziekbed van mijn moeder
(overleden 30 september).

MAMA IS WEG

MAMA IS WEG

Het kleine meisje ligt stil in bed. Haar hart bonkt in haar keel en ze knijpt in de rand van haar deken. Papa zei een paar dagen terug: "het is jullie schuld dat mama zo'n hoofdpijn heeft - jullie zijn zo druk." En nu is mama weg. Niet voor altijd maar wel voor lang. Totdat de hoofdpijn over is. Ze moet tot rust komen. Ergens ver weg en niemand mag op bezoek komen.

Er kriebelt een traan over haar wang.

Ze veegt hem niet weg.

Ondanks het feit dat papa er wel is, voelt ze zich helemaal alleen, schuldig en verward. Want eigenlijk is ze blij dat mama weg is. 

Nu is dat kleine meisje groot geworden. Ze is zelf moeder van kinderen. Heel soms denkt ze terug aan vroeger en dan denkt ze ook aan God. Is Hij net als haar moeder? Krijgt Hij hoofdpijn van haar? Die foto's van haar moeder!  Gezellig bij anderen op de bank met andere kinderen om haar heen. Van hen kreeg haar moeder vast geen hoofdpijn. Ze vond het in het gastgezin vast veel fijner dan thuis. Misschien dat God ook liever anderen ziet dan haar... 

Om te voorkomen dat deze de leugen gelooft over God, roept ze gauw een Bijbeltekst in gedachten. Ze zegt het hardop: "Hij zal me beslist niet loslaten en Hij zal me beslist niet verlaten."

God zal altijd haar blijven houden. Hij heeft haar zo lief, dat Hij voor haar stierf. Hij redde haar van al haar zonden (ja die had ze, die deed ze) en Hij joeg de duisternis weg. 

Mijn Jezus, wat hou ik van U

Alles aan U is mooi.