De tijd van je leven is nu

Tevreden zijn met het nu. Niet voortdurend terugverlangen naar wat voorbij is, maar ook niet leven in het wat-zal-er-allemaal-nog-komen.

Gewoon: hier. Nu. Vandaag.

Twee kinderen wonen nog thuis. De anderen hebben een eigen plek gevonden. Soms is het stil in huis. Soms is het vol. En soms voel ik allebei tegelijk.

Ik denk daaraan terwijl ik hier op het smalle pad fiets, tussen bos en dorp. Ik zie dat sommige bomen gaan kleuren. Het is nog zomer, maar niet meer helemaal. Nog geen herfst, maar er zit al wel iets van loslaten in de lucht 

Misschien wel iets van mijn leeftijd is: dat ik denk aan loslaten. En  aan mooie herinneringen koesteren zonder er in te gaan wonen.

Dankbaar voor toen.
Dankbaar voor vandaag
... en uitzien naar Thuiskomen

Op mijn bureau staat een kaartje met de woorden: De tijd van je leven is nu. Ik kijk er vaak regelmatig naar. Dan herhaal ik het hardop. Niet om mezelf iets op te leggen, maar als zachte herinnering: dit, vandaag, deze dag is mij gegeven.

En terwijl ik verder fiets, denk ik: Hij die gisteren bij mij was, gaat ook vandaag met mij mee. Jezus Christus is gisteren en vandaag dezelfde, en morgen ook. Tot in eeuwigheid, staat er in de Bijbel. Ik hoef niet in het verleden te blijven wonen, mijn weemoed wil ik niet voeden. Vooruit rennen is ook niet nodig. Ik mag met Hem wandelen, stap voor stap, totdat ik ... Thuiskom (eindelijk). 

En vandaag is genoeg.
Eén dag tegelijk.

... daar is het bos al. Hup, afstappen.

Fiets aan het paaldje vastmaken. Op slot.

 Ik ga wandelen. Daaaag!