19-02-2024

Lente waar je het niet verwacht 🌷

Als je er bent, ruik je het meteen. Ik stond op een modderig pad midden in het bos, en snoof de geur op als een konijntje tussen het gras. Ruik jij het ook? Steek je neus buiten de deur, nu!

De geur van de lente!
Ik rook de lente en haar geur zweefde subtiel tussen de bomen. O wat hou ik van het voorjaar; de periode waarin de wereld lijkt te herleven, de zonnestralen de natuur uit haar winterslaap wakker maakt

🌷 Het is bijna, bijna lente.


Vogels in het bos
Ik spotte drie koolmezen die van tak naar tak sprongen. Toen ik mijn camera pakte tjilpten ze: sorry mevrouw, we hebben het razend druk met onze nestbouw, poseren zit er niet in! Direct vlogen ze dieper het bos in. Ondertussen zong aan de andere kant van het pad een roodborstje zijn klaterende liedje om zijn territorium af te bakenen. Hij bleef stilletjes zitten maar en wierp me wel een verstoorde blik toe.

Hoewel het een grijze dag was, voelde ik me blij worden bij de gedachte dat de lente eraan komt. Je weet wel: bloesem aan de bomen, bijtjes in de bloemen.


Ik slenterde over het zandpad omhoog en mijn voetstappen klonken zo luid door de losliggende steentjes in het regenspoor: bij elke stap: kggg, kggg.  Daar zag ik de boom... even rust. 

Uit mijn dagboek:
15 februari

Ik zit op de Elsterkop, halverwege de helling en ik ben niet alleen. Iets verderop krijgt iemand les over zijn mountainbike. Ik zie ook een man zitten op een bankje; is hij oud of jong? Dat kan ik niet zien... te ver weg. Wow, een dikke hommel landt bijna op mijn schrijfboekje... nu wordt het echt lente hoor.
De sporters bespreken levendig de remtechnieken van een mountainbike. De man op het bankje staat op en loopt langzaam het pad af, pet in de hand. Ik maak een foto van hem om de sfeer vast te leggen. Ik maak ook een foto van de boomstam waar met mijn rug tegenaan leun. Ver boven mijn hoofd zie ik de letters: God Loves You

Ik denk na over mijn vele, vele wandelingen. Ik voel me zo gezegend, sowieso dat ik wandelen kàn. Wandelen kost tijd maar het bewegen geeft me energie en creativiteit, zou het vaker moeten doen. Dan word je een leuk mens van. Nog een paar slokken koffie en ik ga weer verder.
Als ik zo laag zit als nu - op een boomstronk -  zie ik druppels aan de takjes van de heidestruik. Ik weet dat als ik opsta ze verdwenen zijn. Het is maar net van welke kant je iets bekijkt. Vanuit de hoogte of vanuit de diepte. Ik pak mijn mobiel en schiet een druppel-foto. Of tie gelukt is zie ik thuis wel.

 




De druppelfoto 👆 

Seizoen van verlies
Vanuit de hoogte of vanuit de diepte. Het ligt eraan hoe je de dingen beziet. Ik beschrijf het seizoen waar ik in zit als een seizoen van verlies... of een persoonlijke winter waarin alles doorgaat terwijl ik stil lijk te staan.

Verlies komt in allerlei vormen voor. Sommige verliezen overvallen ons onverwachts en slaan de wind uit onze zeilen. Andere verliezen komen na lange periodes van lijden en wachten. Soms krijgen we te maken met het overlijden van een geliefde, en andere keren kunnen we geconfronteerd worden met het verlies van onze gezondheid, zelfstandigheid, ons huis, onze kerk. Verlies kan fysieke pijn veroorzaken en ons ook in een spirituele depressie storten. Gretchen Saffles


God verraste me
Jaaa de pijn is er, de verwarring, het verdriet, maar ook mooie momenten van gebed en overgave. Ik zou nooit bewust kiezen voor dit seizoen, maar juist nu helpt Hij me om mijn wortels dieper te laten groeien in Zijn Woord en aanwezigheid. In dit seizoen van verlies verrast God me met Zijn gaven.

Soms worden we overvallen door Gods wonderen. Nel Benschop

Lente waar je het niet verwacht
Met beide voeten in de modder van het leven staan,  jawel. En toch koester ik de gedachte dat de lente overal kan opduiken en wel juist daar waar je het niet verwacht. in de duistere achterafhoekjes van je leven. 

😍 Ik word daar blij van


Knielen voor een foto
Op de terugweg van mijn wandeling zie ik een groepje krokussen langs het pad. Nog mooier: juist toen breekt de zon lente-warm door. Ik kniel neer om foto's te maken, niet één, niet twee maar een heleboel plaatjes wil ik hebben. Zo happy met moment.

Dear Lord, afford our souls a spring,
Thou know’st our winter has been long;
Shine forth, and warm our hearts to sing,
And thy rich grace shall be our song. 

🌷 Welke bloemen zag jij in jouw buurt?
💜 Mijn krokus blog

06-01-2024

De zon gaat echt wel weer schijnen hoor

En daar ga ik. Ik zag op de weer-app dat de zon ging schijnen, dus hup het bos in!

Maar ik voel me zo rot, sputterde ik eerst tegen, stel je voor dat ik niet goed word in het bos, dan lig ik daar ergens. Kom op, je weet dat het niet zo is. #zelfpraat


Als ik het bos inloop begint het zachtjes te regenen. Nou ja, laat maar regenen, laat maar winteren! Ik denk aan het boek dat ik vorige maand kocht: Winteren. Hoe vaak ik niet fluisterde: "O echt, jij ook?"

Ik ben een kolkend wrak van onzekerheid, mijn gedachten schieten als vertakte paden alle kanten op en ik ben bang dat mijn hoofd overloopt. Dat brok ideeën blijft in mijn strot steken en wil niet te voorschijn komen zodat ik ze op papier kan zetten. Het enige wat ik kan doen is lopen. Ik heb niets anders. Katharine May

Geen perfect plaatje
Het enige wat ik kan doen is lopen. Ik schiet een in-de-wilde-weg plaatje omdat ik geen zin heb om door de knieeën te gaan voor het perfect plaatje.


... en dan spot ik een stukje blauwe hemel dat me toeroept: "hierheen, hierheen!" 

  • Modder? Geen probleem, ik ploeter me er doorheen. 
  • Plensbui? Ook goed, laat het maar plenzen.

Blijf op je pootjes staan
In het bos vraagt het leven niet zo veel van me, alleen: "Kijk uit waar je loopt, leun op je stok, blijf op je pootjes staan." 

💨 En zo ontsnap ik aan mijn gepieker.



Laat het bruin niet overheersen
Onderweg vind een takje met een mix van levendig groen en lelijk bruin, en dat is precies hoe ik me voel en ik houd mijn hart vast: laat het bruin niet overheersen! Ik schiet ik 4 foto's om dit beeld vast te houden - er later over na te denken -  en leg het takje terug op de omgevallen boom.
Ik heb sterk het gevoel dat ik de stress zo hoog heb laten oplopen dat hij is gaan vreten aan me, dat ik eerder om hulp had moeten vragen. maar stress is ook iets beschamends, een verklaring dat ik niet tegen druk bestand ben. Stiekem ben ik blij dat ik met fysieke pijn worstel. Liever dan het vagere gevoel van verpletterd te zijn. Katherine May


Terwijl ik kinderen opvoedde en boeken schreef, is de tijd zo omgevlogen dat ik er geen goed beeld meer van heb. Niet dat de voorbijgaande jaren helemaal blanco zijn, maar ze zijn wel vertroebeld, vreemd verstoken van betekenis, afgezien van het klauwende besef van overleven. Katherine May

Definieert dat wie ik ben?
Mijn stukje blauwe hemel verdwijnt en het regent nu keihard. Ik vang druppels in mijn hand en was mijn wangen ermee... indirect ook mijn brain: is het werkelijk zo erg dat sommige van mijn plannen mislukken, dat ik op dit moment geen overwinningen behaal, dat het boek dat ik zo graag wil schrijven alleen in mijn dromen bestaat? 

Definieert dat wie ik ben? 
Neuh
 

Moet je mij nu zien, ik heb zo lang en hard gewerkt dat ik mezelf ziek heb gemaakt. En het ergst van alles is dat ik bijna vergeten ben hoe je uit mag rusten. Ik voel me constant opgejaagd. Ik ben ervan overtuigd dat alles belangrijk is en dat ik de hele tijd tekortschiet. En mijn huis - mijn geliefde huis - is verworden tot één grote bende, waarin alles langzaam in elkaar stort en kapot en versleten is. Ik sta er machteloos tegenover. Katherine May

Toch nog de zon!
Dwars door het heideveld sop ik naar beneden het dal in, en als ik daar bijna ben stopt het met regenen. De bruine heide gloeit als goud. Toch nog de zon! Ik zie een leuk plekje om koffie te drinken bij de boom 

👇 (zie collage)


... en terwijl ik mijn koffie drink bedenk ik hoe fijn het is om alleen maar te "zijn" en even zachtjes te bidden, ook al vind ik niet de mooiste woorden vandaag. Tis gewoon genoeg. En: de zon gaat echt wel weer schijnen hoor

Meer dan een naam
Katherine May schrijft in haar boek 'Winteren': God is altijd een naam geweest die we fluisterend doorgevenIk vul ik het voor mezelf aan met een citaat (opgeslagen op mijn Iphone)
In onzekere tijden is er een betrouwbaar anker: vertrouw op de Naam van de HEER. Waarom is Zijn Naam zo geruststellend? Het is het "IK BEN," dat Zijn eigen bestaan bevestigt. Een sterke basis om op te leunen. Mensen falen, maar Hij, de "IK BEN," is altijd levend. Ook als alles donker lijkt, zegt Hij: "Ik ben er." Zijn naam belooft onveranderlijkheid. Hij blijft "dezelfde gisteren, vandaag en voor eeuwig" (Hebreeën 13:8). Vertrouw op deze onveranderlijke God, waarvan liefde, trouw en kracht standvastig zijn. Het is een geruststellend anker, ook als het wintert in je leven. Bron: Spurgeon en een beetje mij


Die Naam geef ik bloggend door: Immanuël!

We must learn to invite winter in. We may never choose to winter, but we can choose how.”

--- 

 👉 Linked to Nicole's Linkparty

23-11-2023

Wie zegt dat grauwe hei niet mooi kan zijn?

Ze is zo lelijk nu
Daar denk ik aan op het bankje: aan mijn vorige wandeling. Ik liep toen over een smal paadje dwars door het grote heideveld en vroeg mezelf af: waarom bloeit de hei maar één keer? Waarom niet elke maand? Ze is zo lelijk nu

Kijk, grauwe hei 👇 


Heide-cyclus
Maar nadat ik thuis wat over heideplanten gelezen had, besefte ik dat het niet eerlijk is om altijd bloei te verwachten. Heide heeft een levenscyclus die is afgestemd op seizoenswisselingen. Eerst bereidt de plant zich voor op bloei, dan bloeit prachtig, maakt zaad aan, gaat daarna een tijdje rusten en bereidt zich voor op een nieuwe bloei.

Wie zegt dat grauwe hei niet mooi kan zijn?
Daar denk ik aan terwijl ik bij het kleine heideveld zit. Tot mijn verrassing breekt de zon door en staat ze opeens als een gouden bol boven de vliegdennen. De hei is één en al glinstering! Wie zegt dat grauwe hei niet mooi kan zijn? 


Uit mijn dagboek
22 november

Guirlandes en Gedachtes

Guirlandes met witte pareltjes hangen van tak naar tak: spinnenwebdraden met druppeltjes. De wind blaast er zacht doorheen. Het lijkt wel feest op de heide.
Wie zorgt er voor de hei in het rustseizoen? Wie gaf me het idee om te wandelen? Wie zorgde ervoor dat ik precies op dit moment hier zit. Wie geeft me het vermogen om te genieten van zon, wind en de glinstering van de spinnenwebdraden? Ik kijk omhoog: mijn God en Vader.



Vang de glinstering en een ontmoeting
'Vang de glinstering!', fluistert mijn camera. Ik pak mijn fototoestel maar het lukt voor geen meter; het lijkt meer op een koude winterplaatjes. Een man komt op zijn gemakje aanwandelen en blijft naast mijn bankje staan. Zijn hond blaf alsof ik een misdaad begaan heb. 

"Vroeger", zegt de man, " liep er een pad door de hei naar beneden toe. Ik ga kijken of ik het kan vinden." 

Waar is het oude pad?
Daar gaat hij. Ik kijk hem na tot hij klein geworden is. Zijn hond blaft niet meer en ik zie hoe de man zich neerbuigt om het dier op te tillen in zijn armen. Zo worstelt hij zich door de grote heidestruiken heen naar beneden. Het pad is dichtgegroeid. Er is gewoon geen pad meer. Of toch wel? 


Ogen dicht en luisteren 
Ik zit 'vastgeplakt' op het bankje. Het is beter voor mijn knie om echt een kwartiertje pauze te nemen en ik knijp mijn ogen dicht. Achter me hoor een meesjes kwetteren in het bos en een vink. Ik hoor ook een blad vallen, en nog één... zachte tikjes; alsof het regent. Niet zomaar zacht, nee fluisterzacht

Lesje van de hei
Als ik mijn ogen weer open doe ligt de grauwe hei nog steeds te glinsteren. Ze leert me een lesje. Hoor maar wat ze zegt:

Ik, de hei...

💜 ... heb rust nodig om te herstellen. Jij ook
💜 ... heb een grauw seizoen nodig om tot mezelf te komen. Jij ook.
💜 ... zal weer bloeien. Jij ook.

Van grauw naar glitter
En die glinstering? Daar zie ik mijn God in. Hij vrolijkt mijn grauwe heide op door onverwachte ontmoetingen te arrangeren, of door iets moois in de natuur, of door de liefde van mijn man, of door Zijn eigen beloften. Je weet wel: van grauw naar glitter. 


Verder wandelen
Uitgerust sta ik weer op van het bankje en baan me een weg naar de beneden. Daar waar geen pad leek te zijn is toch een pad. Ik moet denken aan het lied waar ik van hou:

God wijst mij een weg
als ik zelf geen uitkomst zie.
Langs wegen die geen mens bedenkt,
maakt Hij mij zijn wil bekend.
Hij geeft elke dag nieuwe liefde, nieuwe kracht.
Als ik mijn hand in zijn hand leg,
wijst Hij mij de weg

Citaat
I prefer winter and fall, when you feel the bone structure of the
landscape – the loneliness of it, the dead feeling of winter.
Something waits beneath it, the whole story doesn’t show.” 
- Andrew Wyeth

~~<><><><>~~


🍂✨ Welk klein (herfst)moment in de natuur heeft je een bijzondere les geleerd? 

09-11-2023

Dagboekschrijven onder tranenboom

Enthousiast knielde ik neer op de natte bosbodem. Ik probeerde een foto te maken. Huh, maar waarom deed mijn camera het niet? Ik zag het al: mijn geheugenkaart zat vol. Ik moest oude foto’s wissen om nieuwe te kunnen maken. Ik dacht: daar ga ik over bloggen. Over afscheid nemen van het ene seizoen om het andere in te gaan.

Roze bloemen wissen
Hieronder zie je mijn camera. Ik wiste alle roze bloemen om paddenstoelenplaatjes te schieten.

En toen viel Hamas Israël binnen en wist ik niet meer hoe ik mijn blog af moest schrijven. 

Uit mijn dagboek
10 oktober

Tranenboom

Ik wandelde door de mist naar de boom bij de kleine hei. Nu zit ik eronder. Het waait en de wind blaast de druppels van de takken boven mijn hoofd. Ze vallen overal: op het bankje, op de mouwen van mijn jas, op mijn camera. De boom huilt. Iedereen huilt. 3 dagen geleden viel Hamas Israël binnen. Ik krijg de beelden niet meer uit mijn hoofd. De zon probeert door te komen. Maar de boom huilt nog steeds 




Uit mijn dagboek
16 oktober

Genade inademen

Ik was vroeg vandaag. De boom drupt niet meer. Ik adem vrede in en voel me bijna schuldig dat ik zo fijn zit hier. Er zingt een vogel in de struiken. Ik geloof dat God ondanks alles het kromme recht zal maken. Christenen hebben een vooruitziende blik las ik gisteren [1] en daar bid ik om. Ik kijk veel te veel naar alles wat krom en lelijk is in deze wereld. Vanmorgen adem ik vrede in en de genade van God. Zijn goedertierenheid: elke dag nieuw. Is het raar dat ik weer mooigheid zie? Ik denk dat het mag. Oog hebben voor de kleine wonderen zoals een herfstblad in de ochtendmist. Te mogen léven

 


Uit mijn dagboek
28 oktober

Hij kent ons verhaal
Ik las: "Het is oké om te treuren - en de waarheid over je pijn uit te drukken in woorden. Het opent een ruimte om God binnen laten. Dat is precies wat je nodig hebt. Alleen Hij kent ons verhaal van begin tot eind - het echte einde en niet de verhalen die we onszelf soms vertellen"

Zomerbloem in herfstbos
Vandaag is het 9 november! Nog nooit heb ik zo lang gewacht met het online zetten van een blog. Mijn fototoestel explodeert bijna van de herfstfoto's. Op één uitzondering na: gisteren zag ik roze vingerhoedskruid tijdens mijn wandeling. Hoe bijzonder is dat.

🌸 Laatbloeier?
🌸 Teken van hoop?
🌸 Roze wondertje?
🌸 Herfstverrassing?
🌸 ...


Troost in de Psalmen
Heb jij net als ik moeite om afscheid te nemen van het ene seizoen om het andere in te gaan? Ik vind veel mooie lessen en troost in de Psalmen. Ik omhels ze als een geschenk, juist voor een tijd als deze. God tilt moedeloze hoofden omhoog [2]. Ik ga Hem daar extra om bedanken vandaag.

“There’s something about lifting your voice to God, especially in the words of the Psalms. If you have something to be thankful for, it gives shape to your gratefulness. And if you don’t, the song becomes a place into which to pour your overflowing heart. The psalms give voice to your sorrow and pain, and singing them lifts up your heart. It resets your focus on God and gives you hope.” Sarah Christmeyer

 

🌷🌸🌻🌼 Heb jij nog bloemen gespot?

---

[1] Paul lived in the future tense, as well as in the present. His actions were governend by what God would do in the future. He knew that Jesus Christ would return and reward him for his faithful ministry, and on that day, the saints in Thessalonica would bring glory to God and joy to Paul's heart. As the songs says: "it will be worth it all when we see Jesus. Source: Be Ready: Living in Light of Christ's Return, Warren W. Wiersbe
[2] Psalm 3:4  U echter, HEERE, bent een schild voor mij, mijn eer; U heft mijn hoofd omhoog.

21-09-2023

Een Stralend Gewoon Leven

Over deze boswandeling schrijf ik niets. Ik spreid zorgvuldig mijn zitmatje uit over de stam van de omgevallen boom en ga zitten. Ik schrijf niets omdat er niks ongewoons op mijn pad komt. 

Toch schrijven?
Maar vandaag bewijs ik het tegendeel. Ik schrijf toch. Wat was er dan zo speciaal dat ik nu alsnog in de pen klim?

🌍 Enjoy this blog in EnglishEmbracing the Beauty of the Mundane

Uit mijn dagboek:
15 september

10 minuten geleden lag ik nog plat op de grond om foto's te maken (van een paddenstoel) Stel je voor dat iemand me zag! Die had echt 112 gebeld, zo van: help, er ligt een vrouw in het bos. Haha, maar nu even pauze. Ik moet van mezelf  'twee bomen wachten' voordat ik verder ga. Dat betekent dat de zon achter twee sparren voorbij moet schuiven voordat ik verder wandel. Dat doe ik om mijn knieen wat langer rust te gunnen want ze doen nog steeds pijn. Ik drink koffie uit mijn thermosfles en lees ondertussen een devotion. Vandaag gaat ie over Haman en Mordechai uit het bijbelboek Esther: Humble Fathfulness

Kan het zo simpel zijn? "Wees trouw in het kleine, Hij ziet het!" Ik lees het nog een keer en nog een keer. Het voelt alsof ik een geweldige ontdekking heb gedaan. De zon glijdt stam voor stam achter de de bomen omhoog. Mijn pauze is om en ik voel me blij met wat ik las.

Einde dagboekbericht

🌲 ... de naaldbomen voor mijn neus (met de zon achter mijn vinger)


Twinkel, twinkel...
Heb je wel eens over het natte gras gelopen in de vroege morgen? Als de zon opkomt, veranderen de dauwdruppels in - twinkel, twinkel - sterretjes. Elke grasspriet lijkt dan een kunstwerk! Toen ik de devotion las gebeurde er zoiets bij mij van binnen. Het gewone werd bijzonder door het licht van God dat er op viel. 

Wat ik las 📖📱

De eenvoud en gewoonheid van Mordechai's leven in slechts één zin: "Toen ging Mordechai gewoon terug naar de poort van de koning" (Esther 6:12). Mordechai blies niet zijn eigen loftrompet, zoals Haman had gedaan toen hij terugkwam van het eerste banket bij koningin Esther (5:11-12). Hoewel hij onverwacht door de stad werd rondgeleid  - keerde hij gewoon terug en ging zitten waar hij altijd zat.

Er is iets aantrekkelijks aan nederige trouw: gewoon doen wat we dag in dag uit doen, niet in de hoop op lof, maar omdat het de juiste zaak is om te doen. Het lijkt misschien niet veel op dat moment. Toch, wanneer kinderen en kleinkinderen terugkijken op het leven van hun trouwe ouders en grootouders, hoor je vaak dingen als "Ze deed dit altijd," "Hij zat altijd daar," "Daar bad ze altijd," of "Hier lag zijn Bijbel altijd."

Mordechai deed gewoon wat juist was omdat het juist was, niet omdat hij erkenning wilde. Vandaag, laat het genoeg zijn dat je doet wat juist is in de ogen van God, of je nu geëerd wordt door de mensen om je heen, zoals Mordechai, of snel vergeten wordt zoals veel trouwe gelovigen door de geschiedenis heen. Op een dag zullen alle dingen weer op hun plek vallen, en eer zal worden gegeven waar die hoort. In de tussentijd, leg elk streven naar persoonlijke erkenning opzij en ga gewoon door met je dagelijkse routine, met trouw en nederigheid. 

~~<><><><>~~

De zon gaat op over het gewone
Zie je de zon opgaan over de eenvoud en gewoonheid van je leven? Ik zag het en daarom besloot ik vandaag toch over die gewone wandeling te schrijven, ook al is het ruim een week geleden. Omdat het hem niet in de grote dingen zit.


God ziet het
Ik mag zijn wie ik ben in de eenvoud en gewoonheid van mijn leven. Trouw zijn in het kleine en er zeker van zijn dat mijn God het opmerkt. Hij ziet het

Tevredenheid in alle omstandigheden is een grote kunst, een geestelijk geheim. Het moet geleerd worden, en geleerd worden als een geheim. Je verkrijgt het niet door een wiskundige formule of het samenvallen van idelae omstandigheden. En als onze reis tot tevredenheid een kunstwerk is, is God Zelf de Kunstenaar. Jeremiah Buroughs, The Rare Jewel of Christian Contentment

 

Vandaag regendag
Vandaag sluit ik dit blogje af. Ik schreef hem in drie etappes. Op dit moment zie ik geen twinkel-twinkel sterretjes maar huilt de regen langs het raam van mijn schrijfkamer. Maar ik klom wel in mijn pen om te delen wie God voor me is. En voor al mijn broeders en zusters wereldwijd in ons gewone dagelijkse leven.

☀️🌙🌸 Spurgeon zegt het prachtig:

Wat de zon is voor de dag,
wat de maan is voor de nacht,
wat de dauw is voor de bloem
— zo is Jezus Christus voor ons!


"Laat je hart niet van streek raken. Je gelooft in God, vertrouw ook op Mij. Ik heb voor je gebeden zodat je geloof niet zal wankelen. Wees niet bang, Ik ben het, wees niet bevreesd. Ik ben jouw Schild en jouw zeer grote beloning." C.H. Spurgeon uit: A Cure for Care

🌞💎 De gewoonheid van het leven straalt als een diamant, als het wakker gekust wordt door Gods glimlach! 

Heb jij dat ook? 
Dat sommige gewone momenten waar je vroeger geen waarde aan hechtte, nu meer kostbaar worden in in je herinnering?