Tien jaar geleden had ik een vriendin. We kwamen iedere week een avond bij elkaar om kaarten te maken, te kletsen en koffie te drinken. Steeds vaker kregen we een vertrouwelijk gesprek. We durfden ons kwetsbaar op te stellen.Toen, op een dag kwam zij niet meer. Ze stuurde mij een berichtje dat God had gezegd dat ze geen vriendschap meer met mij mocht hebben. Zo verbrak ze het contact. Ik was gekwetst en boos. ( mijn man nog bozer, die lieverd). Nu, na zoveel jaar, weet ik dat zij manisch - depressief was. Zij kwam nooit op haar besluit terug.
Aan deze gebeurtenis moets ik denken toen ik deze mooie blog las:
http://faithconfessions.blogspot.com/2011/09/working-on-last-word.html Wat is dat toch met vriendschappen tussen vrouwen?
 |
| Plaatje van Internet - Ruth en Naomi |
Mijn ervaring, na deze bittere pil, is dat God voor speciale vriendinnen zorgde. Hij kende mijn behoefte aan vriendschap beter dan ik zelf.
Mijn hele leven droom ik er al van, dat ik haar op een dag ontmoeten zal ... die boezemvriendin, zo'n intieme vriendin, een verwante geest aan wie ik mijn diepste innerlijk kan toe vertrouwen.
Anne of Green Gables
Ik vind het zo super om vriendinnen te hebben! Met ze te praten over de leuke en minder leuke dingen van het leven, samen koken, winkelen, emailen etc. Tegelijk wil ik niet te afhankelijk van hen worden. Alleen God is zonder zonde en Hij alleen zal me nooit in de steek laten. Dat is de les die ik leerde.
Ik dank God voor mijn vriendinnen!
En als ik erover pieker of deze vriendschappen blijvend zijn, denk ik gauw aan de
basis van vriendschap ( toewijding ) en kom tot de conclusie dat het zeker weten mogelijk is. Ik ga er gewoon voor. Ook al zou er een oceaan tussen ons liggen, ik ga ervoor.
 |
| For my dearest friend |
Wat is jouw ervaring, als vrouw, met vriendinnen. Of als man met vriendschap?
En kan iemand me iets vertellen over vriendschap als jongere vrouw met een oudere vrouw. (soort mentorschap.)
