De bloem van vandaag

Alweer!

Ik liep de tuin in en ja hoor — alweer een nieuwe bloem van de Oost-Indische kers. Vurig oranje, met een geel goud hart. Alsof er een lampje in brandt. 

Ik glimlachte. Nee, deze plant zit niet vol met 1000 bloemen. Het is nooit één groot boeket. Altijd maar één bloem tegelijk. Juist dat maakt me blij.

Ik hurk, ik kijk. En ik denk aan wat Ida Gerhardt wist:

Toen hij het kleine plantje vond,
Boog hij aandachtig naar de grond.*

Zo voelt het. Aandachtig buigen. Dichterbij komen. Kijken hoe mooi het is gemaakt. De details. Zo perfect. Zo mooi.

Dat past bij mijn leven nu. Rustiger dan vroeger. Toen ik in 2011 mijn blog begon, woonden alle zes kinderen nog thuis. Nu nog maar twee, en ook die zijn volwassen. Het is hier niet meer zo druk. Maar wel telkens die verrassing. Van een nieuwe dag. Een nieuwe bloem.

Toch vind ik deze periode niet makkelijk. Ik heb zoveel minder energie. Mijn hoofd bruist van ideeën, maar mijn lijf wil niet. En dat maakt me verdrietig. Dat is zo moe ben. 

Soms huil ik in stilte.
Soms voel ik me moedeloos.
Ik wil het zo graag anders.

Maar hé, ik zit nou in het hier en nu, bij mijn bloem. Met mijn iPhone in de aanslag. Ik schiet een foto. En nog één en ik denk: het is oké. Het is echt oké. Deze plant bloeit speciaal voor mij met maar met één bloem tegelijk. Ik mag ook doseren, net als zij. Op tijd stoppen. Rust nemen. Dan weer een nieuwe activiteit. Zo doe ik het. Maandenlang. In het huishouden, in mijn schrijfwerk.

Het klinkt eenvoudiger dan het is. Het lijkt een beetje op leren dansen op een muziekje dat ik nog niet ken. Ik probeer het maar struikel vaak over mijn eigen voeten. Ik word er alleen niet minder moe van. Nou ja, misschien ietsje... Soms. Vaak? Soms.

Ik kijk nog eens naar die bloem. Klik, klik — weer een foto voor mijn blog. Kijk eens hoe mooi, dat gouden hartje. Speciaal voor jou. Geniet ervan.

Ik hoop dat je niet down wordt van deze blog. Als jij je goed voelt, wees er dankbaar voor.

Ik ben ook blij.
Blij met deze nieuwe dag.
Blij met de bloem van vandaag.

En in mijn eigen dagboek schrijf ik er een lofzang over 

... voor mijn God,

die me geduld leert te hebben,
naar mijn klaagzang luistert
en me leert genieten van één bloem op z’n tijd.

* Het gedicht gaat eigenlijk over Akelei

 —– ٠ ✤ ٠ —– 

Geschreven op 11 september, toen ik dit bloemhartje zo mooi zag oplichten tijdens het ophangen van de was (foto 1)

Lees ook: Gewoon Gezellige Blog (12), 10 vragen met mijn antwoorden.

💞 Gelinkt: Sweet Tea & Friend's september 2025 Link Up

Hiep hiep hoera voor Lucky Lou

Wie Lucky Lou is? Nou kijk, daar staat ze, buiten op de tuintafel. Het regent pijpenstelen en ze geniet ervan. Regenwater is puur leven voor haar.

Een groot klein wonder

Dit plantje is een groot klein wonder. Ik rommelde tussen mijn bloempotjes op zoek naar een potje en toen vond ik een terracotta potje met oud zand erin. Ik wilde het al leegkiepen in de container maar ontdekte opeens dat er een wijnrood puntje uitstak.

Ik werd helemaal lyrisch: oxalis, oxalis! Vast een achter-achterkleinkind van mijn oude plant die ooit in de vensterbank stond te pronken.

Zie foto hier onder 

En: Wat ik leerde van mijn geluksplantje (christelijk)

Nieuw begin

Ik gaf Lucky Lou – nog maar een baby – een schoon potje met verse aarde en een klein scheutje water. Dagenlang gebeurde er niets. Tot er ineens een wijnrood steeltje omhoogkwam met een blaadje eraan. En een paar dagen later zag ik nóg een steeltje.

Daarom sta ik nu voor het raam en houd de wacht. Ik kijk naar de regendruppels die langs het glas naar beneden glijden. Lucky Lou kan ook te nat worden, ik haal haar zo naar binnen als het zo hard blijft gieten. 

😊Wat geniet ik van dit plantje! Ik droom al van een hele pot vol oxalis, nog mooier dan vroeger.

Een klein teken

Het is soms echt zoeken voor mij in real life. Ik heb niet de energie voor grootse dingen. Ik moet vaak even pas op de plaats maken. Stap voor stap leer ik mijn nieuwe werkelijkheid omarmen: die van weinig energie. En gek genoeg ontstaat er juist nu ruimte om kleine mooie dingen te zien als cadeautjes onderweg.

Lucky Lou staat nu weer in het zonnetje. Haar purperen blaadjes nog gesloten, maar straks zal ze vast opengaan. Gaaf hè, dat er nieuw leven kan opkomen uit iets wat ik bijna weggooide: een restje verdroogde potgrond. Ik verwachtte niet dat er een knolletje oxalis in zou zitten.

Een klein teken dat me herinnert: er is meer. Zoals er staat: Hij laat iets nieuws uitspruiten – zie je het niet? En dat mag ik meenemen de nieuwe week in

Voor vandaag:
Hiep hiep hoera, het regent –
Hiep hiep hoera, voor Lucky Lou

• Wist je dat oxalis vaak ‘geluksklaver’ genoemd wordt?
• Ken jij dit plantje? Je kunt hem HIER kopen.

💞 Gelinkt aan de Huisvlijt Linkparty en Sweet Tea & Friend's september 2025 Link Up

---

Geschreven op 3 september, tijdens een regenbui.

Hoeveel leven schuilt er in een verdorde bloem?

De bruine bladeren knisperen onder mijn voeten. Nazomer hangt in de lucht: warme aarde, een vleugje braam. Verderop klinkt het protest van een merel, luid en scherp. Voor hem dreigt er onraad. Voor mij niet.

Kijk daar... vingerhoedskruid!
Hoog en slank, een beetje wiebelend in de wind.

Een plant vol geheimen

Hoog en slank, een beetje wiebelend in de wind. Ik buig me er naar toe. De meeste bloemen zien er verschrompeld uit; de kelkjes treurig langs de steel. Ze ritselen zacht.

Maar ik weet dat ze helemaal niet zielig zijn. Ze dragen LEVEN! In elke verdorde bloem zitten honderden zaadjes. Sommige vallen vlak bij de moederplant, andere zweven met een windvlaag mee naar onbekende plekken. Vaak hebben ze eerst een koude winter nodig om te ontkiemen. En soms blijven ze jarenlang in de grond verborgen – tot wel tien jaar – voordat ze eindelijk tevoorschijn komen.

Ja is jammer dat ze verwelken, maar zo vind ik ze ook mooi!

Zaaien in het leven

13 augustus

Nu zit ik achter mijn laptop. Het is 2 dagen later. Ik denk aan het zaaien in mijn eigen leven: met woorden, met de grote en kleine dingen die ik deed, met het scheppen van gouden momenten, met mijn gebeden. Niet alles kwam op. Maar soms bloeide er iets uit een zaadje waarvan ik het totaal niet verwachtte. Verrassend!

Als het donker voelt van binnen, twijfel ik of er ooit nog iets zal bloeien van wat ik zaaide. Juist in mijn midlife-jaren merk ik hoe die vragen kunnen wroeten vanbinnen: was het genoeg, draagt het vrucht, komt er nog iets van op? Ik pieker erover. Soms huil om de imperfecte manier van mijn zaaien. Dan ga ik ermee naar mijn Hemelse Vader toe en vertel Hem alles. Hij kent mij. Is is mijn Helper. Degene die mijn hoofd optilt. Die mij hoort.

Wat schreef ik toen?

Ik herinner me dat ik eerder over het bos schreef in combinatie met zaaien. Even zoeken… ja, in juli 2021 schreef ik:

"Alle bloemen van morgen, zitten in de zaden van vandaag."

Toen vond ik dat geweldig en schreef enthousiast die blog. Nu voelt het dieper. De wetenschap dat sommige bloemen jaren nodig hebben om te groeien. En dat sommige zaadjes pas opkomen na mijn leven, op plekken waar ik nooit zal komen – maar waar God ze wél ziet. Misschien is dat wel de les van mijn levensfase: leren vertrouwen dat niet alles nú zichtbaar hoeft te zijn, dat er ook vrucht kan komen voorbij mijn eigen horizon.

Lees die oude blog: Boodschap op een steen (2021)

Roze volhouders

Om op mijn wandeling terug te komen: ik liep verder over het smalle pad. En als je er oog voor hebt, zie je ze overal – de dorre staken vingerhoedskruid. En toen ineens: eentje met nog twee bloemen! Met een paar stappen stond ik ernaast. Ik moest glimlachen. Het was net alsof de rest van de plant zei: “Wij zijn klaar,” en deze twee riepen: “Nou, wij nog lang niet!”

"Doe je best," zei ik, "wat heerlijk dat jullie nog bloeien". 

Zaadjes die nog wachten

Onze zaadjes. Onze gebeden. Soms lijkt het alsof alles wat je ooit gezaaid hebt, verdwenen is. Opgegeten, verstrooid door de wind. Je ziet er niets meer van terug. Ik huil daar soms om. Maar juist in de doodsheid van de aarde, klinkt Gods belofte: “Ik zal u de jaren vergoeden die de zwermsprinkhaan heeft opgegeten” (Joël 2:25). Dan kijk ik weg van wat is, naar Hem toe.

Wat voor ons verloren lijkt, kan Hij bewaren. Wat diep verborgen ligt, kan Hij tevoorschijn roepen. Op Zijn tijd, op Zijn plek. 

Een slowmotion video, zie je de zaadjes vallen?

En zo stapte ik verder over het bospaadje, met die vroege herfstbladeren onder mijn voeten. Elk zaadje ligt veilig in Zijn hand. Ook de zaadjes die jij allang vergeten bent.

🌸Hoeveel zaden kan 1 plant (met meerdere bloemen) per bloeiseizoen produceren?
🌱Zaai jij weleens iets in je tuin of in een pot op je balkon – kwam er echt iets op?

--

Deze blog is n.a.v. mijn wandeling van 7 augustus. Op Strava schreef ik erbij: "Er is altijd muziek tussen de bomen – maar je hart moet stil zijn om haar te horen."

Linked to: Sweet Tea & Friend's september 2025 Link Up

Tussen Hei & Hemel

Vanmorgen zat ik op de Elsterkop.[1] Onder een beuk — mijn beuk noem ik hem — op een boomstronk. De hei vóór me gloeide in roze en paars, omrand door zomers groen. Daarboven een strakblauwe lucht, helder en fris, met in de verte een dunne sluier wit. Een zacht briesje streek langs mijn wangen.

Uitpuffen

Na een een klimmetje de heuvel op bleef ik daar zitten. Even uitpuffen, water drinken, van me afkijken. Ik haalde mijn telefoon te voorschijn om een meditatie te lezen. 

Een meditatie die bleef hangen

Daar, onder de beuk, las ik over hoe we soms terugkijken en denken: Vroeger was het beter. Spiritueel — tussen God en mij. Maar de schrijver zei: blijf daar niet in hangen. Ga ermee naar de hemelse Arts en vertel Hem wat er is gebeurd — belijd je fouten, of zeg gewoon dat je je ver weg voelt. Verneder je onder Zijn krachtige hand. Dat is niet jezelf omlaagpraten, maar je hart openleggen bij Degene die altijd wil helpen en zo graag vergeeft.

Bidden

Daar, in die stilte, bad ik. Ik vertelde Hem over mijn worsteling met social media. En ik besefte: het zijn niet alleen de voor de hand liggende afleidingen die je bij God (en bij familie en vrienden) vandaan trekken. Zelfs goede dingen — natuur delen, Bijbelstudies plaatsen, reageren op anderen — kunnen ongemerkt te veel ruimte innemen. Alle ruimte soms. Het is zo moeilijk om het te winnen van iets dat speciaal gemaakt is om je aandacht vast te houden.

Ik vroeg Hem om mij door Zijn Geest vrij te maken, mijn enkels vast te maken zodat ik niet wankel (beeldspraak uit Psalm 18), en me te helpen dicht bij Hem te wandelen, zelfs in de late uurtjes van de dag. Als ik moe ben, is de verleiding om te scrollen het grootst. Ik heb Zijn hulp echt nodig. 

😅 Hoe ga jij hiermee om als christen? Of als niet-christen. Hoe stop jij jezelf? Tips altijd welkom.

Hij is groter...

Ik bleef nog even zitten om te genieten van de paarse hei. Na het stukje lezen, erover mediteren, bidden leek alles nòg mooier. Het groen dieper. Het blauw helderder. De hei voller van kleur. In mijn dagboek schreef ik:

Op deze plek ben ik gewoon een natuurliefhebber. Maar ik weet ook dit: Degene met wie ik wandel is sterker dan alles wat mij bij Hem probeert weg te trekken. Hij die in mij is, is groter dan hij die in de wereld is (1 Johannes 4:4). Met ‘wandelen’ bedoel ik mijn leven samen met Jezus — stap voor stap, vertrouwend op Hem.

Ik stopte mijn spulletjes in mijn tas en liep de heuvel af. Wat een heerlijke wandeling. Zoveel moois gezien onderweg. Daarover later  - woensdag denk ik - meer op mijn fotoblog

---

* Ik las deze meditatie: Truth For Life. of Spurgeon voor Iedere Morgen

[1] De Elsterkop is een natuurlijke heuveltop (ongeveer 62,5) in mijn regio, ideaal voor wat frisse lucht, heide-uitzichten en boswandelingen.

Goedemorgen bloemetjes (en goedenavond)

Ze weten precies wanneer het mooi is geweest.

Pal naast ons vakantiehuisje ontdekte ik gele bloemetjes, dansend tussen het gras. Geen gewone paardenbloemen, maar vertakte leeuwentand — zo’n soort waar je aan voorbijloopt, totdat ze bloeien.

’s Avonds sloten ze zich, en het veld werd stil. Alsof iemand er een zachte deken overheen legde. De volgende ochtend openden ze hun bloemblaadjes weer. En zo ging iedere morgen.

“Goedemorgen, bloemetjes,” zei ik dan vrolijk.
“Hebben jullie zin in vandaag?”

Een strookje genade

Een paar dagen later kwam er een man met een grasmaaier het vakantiepark op rijden. Hij maaide al het gras en alle bloemen bij de huisjes weg. Alles moest kort. Alles weg. Maar mijn man vroeg: “Wilt u het strookje naast ons huis laten staan?” En dat deed hij. Wat een cadeau.

Nu kon ik lekker door blijven gaan met mooie plaatjes schieten van bijtjes & bloemetjes

 

Stilte die overblijft

Later pakte ik het boekje erbij waar ik eerder al wat moois in las. Ik wilde het nog een keer lezen. Eén stukje bleef hangen en ik deel hethieronder

“We hebben de opdracht te stoppen. Letterlijk. Te rusten, te ontspannen, los te laten, en tijd vrij te maken voor Hem. Wat we daarvoor nodig hebben, is stilte en rust, waarin we naar Hem luisteren en op Hem wachten. Wat een vreemde ervaring in deze drukke tijd! Toch is die noodzakelijk om God diep en vertrouwelijk te kennen. Stilte is onmisbaar als we ons geestelijk leven willen verdiepen.”

Juist in de avond

Ik bleef eraan denken toen ik later de bloemetjes weer zag sluiten. Ze trekken zich gewoon terug, vanzelf, zonder twijfel of schuldgevoel. Ik merk dat ik dat niet zo makkelijk doe. Vooral ’s avonds niet. Dan is de dag eigenlijk al voorbij, maar ik blijf nog even iets afmaken. Nog iets lezen, iets schrijven. Omdat ik het lastig vind om te stoppen.

Maar die bloemen — die weten precies wanneer het mooi is geweest.

Ik wil dat ook leren. Om op tijd te stoppen. Stil te worden. Niet om niks te doen, maar om ruimte te maken voor Hem, voor mijn man, mijn omgeving. Daardoor ook voor mezelf. Niet alles hoeft vandaag. Bewaar iets leuks voor morgen. 

Ik hurkte in het gras, naast de bloemen. Gewoon, om te kijken. Oefenen in loslaten, zoals zij. 

Misschien leer ik het nooit helemaal.
Maar ik wil het blijven proberen.
Juist in de avond. Juist als ik denk: nog even.

Weltrusten bloemetjes!

---

🌸Ik doe mee met de Huisvlijt Linkparty van Nicole