STA OP, MIJN VRIENDIN!

Omdat ik last van mijn schouder had, zeem ik mijn ramen in etappes. Wat is het lekker buiten. Ergens koert een duif en hij blijft koeren. Verder weg antwoordt een andere duif. Ik krijg er een lentegevoel van. Fijn. 

Weg met de winter!

Je weet wel, zo'n lentegevoel als er in het Hooglied van Salomo staat:

Want zie, de winter is voorbij.
De regentijd is over, helemaal voorbijgegaan.
De bloemen laten zich zien op het land,
de zangtijd is aangebroken,
het koeren van de tortelduif wordt
in ons land gehoord.

Wegkruipen
Ik herinnerde gelijk ook een ander beeld. De duif, weggekropen in de kloof van de rots. Ik kruip ook regelmatig weg voor God en de mensen. Mijn hart doet pijn en ik huil om mijn kind. Ik treur omdat mijn zoon afscheid nam. "Ik vergeet jullie voor altijd, ik zal nooit meer aan jullie denken!", zei hij.

Sta op!
Ik zeem mijn ramen verder. De duiven koeren zacht en antwoorden elkaar. Terwijl ik het zand van het achterraam poets vinden Gods woorden woorden een weg naar mijn hart. Ze klinken als zachte muziek.

Sta op, Mijn vriendin,
en kom, Mijn allermooiste!
Mijn duif in de kloven van de rots,
in de schuilplaats van de bergwand,
laat Mij je gedaante zien,
laat Mij je stem horen.

Nu is het 2019. Gelukkig heb ik geen last van mijn schouder meer. Ook het contact met ons kind is zoveel beter. God was er bij in die moeilijke dagen. Wat  leerde Hij me veel in die tijd. 

↬ Update: Deze blog verscheen voor het eerst op 4 juni 2013.