Zoals deze moeder haar kindje koestert, koesterde ik achttien jaar geleden mijn oudste zoon.
Ik vond ook zijn kleuterslofjes en ik glimlachte. Met deze slofjes aan zijn voeten kwam hij overal waar hij wilde. Mijn glimlach stierf weg toen ik bedacht dat zijn voeten hem zoveel jaar later gebracht hebben op plaatsen van donkerheid, verdriet en eenzaamheid.
Het waar is wat iemand schreef als reactie op mijn blog over moedeloze gedachten.
God zegt inderdaad in de Bijbel, dat alle dingen meewerken ten goede, maar dat zie je meestal niet, als je er in zit. Soms moet je ook eerst echt dingen gaan verwerken, wil je zo ver komen, dat je dit kan beamen. En dan mag je zien, dat God je stap voor stap geleid heeft. Ook al kun je met vragen blijven zitten. Je weet dat Hij er is en voor je zorgt en weet dat het niet is, om je te plagen, maar omdat Hij je liefheeft.
Ik ontdekte tekeningen in de doos. Ik schot vol toen ik las: "Mijn papa kan heel goed schuren maken!"
Niet te geloven dat het zo anders geworden is in onze relatie.
Waarom bleef het niet zoals het toen was?
Hij maakte ook de onderstaande kerstster.
Toen ik hem in mijn armen koesterde wist ik niet wat er allemaal met hem zou gebeuren. En met ons. Ik wist niet dat ik hem (te) vroeg los zou moeten laten. Ik wist weinig van instellingen en gesprekken met hulpverleners. Nu wel. Terwijl ik naar de ster aan het zilveren draadje keek, voelde ik ondanks alles toch iets van verwondering. Dwars door mijn verdriet ervaarde ik vreugde. Omdat God er bij was op de meest cruciale momenten in mijn leven.
My precious child, I never left you during time of trial. Where you see only one set of footprints, I was carrying you.
Heb jij ook een doos vol herinneringen?
Pijnlijk mooi... Dit soort blogs doen mij sterk beseffen wat een jeugdige, onbezorgde overmoed ik soms nog heb als jonge moeder die haar kindjes 's avonds veilig in hun bedjes ziet liggen. Nu hoef ik me geen zorgen te maken over wat me misschien nog te wachten staat - maar het besef van beproevingen die andere moeders doorstaan, maakt me wel nederig en klein in eigen ogen, en dat is precies waar God me wil hebben! Dank je wel...
BeantwoordenVerwijderenHello my dear friend, I know how you feel. It is so sad to look back on the beautiful childhood things that have now, changed so much.
BeantwoordenVerwijderenEating Coconut oil helps with brain disorders. My son also suffers with a mental health problem..but Jesus can heal. Lets believe in union as two mothers that Jesus will heal our sons.. mine is 44 yrs old. I have had to stop talking to him as he says such cruel things. But, they are in our heavenly Fathers hands..and He loves and understands them. xx
What a blessing "a box full of memories" are Jedidja; they remind us of beautiful and innocent days. It's so important to make and have these memories! God bless your son; I am praying for his heart, and that God will keep him safe and restore him, and also for strength and peace for you. :)
BeantwoordenVerwijderenBlessings and hugs,
Denise
Hoe zal ik reageren? vraag ik me af. Dan zie ik de reactie van Annemieke: pijnlijk mooi. Zo is het. Wat een leed schuilt er achter dit verhaal en wát een wonder dat je Gods liefde nog mag ervaren. Hij is met jullie!
BeantwoordenVerwijderenWat verschrikkelijk moeilijk. Je geliefde kind een verkeerde kant op zien gaan. Als moeder moet dit door je hart snijden. Maar toch God laat niet los wat zijn hand begonnen is. We mogen als biddende moeders om onze kinderen blijven staan.
BeantwoordenVerwijderenIk las net een stukje over Rom 8:28dat het goede niet noodzakelijkerwijs gezond of gelukkig zal maken maar dat God alles zal laten medewerken om ons gelijkvormig te maken aan Christus. (alle dingen en dus niet sommige dingen) Hij wil dat we Hem vertrouwen. En dat is soms heel moeilijk. Leg het in Zijn hand. Christa Rossier heeft hier een heel mooi boek overgeschreven/ geschilderd. "God wil meer dan ons geluk"
Wat zal er een mengeling van gevoelens door je heen zijn gegaan toen je die doos weer tegenkwam. Ik vind het erg moedig van je dat je er een gevoelig blog bericht van hebt gemaakt met de titel: verwondering, ondanks alles, en daarmee anderen bemoedigd en laat stilstaan bij de kostbaarheid die ze zelf in handen hebben. Dank je voor je blog!
BeantwoordenVerwijderenWat heb je dit moeilijke stuk van je levenspad mooi en bijzonder verwoord!
BeantwoordenVerwijderenDank voor het delen!
Hoe kostbaar zijn dan de mooie momenten in je herinneringen,
ik wens je de zorg van onze trouwe Vader toe in alle omstandigheden.
Lieve groet, Hannie
Hi Jedidja
BeantwoordenVerwijderenAccording to the helpful Google translator,your blog title is "Precious" in English. Right? Today's post reminds me the word "precious". Your blog fans like me are always with you, so don't keep your feeling in your mind, but air out!
Wat een mooie en tere herinneringen uit die doos en wat doet het veel met je hè wanneer je dit soort dingen weer terughaalt in je gedachten.
BeantwoordenVerwijderenDie tekening is ontroerend en ook jouw gedachten erbij.
Ja, zo'n doos vol herinneringen heb ik ook, soms word ik er verdrietig van, maar steeds vaker blij.
Wat ligt dat teer!
BeantwoordenVerwijderenWat moeilijk voor je, en voor jullie als gezin!
Gods nabijheid toegewenst.
Oh sweet friend, I am sorry for your pain. Our family knows this pain, too. It makes us long for heaven ... where all will be well.
BeantwoordenVerwijderenPraying with you.
Glenda
Hoihoi,
BeantwoordenVerwijderenwat een kwetsbaar blogje... ik weet ook niet wat ik moet zeggen. Alle bovenstaande reacties. En eeuwige Vaderarmen zijn om jullie heen!
Dank je voor je vertrouwen, die je in dit blog met ons deelt. Het is zeer herkenbaar. Al heeft ons kind geen psychische aandoening (zover we weten)Maar heeft ons de rug toegekeerd en bovenal de Heere, dat is nog het ergste. Ondanks alle harde woorden,leugens,enz. die we kregen en de pijn, die het gaf, hebben we van God Zelf geleerd om toch een open deur te houden, ook al is haar deur gesloten. Hoeveel geduld moet God met ons hebben? Hoeveel doen wij het niet verkeerd in woorden, daden en gedachten? Kan Hij het ons dan wel vergeven? Ja, wanneer wij naar Hem toegaan op onze knieën biddend en onze zonden belijden en Hem vragen om vergeving. Hij schenkt ons vergeving door Jezus Christus, Die aan het kruis heeft gehangen om onze zonden te dragen. Hij maakte de weg vrij om tot God te gaan.
BeantwoordenVerwijderenWe kunnen dus alleen maar vergeving vinden in Jezus Christus.
Zouden we dan ook daaruit dan niet leven?
I love the thoughts on Romans 8:28. The real question is do we dare to trust God before we see the good, don't you think?
BeantwoordenVerwijderenOntroerd en stil. Dat zijn de eerste woorden die door me heen gaan als ik moet opschrijven wat deze blog met mij doet.
BeantwoordenVerwijderenIk ben een alleenstaande moeder, die nu alleen zorgen heeft over het contact dat mn zoontje met zijn vader heeft en over mijn eigen vrije tijd. Kleine zorgen in verhouding tot wat jij beschrijft.
Elke avond leg ik mn zoontje in bed, zegt hij braaf zijn gebedje. Vanzelfsprekend ga ik ervan uit dat hij een sterke man Gods word. Maar zo vanzelfsprekend is het niet. Jouw blog brengt me even terug naar de realiteit.
Ook kinderen van christenen kunnen het verkeerde pad op gaan. Ook dat is weer een beproeving voor ons. Hoe gaan wij daarmee om. Blijven we dan ook nog vasthouden aan Jezus en op Hem vertrouwen? Of richten wij ons op de problemen en omstandigheden.
Ik wens jou en je gezin heel veel sterkte toe. Zie niet op naar omstandigheden, maar zie op naar het kruis! Daar en daar alleen is jullie redding.
Be blessed.
Ik ben erg ontroerd door je verdrietige maar toch ook mooie blog. Ik wens je heel veel sterkte en wil je Gods zegen toewensen.
BeantwoordenVerwijderen