Blij met alles wat lukt

Het schrijven lukt niet zo. En dat geeft niets, want niet alles hoeft altijd te lukken. Als het schrijven niet lukt komt dat vaak omdat ik andere dingen op mijn bordje heb. 

Maar vandaag kom ik om het hoekje kijken.

Zet hem in het licht
De zon schijnt door het grote raam naar binnen. Ik zit er met mijn rug naar toe maar in m'n verbeelding hoor ik al mijn plantjes juichen op de vensterbank. Ik word er ook blij van. Van de zon. Niet alleen voor mezelf maar ook voor mijn siernetel. Die zag erg bleek. Iemand zei: zet hem in het licht, dan krijgt hij wat meer kleur in zijn blaadjes. Dat deed ik en tot mijn verbazing kwam de kleur echt terug. Nu de zon schijnt, hoop ik op nog meer rood!

Ik word blij van mijn groene vriendjes

Ik kreeg mijn verjaardag een dik boek van mijn man: de kamerplantenbijbel van Mama Botanica. Zij zegt dat je eigenlijk maar twee dingen écht goed hoeft te doen bij het verzorgen van je planten: zorgen voor de goede hoeveelheid licht en de juiste hoeveelheid water. Ik volg haar adviezen op. Serieus, ik word zo blij van mijn groene vrienden. 

🌼 Vooral nu mijn dagen wat trager verlopen (daarover later).

Verliefd op Beekbergen
Naast mijn liefde voor kamerplanten ben ik verliefd op Beekbergen. Begin november ging ik er een weekje heen (de vijfde keer naar hetzelfde park). Ik twijfelde wel een beetje want ik vond het luxe. Een week weg, terwijl ik het psychisch eigenlijk niet nodig had.

Moet dat dan, vroeg ik me later af. Is het niet vreemd dat ik me altijd dipperig moet voelen om mezelf een weekje weg te gunnen? Ik mag gewoon gaan. Met of zonder dip. Ja toch?

Uit mijn dagboek:

5 november

• Ik geniet van het fietsen in de mist, het strooien van zaad voor de vogels, het opentrekken van de gordijnen, het zien van alwéér een nieuwe morgen, druppels op de blaadjes, lezen bij de haard.
• Ik neem hier in Beekbergen een besluit voor de toekomst. Ik kies ervoor te stoppen met 2 werkzaamheden: geen lessen meer nakijken voor Global Rize, geen thuiswerk meer doen. 
• Wow, dat verwachtte ik niet. De ruimte die nu in mijn hoofd ontstaat verbaast me echt heel erg. Meer ruimte voor mijn nieuwe boek. Meer ruimte voor een betere planning. Meer ...
• Ik wil zo graag weer terug naar huis. Het is wel genoeg zo. Ik verlang naar Jaap. En naar de kinderen. En naar gewoon thuiszijn.

Wat een gedoe zeg

Thuis maakte ik een mooi, nieuw schema vol met huishoudelijke klusjes, schrijf, wandel, vriendin - en zus momentjes. Helaas ging er een streep door mijn plannen. Ik gleed uit in het bos en kwam met mijn borst op mijn fotocamera terecht. Ik kneusde een rij ribben en de onderkant van mijn borstbeen. 

Wat een pijn. 

Wat een gedoe zeg.

Uit mijn dagboek:

16 november

Nu ik mijn ribben gekneusd heb, zakt mijn tempo verder en verder omlaag. Ik doe dingen heel bewust. Ik plan er tijd voor in. De was vouwen doe ik boven op ons hoge bed. Daarna combineer ik alle andere dingen die er boven te doen zijn doen zodat ik later die trap niet  meer op en af hoef. Ik pak veel rust. Rechtop zitten is het allerfijnst. Gelukkig helpt Jaap me. En de boys. Het voelt ongemakkelijk om dingen uit handen te geven. Maar ik doe het. Ik doe het echt nu!

Niezen. Ik ben er bang voor. Slapen? Ik weet gewoon niet hoe ik moet liggen. Vanmorgen las ik wat moois in Groeien in Vertrouwen van Amy Simpson. Het hielp me omdat ook mijn favoriete Bijbelvers erin genoemd werd over rust.

Wij hebben alles niet onder controle, maar God wel. Wanneer God ons oproept om Hem vertrouwen, is Hij niet naïef. Hij weet in wat voor wereld wij leven en Hij weet beter dan wij hoe teleurstellend die wereld kan zijn. Er zijn problemen te verwachten, zoals Jezus Zijn volgelingen voorhield voordat Hij hen verzekerde dat Hij de wereld overwonnen had (Johannes 16:23)

God weet dat we tegenspoeden zullen meemaken. We zijn niet op de wereld om pijn te vermijden. Of eenvoudigweg voor ons eigen plezier. Zolang we hier zijn, in dit bestaan dat beheerst wordt door de dood, zullen we nooit het veilige, comfortabele leven hebben wat we willen. Onze verlangen zijn bedoeld om ons naar Christus uit te drijven te verlangen naar Hem en wat Hij biedt. God wil onze lasten verlichten: "Kom naar Mij toe jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaat, en dan zal Ik jullie rust geven."

Dat doe ik vaak. Ik ga naar Hem toe (in gebed). Hij geeft rust. Het is elke dag bevrijdingsdag voor mij, als ik de controle overgeef aan Hem. 

Elke dag bevrijdingsdag?

Is het elke dag bevrijdingsdag, zoals in dat boek staat? Niet altijd. Maar Godzijdank heb ik een hemelse Helper (de Heilige Geest) en niet alles hoeft te lukken. Of perfect te zijn. Ik ervaar zoveel ruimte bij Hem voor mijn pijn, mijn angst en teleurstellingen. Elke dag tijd om bij Hem uit te rusten. Dat is pas bevrijdend!

Trager (maar blij met alles wat lukt)

Vandaar dat mijn dagen wat trager verlopen. Inmiddels zijn we twee weken verder. Ik heb minder pijn en zeg iedere keer: volgende week doe ik alles zelf hoor! Maar dat is niet. Ook het genezingsproces gaat veel trager dan ik wil. Wat me wel blij maakt is dat het wandelen beter gaat. Kleine stapjes zetten; letterlijk en figuurlijk. En niet mezelf voorbij rennen.

Ik voel me blij met elke kleine stap. 

Ik voel me blij met alles dat weer lukt.

Stoppen met schrijven

Het regent opeens hard. De wind loeit om het huis, huilt in de schoorsteen. Ik draai me voorzichtig om op mijn stoel en kijk naar de druppels op het raam. Ik stop met schrijven nu, want ik wil een paar bakken buiten zetten om water op te vangen. Mijn planten willen eigenlijk alleen regenwater drinken. 

🌼 Daar worden ze mooier van, zegt mama Botanica. 

Dat is een grapje hoor

Hoe gaat het met jou? Lukt het jou om af en toe de controle een beetje los te laten? Misschien helpt het als je ook voor groene vriendjes gaat zorgen. Dat is een grapje hoor. Laat me horen hoe het met je ging in de achterliggende maand.