Ik las ergens deze zin:
“Houd op met jezelf vergelijken. Er zullen altijd mensen zijn die meer of minder lijken te zijn of te hebben. Als je het ‘vergelijkingsspelletje’ blijft spelen, zul je te veel tegenstanders tegenkomen die je niet kunt verslaan.”
En eerlijk? Ik moest glimlachen. Want het is zó waar — en zó menselijk.
Zelfs kinderen doen het al. Laatst zat ik naast mijn dochter toen ze met een vriendin de nieuwe klassenfoto bekeek. Haar vriendin schoof dichterbij en zei fluisterend:
"Ik sta er niet leuk op, hè?"
Ik zag hun ogen over de gezichten op de foto gaan, zoekend.
"Anna zei dat ik er raar opsta!"
En even later:
"Ze heeft altijd wat te zeggen over mijn haar, m’n kleren, m’n schoenen..."
Dat vergelijken begint vroeg. En soms ben jij het niet eens zelf die ermee begint — soms word je erin getrokken door een ander. Maar voor je het weet, kijk je ook met diezelfde kritische blik naar jezelf.
Ik ken dat. Ik heb me periodes minder gevoeld dan anderen. Minder spontaan, minder mooi, minder ‘interessant’. Alsof er altijd wel iemand naast me stond die het net iets beter leek te doen — of er net iets beter uitzag.
Maar weet je: vergelijken is eigenlijk altijd verliezen. Want het maakt je blind voor wat er wél is. Voor wat jóu bijzonder maakt.
Hoe ga jij daarmee om? Of hoe bén je ermee omgegaan?
Laat je het los — of laat je het nog steeds bepalen hoe je naar jezelf kijkt?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik ben heel blij met je reactie! Dank je wel.