Tussen kleur en kou

Een paar dagen geleden plaatste ik dit op Instagram:

Er is iets bijzonders aan deze tijd van het jaar. Terwijl de bladeren aan de bomen langzaam verkleuren, van groen naar geel, oranje, rood, zie ik iets anders gebeuren. Hier en daar verschijnen al kleine knopjes. Voorzichtig, bijna onzichtbaar. Maar ze zijn er.

Het raakt me, hoe de natuur laat zien dat loslaten en opnieuw beginnen tegelijk kunnen bestaan. De blaadjes verkleuren, vallen hier en daar, maar het nieuwe is al begonnen met bestaan.

Misschien hou ik daarom zo van gekleurde blaadjes. Omdat ze me herinneren aan de tussentijd. Niet meer het oude, nog niet helemaal het nieuwe.

Daar zit ik ergens tussen in. En dat is oké.

In the in-between, God is closest. There is a time for every purpose — even waiting.

De stille verandering

Zelfs één week maakt verschil. Als ik nu naar buiten loop, ruikt de lucht anders — kruidig, koel, een vleugje vochtige aarde. Ik sta buiten met mijn mand wasgoed onder de arm en kijk omhoog naar de eik. Verder weg zie ik nog een boom. Geen boom verkleurt op dezelfde manier: de ene gloeit in goud, de ander in rood, en weer een andere houdt nog even vast aan zijn groen.

Tussen kleur en kou

Ik geniet van al die kleur. Van het licht dat laag over de velden valt, het geritsel van bladeren onder mijn voeten. Maar ik weet ook: de stormen zullen komen. De modderplassen, de dagen zonder zon, de takken die breken.

En toch, ik zag al nieuwe knopjes. Ze wachten stil op hun tijd. Misschien is dat wat ik ook mag leren: dat leven niet ophoudt als de kleur verdwijnt, maar juist daar begint waar ik niet alles vast kan houden.

Mijn tijden in Zijn hand

Voor mij? Ik geloof dat er Iemand is die alles draagt, die weet van vallen van de bladeren én het groeien van de knopjes, van mijn wachten in de kou en het zachte ontluiken van nieuwe groei op plekken waar het doods leek.

Deze maand ga ik een bijbelstudie doen over Laugh Again: Experience Outrageous Joy. Juist nu de dagen korter worden heb ik er veel zin in. Ik heb geen aanleg om zomaar te piekeren, maar als er iets is om over na te denken, kan ik er diep in doorgaan. Misschien helpt deze studie me om opnieuw vreugde te ontdekken en om los te laten wat ik mag laten gaan.

Ik hoef mijn eigen ritme, ontwikkeling en overgangsmomenten niet krampachtig beheersen of te verklaren. Ze liggen niet in de handen van toeval of mensen, maar in de handen van mijn hemelse Vader, die mijn leven draagt, ook als ik de contouren ervan niet zie. Beslissende momenten. Fasen. Keerpunten. Crisis. In Zijn hand.

---

🍂 Weetje: geen twee bomen verkleuren precies hetzelfde. Zelfs twee eiken naast elkaar krijgen een andere tint; het hangt af van de soort, de bodem, het licht, en soms gewoon van het karakter van de boom. Ik hou van bomen. Daarom deel ik dit weetje natuurlijk 😉

PS. Ik schreef deze post op 11 oktober. Toen vergat ik hem. Dus nu alsnog online, met terugwerkende kracht (want eigenlijk is het een maand later: 11 november)

Glimlach in het paars

Hèhè, even uitpuffen in mijn oude stoel. De zon schijnt lekker naar binnen, en kijk… daar staat ze: mijn nieuwe herfstaster. Paars, met van die zonnig gele hartjes. Blijdschap in een potje.

De bloemen uit mijn kindertuintje

Mijn man twijfelde in de winkel. “Hij lijkt zo ver heen,” appte hij bij een foto. Maar ik wist het zeker: deze is het. Want dit is de plant die me terugbrengt naar mijn kindertijd. Ik had toen een eigen tuintje, waar ik met mijn handen door de aarde woelde en bloemen kweekte. En aan het eind van de zomer begonnen die paarse asters te bloeien. Mijn lievelings.

Dat vind ik nog steeds het mooie van herfstasters: ze bloeien als zomerbloemen het kopje buigen. Wanneer het seizoen kantelt en de dagen korter worden, staan zij daar opeens volop te stralen. Alsof ze zeggen: het is nog niet voorbij… kijk maar naar ons!

Jaloerse monstera’s

Ik glimlach en geniet er lekker vanuit mijn luie stoel.
Wat een kleur. 

Mijn monstera’s kijken stilletjes toe vanuit de vensterbank. Volgens mij zijn ze een beetje jaloers op al die bloemen. Ik heb hèn nog nooit een bloem zien maken. Misschien lukt dat alleen in het oerwoud. Ondertussen slingeren hun wortels tot op de grond, mooier, sterker dan die van de herfst-aster. Het wordt hoog tijd dat ik twee mooie nieuwe potten voor ze zoek. Voor allebei één, zodat ze weer ruimte hebben. Misschien voelen ze zich dan wat minder jaloers op die paarse bloemenpracht.

Trouw die blijft

Pas las ik ergens iets over de taal van bloemen. Dat de herfstaster symbool staan voor trouw. Niet omdat ze eeuwig bloeien want dat doen ze  nou natuurlijk ook weer niet, maar omdat ze steeds terugkomen.  Jaar na jaar. Ze brengen kleur op momenten dat je het niet meer verwacht.

En dat raakt me, juist nu. Eind september blijft voor mij een moeilijke tijd. Mijn moeder stierf op 30 september en over de weken ervoor denk ik vaak aan haar ziekbed. Ik word daar niet blij van. En dan krijg ik opeens deze mooie aster in de schoot geworpen. Vol kleur. Alsof de bloemetjes zeggen: er is iets dat blijft — de trouw van mijn hemelse Vader. 

Psalm 27: “Al verlaten mijn vader en moeder mij, de Heer neemt mij aan.” Dat is de bemoediging die ik proef als ik naar mijn herfstaster kijk. Dat Zijn trouw standvastig is en liefdevol. Elke morgen opnieuw als een soort fundament om op te bouwen en de dag door te komen. 

Kleine bemoediging

En voor wie niet zo bij het geloof stilstaat: asters dragen nog veel meer symboliek met zich mee volgens het wereld wijde web. In de bloementaal staan ze ook voor geduld en wijsheid, en paars wordt vaak verbonden met waardigheid en bewondering. Ze zijn zelfs de geboortebloem van september. Is dat echt zo? Ik wil het dubbelchecken straks. Een glimlach in het paars, voor iedereen die even stil wil staan bij een stukje schoonheid op grijze dagen.

Ik sta op uit mijn stoel om er nog een foto van te maken. Gewoon, om dit moment te bewaren. Voor jou. Voor mij. Voor ons allemaal.

🌼💜 Doe ook mee met de Linkparty van Huisvlijt

Deze blog schreef ik op 20 september toen ik de plant kreeg.

Een beetje scheef geeft niet

Ik kocht hem in de bloemenwinkel omdat hij er zo bijzonder uitzag. 

Een stengel vol knopjes die zich vreemd had opgerold, als een spiraal, scheefgetrokken onderweg. Ik zette hem in een pot, gaf hem water, hurkte neer en maakte wat foto’s voor mijn blog om te laten zien hoe bijzonder hij is.

Later las ik hoe dit heet: fasciatie — een groeistoornis. Een fout in het groeipunt, zeggen ze. De stengel verbreedt zich, alsof meerdere delen zijn samengeklonterd.

Het kan ontstaan door kou, stress, beschadiging of ziekte. Net als bij mij. Dit is het dan, dacht ik op een gegeven moment. Teveel misgegaan. Teveel scheef gegroeid.

En toch — als ik nu terugkijk, zie ik dat er tóch iets gegroeid is. Juist daar, in de diepte waar het allemaal misging.

God kan echt iets moois laten opkomen
Uit chaos, uit pijn.
Ik snap nog steeds niet hoe Hij dat doet.
Maar ik bewonder Hem.
Om wie Hij is.
Om wat Hij doet.

Wat jij nu niet kunt zien,
kan later tot verwondering worden.

“Even the crooked growth can carry fruit.”

“Hij maakt alles mooi op Zijn tijd.” (Prediker 3:11)

---

Bloemenblog geschreven
op 20 september
Vergeten.
Teruggevonden.
En nu alsnog online

op 11 november

💞 Gelinkt: Sweet Tea & Friend's november 2025 Link Up

De bloem van vandaag

Alweer!

Ik liep de tuin in en ja hoor — alweer een nieuwe bloem van de Oost-Indische kers. Vurig oranje, met een geel goud hart. Alsof er een lampje in brandt. 

Ik glimlachte. Nee, deze plant zit niet vol met 1000 bloemen. Het is nooit één groot boeket. Altijd maar één bloem tegelijk. Juist dat maakt me blij.

Ik hurk, ik kijk. En ik denk aan wat Ida Gerhardt wist:

Toen hij het kleine plantje vond,
Boog hij aandachtig naar de grond.*

Zo voelt het. Aandachtig buigen. Dichterbij komen. Kijken hoe mooi het is gemaakt. De details. Zo perfect. Zo mooi.

Dat past bij mijn leven nu. Rustiger dan vroeger. Toen ik in 2011 mijn blog begon, woonden alle zes kinderen nog thuis. Nu nog maar twee, en ook die zijn volwassen. Het is hier niet meer zo druk. Maar wel telkens die verrassing. Van een nieuwe dag. Een nieuwe bloem.

Toch vind ik deze periode niet makkelijk. Ik heb zoveel minder energie. Mijn hoofd bruist van ideeën, maar mijn lijf wil niet. En dat maakt me verdrietig. Dat is zo moe ben. 

Soms huil ik in stilte.
Soms voel ik me moedeloos.
Ik wil het zo graag anders.

Maar hé, ik zit nou in het hier en nu, bij mijn bloem. Met mijn iPhone in de aanslag. Ik schiet een foto. En nog één en ik denk: het is oké. Het is echt oké. Deze plant bloeit speciaal voor mij met maar met één bloem tegelijk. Ik mag ook doseren, net als zij. Op tijd stoppen. Rust nemen. Dan weer een nieuwe activiteit. Zo doe ik het. Maandenlang. In het huishouden, in mijn schrijfwerk.

Het klinkt eenvoudiger dan het is. Het lijkt een beetje op leren dansen op een muziekje dat ik nog niet ken. Ik probeer het maar struikel vaak over mijn eigen voeten. Ik word er alleen niet minder moe van. Nou ja, misschien ietsje... Soms. Vaak? Soms.

Ik kijk nog eens naar die bloem. Klik, klik — weer een foto voor mijn blog. Kijk eens hoe mooi, dat gouden hartje. Speciaal voor jou. Geniet ervan.

Ik hoop dat je niet down wordt van deze blog. Als jij je goed voelt, wees er dankbaar voor.

Ik ben ook blij.
Blij met deze nieuwe dag.
Blij met de bloem van vandaag.

En in mijn eigen dagboek schrijf ik er een lofzang over 

... voor mijn God,

die me geduld leert te hebben,
naar mijn klaagzang luistert
en me leert genieten van één bloem op z’n tijd.

* Het gedicht gaat eigenlijk over Akelei

 —– ٠ ✤ ٠ —– 

Geschreven op 11 september, toen ik dit bloemhartje zo mooi zag oplichten tijdens het ophangen van de was (foto 1)

Lees ook: Gewoon Gezellige Blog (12), 10 vragen met mijn antwoorden.

💞 Gelinkt: Sweet Tea & Friend's september 2025 Link Up

Hiep hiep hoera voor Lucky Lou

Wie Lucky Lou is? Nou kijk, daar staat ze, buiten op de tuintafel. Het regent pijpenstelen en ze geniet ervan. Regenwater is puur leven voor haar.

Een groot klein wonder

Dit plantje is een groot klein wonder. Ik rommelde tussen mijn bloempotjes op zoek naar een potje en toen vond ik een terracotta potje met oud zand erin. Ik wilde het al leegkiepen in de container maar ontdekte opeens dat er een wijnrood puntje uitstak.

Ik werd helemaal lyrisch: oxalis, oxalis! Vast een achter-achterkleinkind van mijn oude plant die ooit in de vensterbank stond te pronken.

Zie foto hier onder 

En: Wat ik leerde van mijn geluksplantje (christelijk)

Nieuw begin

Ik gaf Lucky Lou – nog maar een baby – een schoon potje met verse aarde en een klein scheutje water. Dagenlang gebeurde er niets. Tot er ineens een wijnrood steeltje omhoogkwam met een blaadje eraan. En een paar dagen later zag ik nóg een steeltje.

Daarom sta ik nu voor het raam en houd de wacht. Ik kijk naar de regendruppels die langs het glas naar beneden glijden. Lucky Lou kan ook te nat worden, ik haal haar zo naar binnen als het zo hard blijft gieten. 

😊Wat geniet ik van dit plantje! Ik droom al van een hele pot vol oxalis, nog mooier dan vroeger.

Een klein teken

Het is soms echt zoeken voor mij in real life. Ik heb niet de energie voor grootse dingen. Ik moet vaak even pas op de plaats maken. Stap voor stap leer ik mijn nieuwe werkelijkheid omarmen: die van weinig energie. En gek genoeg ontstaat er juist nu ruimte om kleine mooie dingen te zien als cadeautjes onderweg.

Lucky Lou staat nu weer in het zonnetje. Haar purperen blaadjes nog gesloten, maar straks zal ze vast opengaan. Gaaf hè, dat er nieuw leven kan opkomen uit iets wat ik bijna weggooide: een restje verdroogde potgrond. Ik verwachtte niet dat er een knolletje oxalis in zou zitten.

Een klein teken dat me herinnert: er is meer. Zoals er staat: Hij laat iets nieuws uitspruiten – zie je het niet? En dat mag ik meenemen de nieuwe week in

Voor vandaag:
Hiep hiep hoera, het regent –
Hiep hiep hoera, voor Lucky Lou

• Wist je dat oxalis vaak ‘geluksklaver’ genoemd wordt?
• Ken jij dit plantje? Je kunt hem HIER kopen.

💞 Gelinkt aan de Huisvlijt Linkparty en Sweet Tea & Friend's september 2025 Link Up

---

Geschreven op 3 september, tijdens een regenbui.