Waar is mijn moed gebleven?

In bepaalde streken van de Nederland is de schoolvakantie zo goed als voorbij. De meesters en juffen gaan weer beginnen. De kinderen starten in hun nieuwe klas. Spannend voor het onderwijsend personeel maar ook voor de gezinnen.

En soms, als je vooruit kijkt kan de moed je zo maar in de schoenen zakken. Dat overkwam mij de laatste twee weken. Er staat me zoveel te wachten de komende weken. Alles begint: zwemles, sport, jaarlijks controlebezoekje aan mijn chirug. Daarbij het wereldnieuws, de kelderende economie. Houdt mijn man genoeg werk? Gaan de banken in de toekomst failliet? Het was genoeg om even over te zuchten. Om aan het piekeren te slaan. Ondanks alle zegeningen om me heen.

In onze maatschappij gaat alles met een sneltreinvaart. Veranderingen zijn bijna niet bij te houden

Dat vraagt om een stevige basis: een onwankelbaar vertrouwen in de eeuwige en onveranderlijke Vader. En dat vertrouwen ontglipte me de laatste weken. Ik voelde me beroerd, bang, kleintjes - tegenover alles wat me lijkt te overweldigen. Het leven is zo kwetsbaar. Overal komt een einde aan. Ik ben als een bloem op een veld. Als de wind er over gaat, zal ik er niet meer zijn.

Gelukkig ben ik weer opgeknapt. Door een eenvoudige tekst op een piepklein wandtegeltje, dat ik bij iemand aan de muur zag hangen: JEZUS LEEFT!

Dat was genoeg voor mij. Ik krabbel weer overeind want Hij leeft - en ... ik zal leven!