HET SPIJT ME

Je maakt fouten als moeder, als vrouw. Logisch. En dan denk je achteraf: oeps, heb ik het al weer gedaan. Ik zeg iets, dat een ruzie tussen kinderen verergert, ik trap op iemands tenen omdat ik weer niet nadenk voordat ik iets zeg. Of ik voel me zo gekwetst dat ik per ongeluk expres iemand terugpak op zijn of haar zwakke plek. Geen enkele moeder is perfect.

Ik ben al een poosje aan het lezen in het boek van Mary E. DeMuth 'HET KAN!' (ook als je geen goed voorbeeld gehad heb). Een bemoedigend boek. Vorige week las ik het hoofdstuk: Jezelf vergeven, je kinderen vergeven.

Ouders hebben enorm veel invloed op hun kinderen. Het beeld van Jezus Christus dat wij geven, is het beeld waarin zij zullen geloven. Als wij onze eigen fouten nooit toegeven, als wij onze kinderen de schuld geven van onze uitbarstingen, zullen zij God zien zoals ik ( de auteur ) Hem vaak gezien heb: een nukkige drilsergeant die boven ons hoofd zweeft. Als wij willen dat onze kinderen God leren kennen als een genadige God, die op de uitkijk staat en vol verlangen wacht tot Zijn verloren zoons en dochters naar huis terugkeren, moeten we onze kinderen en onszelf genade verlenen.

Die kans kreeg ik. Nadat ik erg boos was op mijn dochter van 11 omdat ze het hoesje van een meidentijdschrift (van de bibliotheek) kwijtgemaakt had, vond ik het mapje terug op een heel rare plek. Ik herinnerde me ineens weer dat ik dat mapje daar zelf neergelegd had, nadat ik het tijdschrift gelezen had. Ik schaamde me voor mijn boze gedrag. Dus omhelsde ik haar toen ze uit school kwam en vertelde dat ik het mapje gevonden. Sorry dat ik zo boos tegen je deed. Dat was niet goed, het spijt me want ik heb het zelf daar neergelegd en was het helemaal vergeten!

Ik kreeg een dikke knuffel. Ik vergeef het je mam! zei ze. En ze lachte. Nadat mijn dochter gezegd had: Ik vergeef het je mam was het voor mij ook veel gemakkelijker om mezelf te vergeven.