Schaamtegevoel en een uitgestoken hand

Extreme omstandigheden overleven. Een ultimate survival. Als ik terugkijk op de laatste vijf jaren lijkt het daarop. De dagen en weken regen zich aanéén en vormden een spectaculaire reis vol onverwachte wendingen. Nu mijn leven in rustiger vaarwater is gekomen raak ik steeds vaker overweldigd door een soort droevig schaamtegevoel. Alsof veel dingen die misgingen het gevolg zijn van mijn falen op allerlei gebied.

Ik treur over verloren kansen. En nee, ik ben niet depressief. Voor de kinderen en voor mijn vriendinnen ben ik 'de altijd luisterende'. Maar mijn hart - alles van binnen - voelt als een tuin vol onkruid. Een tuin waar een kille wind staat. Zijn er nog wel bloemen in mijn leven? Of is alles weggemaaid? Mijn verstand fluistert: nee. Mijn gevoel zegt: ja. Ik ben gewoon nooit goed genoeg.

 Totdat ik opeens een andere stem hoor. Iemand, die ik lang niet gezien heb, steekt Zijn hand naar mij uit. Ik schaam me omdat ik Hem links heb laten liggen. Ik schaam me voor het onkruid in mijn leven. Maar Hij kijkt me in mijn ogen en zegt:

Arise, my love, my beautiful one,
and come away, for behold,

 the winter is past;
the rain is over and gone.
The flowers appear on the earth,
the time of singing has come,
and the voice of the turtledove
is heard in our land.
The fig tree ripens its figs,
and the vines are in blossom;
they give forth fragrance.

Arise, my love, my beautiful one,
and come away.

  O my dove, in the clefts of the rock,
in the crannies of the cliff,
let me see your face,
let me hear your voice,
for your voice is sweet,
and your face is lovely.