Ik vind je heel dapper!

Het begon met duizeligheid bij het opstaan. Niks nieuws, dacht ik. Dat heb ik al jaren: even wachten tot het over is en dan gewoon weer doorgaan. Maar dit keer was het anders. Ik viel letterlijk om. Alles werd zwart (of wit?), benen als pudding, hart dat op hol sloeg.

Van toen naar nu
In deze blog deel ik een stukje van de weg die ik ben gegaan — van toen naar nu — aangevuld met dagboeknotities en een bemoediging voor jou aan het eind. ✨

Zoeken naar oorzaak
Eerst dacht ik: Ach, dat is vast nog van die misstap in het bos laatst. Iets verrekt, misschien een whiplash. Ik bleef zoeken naar een oorzaak. Waarom doen we dat eigenlijk? Alsof je altijd precies moet weten waarom iets misgaat.

Uit mijn dagboek
25 maart

Duizeligheidsaanvallen bij het staan vanaf vorige week maandag. Op woensdag heel erg. Daarna iets minder en niet meer die misselijkheid. Erg naar. Onzeker.

Vanmorgen las ik dit in "De diepe plaats" van Jill Briscoe.* 

Het is een gebed:

Lieve Heer,

Dat ik slechts mag weten, met absolute zekerheid, dat U om de hoek van morgen op mij zult wachten met mijn toeksomst in Uw handen. Ik weet dat U er niet lichtvaardig mee omgaat, want U heeft in mijn hart gefluisterd dat ik oneindig kostbaar voor U bent. Ja, al mijn morgens zult U mij helpen om met de pijn om te gaan en dat maakt mij blij. Ik zie U daar.

Jill.

We gingen toch op vakantie!
Nog steeds moe en wiebelig — maar wél met een echte wandelstok om op te leunen. Alsof dat het verschil ging maken (deed het zeker). Aan het eind van die week durfde ik weer in mijn eentje het bos in. Maar iets voelde anders. Alsof ik mezelf kwijt was, alsof mijn lijf niet meer helemaal van mij was. Want ik bleef dizzy en de ochtenden waren niet meer wat ze de weken terug waren. Zo raar moe. En zo’n raar hartritme.

Fysio enzo
Twee weken later zat ik bij de fysiotherapeut, omdat ik zelf al had bedacht wat het was: iets met mijn spieren. Of mijn nek. Of een zenuw. De fysio probeerde het een paar keer: oefeningen, ademhaling, nog eens lopen. Ja, het kon uit mijn nek komen. Maar mijn hart bleef op hol slaan. Uiteindelijk zei hij: “Dit is niet mijn terrein.” 

Uit mijn dagboek
2 april

Ik heb een tegeltje gekocht op Vinted. "Vaak ben je te bang", staat erop. En dat is zo. Vaak ben ik te bang en dan sla ik aan het piekeren, zorgen maken. Nu probeer ik er tegen in te gaan. Maar is moeilijk. Soort tweede natuur.

Daar schrijf ik het nog een keer op, wat ik las in dat boekje van Jill: 

"Ik wist dat Hij wilde dat ik zou geloven dat Hij "altijd" bij me was - zelfs als ik me afvroeg of het zo was. Ik vertelde Hem dat ik niet aan Hem wilde twijfelen. "Altijd", had Hij gezegd, "altijd". Ik zal eraan denken Heer, als ik weer eens bang ben. Als ik het zicht op U kwijtraak vanwege wolken van angst zal ik mezelf eraan herinneren dat ik niet aan U wil twijfelen. 

Goed, zei Hij, je kunt op Mij leunen en mijn machtige arm vastpakken. Dat deed ik vervolgens, en weet je wat? Ik ontdekte dat Hij mij vastpakte."

En daar zat ik dan. In de tussen-in-tijd.
Niet meer de oude, maar ik wist ook niet wat er precies aan de hand was. De ene test na de andere. Bloedonderzoek — alles oké. Hartfilmpje op de praktijk: niet OK, zelf ECG’s opnemen met Apple Watch en doorsturen, kastje voor 24 uur. Een uitslag krijgen: niet verontrustend maar ook niet goed. Cardioloog-bezoek raadzaam. Elke keer dacht ik: Nu gaan we het vinden. Maar nee. Het duurde. En duurde.

Uiteindelijk kwam er een voorlopige richting naar een diagnose. En nog een test die erg lang duurde, bloeddruk meten zus, bloeddruk meten zo. Ik kreeg tips. En toen ontdekte ik dat ik sommige daarvan al jarenlang onbewust had toegepast. 

😄 Dat voelde als een kleine opsteker.

Uit mijn dagboek
14 april

Ik ben mijn dag rustig beginnen, zoals duizelige mensen betaamt. Dit is mijn vierde week met duizeligheid. 

Dingen die ik anders doe:

1. Niet meer gelijk de wasmachine aandoen, vanwege duizeligheid en bijna wegraken bij bukken

2. Water drinken voordat ik uit bed ga, en ruim 10 minuten tot kwartier rechtop zitten voordat ik de trap af ga.

3. Eerst uur ben ik zweverig, loop ik met een stok. 

4, Slow down route naar de middag toe

5. Pauze van 3 social media plekken

6. Elke dag in dagboek schrijven (het hoeft niet netjes)

--- 

Ik schrijf toch weer wat over uit het boekje van Jill Briscoe:

"Morgen doen is uitputtend, Heer. Je moet alles problemen doorleven van te voren, al hun pijn voelen en vervolgens vrezen voor de terugslag! Als U zegt "stop daar mee" help me dan om te luisteren. Verbied me om naar een enge toekomst te gluren en het ergste te vrezen. U alleen kunt mijn concetratie op iets anders richten. Leer mij stap voor dagelijkse stap om 'vandaag te doen'. Amen"

 

In mijn tussen-in-tijd...
In die tussen-in-tijd kwam ik erachter dat je echt geen zeldzame ziekte hoeft te hebben om je leven op z’n kop gezet te zien. Zelfs klachten die je al jaren als “normaal” wegwuift, kunnen je op een dag onderuit halen omdat je dacht dat ze normaal waren, en het toch niet waren.

Wat ik ook leerde: ga wat vlugger naar je huisarts. Stop met zelf dokteren en googelen. Luister naar je lijf en vraag om hulp als het echt niet meer gaat. Eh…. luister naar je man, die al eeuwen zegt dat je niet steeds moet denken dat het tussen je oren zit.

Blijheid over kleine dingen
En ja, tussen alle onderzoeken, wachtkamers en goede dagen die ineens weer slechte dagen werden, ontdekte ik dat kleine dingen het verschil maken. Iemand die vraagt hoe het gaat (je weet wel: echte verbinding). Een kop koffie. Iemand aan de deur. Een beterschaps-boeket. Een berichtje. Een merel op de schutting. Iets dat ineens wél lukt — en de blijheid daarover. 

De puzzelstukjes vallen langzaam op hun plek. En ondertussen probeer ik gewoon eerlijk te zijn: dat ik het ook niet altijd weet. En dat is oké. 

Uit mijn dagboek
3 mei:

Duizeligheid wierp me op mezelf, Ik kwam tot stilstand. Niet leuk. Nu ik dit opschrijf is het goed zo. Ik denk vaak aan mijn One Word: Abide. Ik wil schuilen als een kind bij Mijn hemelse Vader. Ik wil Hem bewonderen en prijzen. Dat doe ik dus ook. 

Citaat dat me raakte:

Gethsemané was unique. We do not go through our own Gethsemane. Jesus has done that for us. But we must learn to place our feet in the footsteps which He planted here, if we are to be His disciples - Sinclair Ferguson 

 💗 (dagboekschrijven is goed)

Wat ik in tussentijd leerde
Wat ik van eind maart tot nu (juni) leerde is vooral dat de Heere me helpt om niet tien stappen vooruit te leven, maar één dag tegelijk. Stap voor stap. 

Dus als jij ook in zo’n tussen-in-tijd zit: je bent niet de enige. Ik schrijf de blog speciaal voor jou. Je hoeft niet alles in één keer op te lossen. Je hoeft ook niet je zelf uit te leggen aan iedereen. Wees lief voor jezelf. Vraag hulp. En leef vandaag. Morgen komt morgen wel. 

Ik vind je heel dapper!

---

* Over een ander boekje van Jill schreef ik in 2022 een blog: Laat God je dag mooi maken

En toch bloeien er nog rozen

In het Voorjaar
Er belde iemand aan. Ze keek naar mijn klimroos, haar ogen glinsterden.
“Zie je hoeveel knoppen? Dit wordt één en al roos.”
Ik had het zelf nog niet eens opgemerkt. Ik stapte over de drempel naar buiten en samen keken we naar de struik naast de voordeur. Ik bukte me en wees op één knop, laag bij de grond, die al open ging.

Foto hieronder: de knopjes

Ze glimlachte.
En toen zagen we er nog een.
En nog een.

Roomwitte rozen in bloei

Een week later stond de hele struik in bloei: roomwitte rozen wiegden zacht tussen het donkere blad. Wat een overvloed...
Ze bloeien elk jaar, maar zo mooi als nu had ik ze nog niet gezien. Hun geur trok door de kieren van het oude houtwerk naar binnen. Heerlijk.

Een paar dagen later
De bel ging opnieuw. Ik deed open. Het was de pakjesmevrouw. Ze bracht een pakje voor de buren — dat gebeurt wel vaker.
We kletsten even. Toen tilde ze haar zonnebril op en zei, met een knikje naar de rozen:
“Allemaal luis.”
😕 Alleen dat. Geen: mooie rozen. Nee: allemaal luis.

Het zette me aan het denken.
Hoe snel je kunt vergeten wat groeit, wat goed is, wat je zomaar hebt gekregen. En hoe vaak je alleen nog maar het nare, het lelijke ziet.
Alsof al het mooie wordt overwoekerd door dat ene wat niet klopt.

.

Het trekt al je aandacht.

En toch: er bloeien nog rozen!

Oefenen in zien

Ik oefen in het zien van de rozen van vandaag.
Ze zijn zomaar gegeven.
’t Is geen verdienste, geen prestatie. Ik zie er Zijn zorg in. Zijn liefde.
Ik ontdek Zijn glimlach in iets kleins:
In iemand die wijst op een bloemknop die ik zelf nog niet had gezien.
En zelfs in iemand die alleen maar luizen ziet — omdat het me stof gaf voor deze kleine blog.

Dus ja, er zit luis op mijn rozen.
Maar hé — ze bloeien nog steeds! 😊🌹

Geschreven op 19 mei, geplaats op de avond van 3 juni, toen de merels floten

Gezien door de hemelse Tuinman

De daken vingen het laatste licht van de dag.

Ik liep langs de bloempotten: kleine zonnebloemen, vlijtige liesjes, viooltjes, vingerhoedskruid — en potten met stille aarde. Met zaden die nog wachten. Sommige echt zonder ook maar een teken van leven. Geen idee of er wat naar boven zal komen.

Ik bleef hier en daar staan. Gaf water. Liet mijn vingers langs een blad gaan.
Ik zag hoe kwetsbaar ze waren. Hoe weinig ze nodig hebben om te leven — maar ook hoe snel het mis kan gaan: te veel van dit, te weinig van dat, en ze verdorren.”

En opeens dacht ik aan mijn hemelse Vader. Hoe Hij naar mij kijkt — en naar ieder van ons, geroepen uit de dood tot het leven, door Zijn stem van liefde.

Hij ziet hoe breekbaar we zijn. Hoe onzeker. Soms bang. Nog lang niet volgroeid. En toch… buigt Hij zich naar ons toe met tedere zorg en milde liefde.

El Roi — de God die ons ziet.
Die, in Jezus, dichtbij is gekomen.
Die reikt tot in de diepste lagen van wie we zijn.

Ik voel het. Zijn Woord stroomt door mijn vermoeide, dorre ziel.
Verfrist mijn gedachten.

“Was je het vergeten?”, vraagt Hij me. “Ik ondersteun je met Mijn sterke rechterhand. Mijn genade is echt genoeg — voor vandaag, voor morgen, voor altijd.”

En ik vind nieuwe moed. Ik leg mijn hand in de Zijne. “Ik wil bloeien en groeien voor U, Heer,” fluister ik. “Dank U dat U mij nooit uit het oog verliest.”

🌻 Mijn kleine zonnebloemen hebben zó’n dorst.
🪴 En de pot is eigenlijk al te klein — tijd om ze te verplanten.
🌻 Het zijn midi-zonnebloemen — ze worden niet hoger dan mijn middel.
🧡 Hun kleur? Alle tinten oranje.

Heb jij wel eens zonnebloemen geplant — of andere bloemen?

Geschreven op 27 april, geplaatst aan het eind van een zonnige lentedag, 12 mei. 🌿☀️

Zoals een eik bloeit

Het verborgen begin van iets groots 🌿

Er ligt een hellinkje voor me. Niet steil, maar vandaag voelt alles zwaar.
Ik blijf even staan, onderaan het pad.

Naast me staat een eik.
Gewoon een boom — ik loop er vaak langs.
Maar nu ik stilsta, zie ik iets.

Tussen de blaadjes, aan een tak die laag hangt, zit iets kleins.
Ik buig iets naar voren, pak mijn telefoon en zoom in.

Zijn dat... bloemen?

Nooit eerder gezien.
Zo klein dat je ze makkelijk mist.
Maar ze zijn er echt.

Wist je dat de bloei van de eik bijna niemand opvalt? De piepkleine vrouwelijke bloemetjes verschijnen slechts een paar dagen per jaar. 

Geen kleurenspektakel, geen geur voor de bijtjes.
Alleen wie goed kijkt, ziet het begin van iets groots.
De wind moet precies op tijd het stuifmeel van de mannelijke katjes brengen.
Vaak gebeurt dat ook.

Wonderlijk Gemaakt 🌿

Hoe wonderlijk eenvoudig.
Hoe schitterend precies.

In mijn leven gaat het vaak precies zo.
Geen opvallende verandering.
Geen woorden die alles ineens helder maken.
Alleen een stille aanraking van de Geest.
Een fluistering van hoop.
Iets kleins.

God kent het werk dat Hij in mij begon.
Hij laat het groeien.
En Hij komt te hulp op de momenten dat ik Hem het hardst nodig heb.

Adem de natuur in —
als dit al zo mooi is,
hoeveel mooier de Maker!

O Lord, You’re beautiful,
Your face is all I seek.
For when Your eyes are on this child,
Your grace abounds to me.

O Lord, please light the fire
That once burned bright and clear.
Replace the lamp of my first love,
That burns with holy fear.

Ik ben genoeg uitgerust.
Ik loop door, de helling op, naar de andere boom — halverwege.
Dat is de plek waar ik straks mijn koffie zal drinken
en een paar woorden in mijn dagboek schrijf.

~ * ~ * ~ * ~

😍Meer over deze boom? Klik op: Deze boom

PS: De foto’s van die eik heb ik helaas weggegooid. Maar bij de oude eik naast ons huis zag ik ook iets roods — bloemetjes òff vruchtbeginsels, ik weet het niet precies. Maar mooi is het wel. De twee blaadjesfoto's zijn dus van die eik.

Ooit een eik zien bloeien? 

De kleur die mij aan Thuis doet denken

Zóveel kleine blauwe steentjes op één onderzetter.

En nog meer blauw.
En nóg meer.
Ik vind dit deel echt niet leuk — steeds weer datzelfde kleurtje, steentje voor steentje.

Ik neem een pauze.
Leg het werkje weg, pak m’n telefoon en google: “Blauw in de Bijbel.”
En dan valt iets me op.

Blauw = tekhelet (תכלת).
In de tijd van Mozes was het zeldzaam en kostbaar. Volgens oude tradities werd het gemaakt van het sap van een zeewezen, de chilazon — waarschijnlijk een soort zeeslak.
Het werd gebruikt voor de tabernakel, voor de kleding van de hogepriester, en voor de tzitzit — de kwastjes aan de hoeken van het kleed.

Niet zomaar een kleur.
Tekhelet wees omhoog —
het herinnerde Gods volk aan de hemel
en richtte hun hart op de Oneindige.

Sommigen zeggen dat tekhelet verwant is aan kalah,
dat betekent: voltooien, vervullen.

En ineens voelt het herhalen van dat blauw niet meer zo zinloos.

Eh, ik vind het nog steeds geen leuk klusje.

Maar nu, bij elk klein blauw steentje, herinner ik me:
dit is niet het einde.
Er is meer.
Hij is er

🕊️ Klein weetje

"Ik ben het; weest niet bevreesd."

— Markus 6:50 

In het Grieks staat daar letterlijk: ἐγώ εἰμι – Ik ben.

Dat echoot Gods naam uit Exodus:

"Ik ben die Ik ben."

Niet alleen een geruststelling,

maar een openbaring:

Hij is er. Hij ís.

Een glimpje van de hemel?
Dat ontvang ik iedere keer als ik me herinner dat Hij naar beneden kwam —
als het Lam van God,
om het mogelijk te maken dat ik Hem nu kan ontmoeten in het gewone,
en dat de weg naar boven, dag en nacht, openligt.
Geen obstakels meer

En als ik dan pauzeer, zelfs bij iets kleins als een onderzetter vol blauw,
en fluister: "U bent hier," — dan is dát mijn glimp van de hemel.

U bent hier — ook in het saaie, het moeilijke, het onoverzichtelijke, het pijnlijke. Ja, zelfs als ik blauwe steentjes plak om uit te rusten van de dingen die me zo moe maakten.

~ * ~ * ~ * ~

Heeft een hobby jou ooit wat laten zien van iets groters?
Wat is jouw hobby eigenlijk?