Waarom ik sterretjes ophang terwijl de wereld in brand staat

De wereld is groot. De nood is groot.
En hier sta ik, in mijn woonkamer, met kleine sterretjes die ik om een orchidee heen wikkel.

Ik slinger een dun lichtsnoertje met kleine sterretjes om de stelen van mijn orchidee. Deze sterretjes zijn oud; ik heb ze al jaren. Ze zijn met me mee verhuisd door verschillende seizoenen van mijn leven, tot waar ik nu ben. Iedere winter haal ik ze weer uit de kast. En elke keer denk ik: jullie weer hè… welkom, om het donker een beetje terug te dringen.

Ik hang ook de kerstkaarten op. Eén voor één, aan een lijntje voor het raam. Ik zucht terwijl ik naar buiten kijk. De mist in. 

Waarom hang ik sterretjes in mijn orchidee?
Waarom hang ik kerstkaarten aan een lijntje?

De wereld is groot. De nood is groot. Zoveel lijden. Zoveel onrecht. En dan sta ik hier, met kleine lichtjes rond een orchidee. Het voelt onnuttig. Alsof ik me moet verantwoorden voor elk leuk dingetje. Alsof gezelligheid verdacht is. Alsof je huis opruimen een bezigheid is die er eigenlijk niet toe doet. Ik kan toch iets beters doen…

Maar wat kan ik doen dan? Blogs schrijven over al die narigheid? Maar ik wordt daar zo naar van. Ik ben niet iemand die mensen bewust wil maken van al dat erge. Alsof ze het zelf niet zien...

Ik loop door de warme woonkamer naar de keuken. Ik bak een tompouce-cake. En terwijl ik de eieren door de boter mix, denk ik: als niemand dit doet; als niemand zorgt, opruimt, lichtje laat schijnen, aandacht geeft... dan wordt het een rommeltje. Dan wordt het geen fijne plek meer om te zijn. Niet omdat alles perfect moet zijn, maar omdat zorg op zichzelf iets moois heeft. In dit imperfecte huis, in ons imperfecte leven.

In het kleine trouw zijn, zonder te doen alsof het grote lijden er niet is. Cake bakken is geen heldendaad. En cake eten met mijn man en zoons voelt zo… aards. En toch houdt het iets brandend. In ons huis. In mijn hart. In onze relatie.

Ik zet de cake in de oven en bid. Voor mijn man, die daarbuiten in de mist een halve marathon loopt. Ik bid voor een gezin waar zoveel verdriet is gekomen. Ik bid voor duizend dingen, tuurlijk ook voor mezelf. Dat ik me niet zo nutteloos voel, en…

Dan hoor ik het piepje van de droger. Ik loop naar boven en haal de handdoeken eruit. Ze voelen heerlijk warm tegen mijn armen. En daarna is het tijd voor koffie.

“The smallest good deed is better than the grandest good intention.”

Zaterdagochtenden.
Ja, ik hou ervan.

December vraagt te veel

Maandagmorgen

Deze maandag begon langzaam.
Het huis was stil toen ik beneden kwam. Mijn man was al vroeg weg. Dat is wat december doet: veel werkgerelateerde activiteiten. Ik zal hem vanavond pas weer zien.

Onze zoon kwam laat uit bed. Slecht geslapen. Zijn hoofd zat vol, omdat hij op het punt staat om helemaal voor zichzelf te gaan werken. We praatten even. Fijn. Niet zwaar.

Later kreeg ik een appje van een vriendin: ik kom morgen niet. Alles is te veel voor me. Nóg iemand die het niet trok. Wat hoor je dat veel. En ik dacht: hoeveel mensen zijn er nu al moe, terwijl Kerst nog moet beginnen?

December zit vol met verplichtingen.
En zonder dat je het merkt, raak je elkaar een beetje kwijt... en jezelf erbij.

Straks 2 kerstdagen vol dingen die moeten, kunnen geen weken van stress goedmaken.
Een uitgebreid diner kan niet herstellen wat een maand aan drukte heeft uitgehold.
Geen feestdag was ooit bedoeld om ons leeg achter te laten.
Zo werkt geloof ook niet.

En ergens onder alles ligt een simpele, bijna vergeten waarheid: de God die de tijd zelf beheerst, meet ons niet af aan onze kerstviering.

Hij verlangt niet naar een seizoen dat je uitput.
Hij verlangt naar jou.

Gewoon vandaag.
Deze dag.

Ik schreef dit om even vast te leggen hoe ik me voelde. Dat december soms lijkt alsof er geen januari komt en alles daarom af moet. 

“For you to be healthy, you must rest. Slow down, and … He will bring rest to your mind, to your body, and most of all to your soul.” — Max Lucado 

🎧Slow down and rest

Tussen kleur en kou

Een paar dagen geleden plaatste ik dit op Instagram:

Er is iets bijzonders aan deze tijd van het jaar. Terwijl de bladeren aan de bomen langzaam verkleuren, van groen naar geel, oranje, rood, zie ik iets anders gebeuren. Hier en daar verschijnen al kleine knopjes. Voorzichtig, bijna onzichtbaar. Maar ze zijn er.

Het raakt me, hoe de natuur laat zien dat loslaten en opnieuw beginnen tegelijk kunnen bestaan. De blaadjes verkleuren, vallen hier en daar, maar het nieuwe is al begonnen met bestaan.

Misschien hou ik daarom zo van gekleurde blaadjes. Omdat ze me herinneren aan de tussentijd. Niet meer het oude, nog niet helemaal het nieuwe.

Daar zit ik ergens tussen in. En dat is oké.

In the in-between, God is closest. There is a time for every purpose — even waiting.

De stille verandering

Zelfs één week maakt verschil. Als ik nu naar buiten loop, ruikt de lucht anders — kruidig, koel, een vleugje vochtige aarde. Ik sta buiten met mijn mand wasgoed onder de arm en kijk omhoog naar de eik. Verder weg zie ik nog een boom. Geen boom verkleurt op dezelfde manier: de ene gloeit in goud, de ander in rood, en weer een andere houdt nog even vast aan zijn groen.

Tussen kleur en kou

Ik geniet van al die kleur. Van het licht dat laag over de velden valt, het geritsel van bladeren onder mijn voeten. Maar ik weet ook: de stormen zullen komen. De modderplassen, de dagen zonder zon, de takken die breken.

En toch, ik zag al nieuwe knopjes. Ze wachten stil op hun tijd. Misschien is dat wat ik ook mag leren: dat leven niet ophoudt als de kleur verdwijnt, maar juist daar begint waar ik niet alles vast kan houden.

Mijn tijden in Zijn hand

Voor mij? Ik geloof dat er Iemand is die alles draagt, die weet van vallen van de bladeren én het groeien van de knopjes, van mijn wachten in de kou en het zachte ontluiken van nieuwe groei op plekken waar het doods leek.

Deze maand ga ik een bijbelstudie doen over Laugh Again: Experience Outrageous Joy. Juist nu de dagen korter worden heb ik er veel zin in. Ik heb geen aanleg om zomaar te piekeren, maar als er iets is om over na te denken, kan ik er diep in doorgaan. Misschien helpt deze studie me om opnieuw vreugde te ontdekken en om los te laten wat ik mag laten gaan.

Ik hoef mijn eigen ritme, ontwikkeling en overgangsmomenten niet krampachtig beheersen of te verklaren. Ze liggen niet in de handen van toeval of mensen, maar in de handen van mijn hemelse Vader, die mijn leven draagt, ook als ik de contouren ervan niet zie. Beslissende momenten. Fasen. Keerpunten. Crisis. In Zijn hand.

---

🍂 Weetje: geen twee bomen verkleuren precies hetzelfde. Zelfs twee eiken naast elkaar krijgen een andere tint; het hangt af van de soort, de bodem, het licht, en soms gewoon van het karakter van de boom. Ik hou van bomen. Daarom deel ik dit weetje natuurlijk 😉

PS. Ik schreef deze post op 11 oktober. Toen vergat ik hem. Dus nu alsnog online, met terugwerkende kracht (want eigenlijk is het een maand later: 11 november)

Glimlach in het paars

Hèhè, even uitpuffen in mijn oude stoel. De zon schijnt lekker naar binnen, en kijk… daar staat ze: mijn nieuwe herfstaster. Paars, met van die zonnig gele hartjes. Blijdschap in een potje.

De bloemen uit mijn kindertuintje

Mijn man twijfelde in de winkel. “Hij lijkt zo ver heen,” appte hij bij een foto. Maar ik wist het zeker: deze is het. Want dit is de plant die me terugbrengt naar mijn kindertijd. Ik had toen een eigen tuintje, waar ik met mijn handen door de aarde woelde en bloemen kweekte. En aan het eind van de zomer begonnen die paarse asters te bloeien. Mijn lievelings.

Dat vind ik nog steeds het mooie van herfstasters: ze bloeien als zomerbloemen het kopje buigen. Wanneer het seizoen kantelt en de dagen korter worden, staan zij daar opeens volop te stralen. Alsof ze zeggen: het is nog niet voorbij… kijk maar naar ons!

Jaloerse monstera’s

Ik glimlach en geniet er lekker vanuit mijn luie stoel.
Wat een kleur. 

Mijn monstera’s kijken stilletjes toe vanuit de vensterbank. Volgens mij zijn ze een beetje jaloers op al die bloemen. Ik heb hèn nog nooit een bloem zien maken. Misschien lukt dat alleen in het oerwoud. Ondertussen slingeren hun wortels tot op de grond, mooier, sterker dan die van de herfst-aster. Het wordt hoog tijd dat ik twee mooie nieuwe potten voor ze zoek. Voor allebei één, zodat ze weer ruimte hebben. Misschien voelen ze zich dan wat minder jaloers op die paarse bloemenpracht.

Trouw die blijft

Pas las ik ergens iets over de taal van bloemen. Dat de herfstaster symbool staan voor trouw. Niet omdat ze eeuwig bloeien want dat doen ze  nou natuurlijk ook weer niet, maar omdat ze steeds terugkomen.  Jaar na jaar. Ze brengen kleur op momenten dat je het niet meer verwacht.

En dat raakt me, juist nu. Eind september blijft voor mij een moeilijke tijd. Mijn moeder stierf op 30 september en over de weken ervoor denk ik vaak aan haar ziekbed. Ik word daar niet blij van. En dan krijg ik opeens deze mooie aster in de schoot geworpen. Vol kleur. Alsof de bloemetjes zeggen: er is iets dat blijft — de trouw van mijn hemelse Vader. 

Psalm 27: “Al verlaten mijn vader en moeder mij, de Heer neemt mij aan.” Dat is de bemoediging die ik proef als ik naar mijn herfstaster kijk. Dat Zijn trouw standvastig is en liefdevol. Elke morgen opnieuw als een soort fundament om op te bouwen en de dag door te komen. 

Kleine bemoediging

En voor wie niet zo bij het geloof stilstaat: asters dragen nog veel meer symboliek met zich mee volgens het wereld wijde web. In de bloementaal staan ze ook voor geduld en wijsheid, en paars wordt vaak verbonden met waardigheid en bewondering. Ze zijn zelfs de geboortebloem van september. Is dat echt zo? Ik wil het dubbelchecken straks. Een glimlach in het paars, voor iedereen die even stil wil staan bij een stukje schoonheid op grijze dagen.

Ik sta op uit mijn stoel om er nog een foto van te maken. Gewoon, om dit moment te bewaren. Voor jou. Voor mij. Voor ons allemaal.

🌼💜 Doe ook mee met de Linkparty van Huisvlijt

Deze blog schreef ik op 20 september toen ik de plant kreeg.

Een beetje scheef geeft niet

Ik kocht hem in de bloemenwinkel omdat hij er zo bijzonder uitzag. 

Een stengel vol knopjes die zich vreemd had opgerold, als een spiraal, scheefgetrokken onderweg. Ik zette hem in een pot, gaf hem water, hurkte neer en maakte wat foto’s voor mijn blog om te laten zien hoe bijzonder hij is.

Later las ik hoe dit heet: fasciatie — een groeistoornis. Een fout in het groeipunt, zeggen ze. De stengel verbreedt zich, alsof meerdere delen zijn samengeklonterd.

Het kan ontstaan door kou, stress, beschadiging of ziekte. Net als bij mij. Dit is het dan, dacht ik op een gegeven moment. Teveel misgegaan. Teveel scheef gegroeid.

En toch — als ik nu terugkijk, zie ik dat er tóch iets gegroeid is. Juist daar, in de diepte waar het allemaal misging.

God kan echt iets moois laten opkomen
Uit chaos, uit pijn.
Ik snap nog steeds niet hoe Hij dat doet.
Maar ik bewonder Hem.
Om wie Hij is.
Om wat Hij doet.

Wat jij nu niet kunt zien,
kan later tot verwondering worden.

“Even the crooked growth can carry fruit.”

“Hij maakt alles mooi op Zijn tijd.” (Prediker 3:11)

---

Bloemenblog geschreven
op 20 september
Vergeten.
Teruggevonden.
En nu alsnog online

op 11 november

💞 Gelinkt: Sweet Tea & Friend's november 2025 Link Up