Ik wil leven met een lach (door tranen heen)

Vrijdag de 6e

Ik trek het rolgordijn omhoog. Yes, de zon schijnt. Wat heerlijk. Ik voel me blij worden."Nu zou ik naar buiten moeten gaan", zeg ik verlangend tegen mijn man, "en zoveel mogelijk vitamientjes pakken." Hij knikt. Hij lacht. "Ga dan," daagt hij me uit. 

🥾 Ik ga.

Mooi, mooi (in het bos)

Daar sta ik dan op de laatste dag van de kerstvakantie. Wat fijn om weer in het bos te zijn. Ik kijk naar het zonlicht dat in brede banen tussen de donkere stammen naar beneden stroomt. Mooi, mooi!

Ik neem me voor om stug door te lopen maar de mooiigheid om heen is zo verleidelijk. Ik schiet af en toe een foto. 

Is het bankje vrij?
Mijn doel is de oude beuk op de top van de heuvel, bij de kleine heide. Het is nog een flink eind lopen. Ik voel me zo blij dat mijn benen weer willen doen wat ik wil. Mijn spierkracht is eindelijk terug, na COVID in augustus. Ik wandel en wandel en wandel. Kijk, daar is de oude beuk al. Is het bankje vrij? Ik voel me de koning te rijk als ik zie dat er niemand zit.

Nu wil ik koffie ☕

👆 Hierboven het bankje.  

Gewoon even niets (dat is moeilijk hoor)

Ik geniet van de koffie, het geluid van de wind. Laat het maar los, zeg ik tegen mezelf. Schouders omlaag. Gewoon even niets. Dat is moeilijk hoor: gewoon even niets. Lukt dat jou?

Mooie pauze

Mijn jaar begon echt niet leuk. Naast het langzame herstel van mijn man, hij kreeg COVID, waren er ook mijn eigen baal-en-faalmomenten. Daar denk ik toch een ieniemienie beetje over na, of ik het wil of niet. Hoe zou het zijn om helemaal niets te denken? Het lijkt me saai. Ik denk altijd. Behalve als ik slaap. Ik drink langzaam mijn koffie op en warm mijn handen aan de emaille beker. Het uitzicht is magnifiek. Wat bof ik met dit mooie weer. 

Als ik mijn thermosfles weer in de tas gestopt heb, lees ik wat moois via de TFL-app en bid ik, als reactie daarop.

Ik bid voor elk kind (we hebben 6 volwassen kinderen), ik bid voor mijn man, please, laat hem niet terugvallen in zijn burn-out, ik bid voor volharding, trouw, liefde. En ik deel mijn verdriet met Hem. Over wat niet meer is, wie niet meer zijn.

🐞🙏😍 Ja, echt een mooie pauze op dit bankje (spiritueel maar ook qua natuur).

Zie mijn collage met Iphonefoto's 👇 

Uit mijn dagboek
6 januari

Een dag met een gouden randje. Ik zat onder de beukenboom en nam tijd om de dagelijkse-Spurgeon-devotional te lezen. Het raakte me. Het kwam precies op tijd eigenlijk. Nu schrijf de tekst over in mijn dagboek, zodat ik het later terug kan vinden. 

"Werp al uw zorgen op Hem, want Hij zorgt voor u." 1 Petrus 5:7*

God is je niet vergeten. Hij, Die de mussen voedt, zal jou ook geven wat je nodig hebt. Zit niet in wanhoop terneer. Hoop op God! Blijf altijd hopen. Er is er Eén, Die om je geeft. Zijn oog is op jou gericht, Zijn hart klopt vol medelijden over jouw verdriet. Zijn almachtige hand zal je de nodige hulp brengen. De donkerste wolken die er nu zijn, zullen zich op Zijn tijd in stromen van genade uiteen laten vallen. De dikste duisternis zal plaatsmaken voor een nieuwe morgen. Als je deel uitmaakt van Zijn familie, zal Hij je wonden verbinden en je gebroken hart genezen. Twijfel nu je beproefd wordt, niet aan Zijn genade maar geloof dat Hij je in tijden van beproeving net zo lief heeft als in tijden van geluk.

Met een beetje olie in de kruik en een handvol meel in de kruik overleefde Elia de hongersnood, en jij zult hetzelfde doen. Als je erop vertrouwt dat Hij voor je ziel zorgt, waarom vertrouw je dan ook niet dat Hij voor je lichaam zal zorgen? Kom dan, zeg vaarwel tegen je overmatige bezorgdheid en leg alles wat je angst inboezemt in de handen van een genadig God.

(C.H. Spurgeon, en een beetje van mij)

Ik bad, ik beleed, ik geloofde en prees mijn God voor Zijn trouw. Ik stond kilo's lichter van het bankje op dan ik erop ging zitten 😊 

Ik leg mijn zorgenrimpels in Zijn hand. Ik wil leven met een lach (door tranen heen). Hij en ik, altijd met z'n tweeën. Ik wonder het uit.

👉 Einde dagboekfragment

Maandag, de 9e
Nu is en paar dagen verder. De zon scheen en ik dacht: zal ik weer naar het bos gaan? Ik deed het niet. Gelukkig maar want zonet later regende het zo hard dat de rillingen over mijn lijf liepen. O, en ik zag een regenboog. Niet vergeten: een teken van Gods trouw dwars door alles heen.

Blij met een dak boven mijn hoofd 🏠

»»————-　★　————-««

💬 Hoe verliep jouw eerste week?

🐦 Ik hoorde een merel (veel te vroeg). Jij ook?

😊  Ik werk aan een nieuw boek, op dinsdag en donderdag

💞  ... en deel dingen over het Wonder van het Gewone

*  4 stappen in het afwerpen van onze lasten

Linked to: SWEET TEA & FRIENDS MONTHLY LINK UP PARTY