Ik vind je heel dapper!

Het begon met duizeligheid bij het opstaan. Niks nieuws, dacht ik. Dat heb ik al jaren: even wachten tot het over is en dan gewoon weer doorgaan. Maar dit keer was het anders. Ik viel letterlijk om. Alles werd zwart (of wit?), benen als pudding, hart dat op hol sloeg.

Van toen naar nu
In deze blog deel ik een stukje van de weg die ik ben gegaan — van toen naar nu — aangevuld met dagboeknotities en een bemoediging voor jou aan het eind. ✨

Zoeken naar oorzaak
Eerst dacht ik: Ach, dat is vast nog van die misstap in het bos laatst. Iets verrekt, misschien een whiplash. Ik bleef zoeken naar een oorzaak. Waarom doen we dat eigenlijk? Alsof je altijd precies moet weten waarom iets misgaat.

Uit mijn dagboek
25 maart

Duizeligheidsaanvallen bij het staan vanaf vorige week maandag. Op woensdag heel erg. Daarna iets minder en niet meer die misselijkheid. Erg naar. Onzeker.

Vanmorgen las ik dit in "De diepe plaats" van Jill Briscoe.* 

Het is een gebed:

Lieve Heer,

Dat ik slechts mag weten, met absolute zekerheid, dat U om de hoek van morgen op mij zult wachten met mijn toeksomst in Uw handen. Ik weet dat U er niet lichtvaardig mee omgaat, want U heeft in mijn hart gefluisterd dat ik oneindig kostbaar voor U bent. Ja, al mijn morgens zult U mij helpen om met de pijn om te gaan en dat maakt mij blij. Ik zie U daar.

Jill.

We gingen toch op vakantie!
Nog steeds moe en wiebelig — maar wél met een echte wandelstok om op te leunen. Alsof dat het verschil ging maken (deed het zeker). Aan het eind van die week durfde ik weer in mijn eentje het bos in. Maar iets voelde anders. Alsof ik mezelf kwijt was, alsof mijn lijf niet meer helemaal van mij was. Want ik bleef dizzy en de ochtenden waren niet meer wat ze de weken terug waren. Zo raar moe. En zo’n raar hartritme.

Fysio enzo
Twee weken later zat ik bij de fysiotherapeut, omdat ik zelf al had bedacht wat het was: iets met mijn spieren. Of mijn nek. Of een zenuw. De fysio probeerde het een paar keer: oefeningen, ademhaling, nog eens lopen. Ja, het kon uit mijn nek komen. Maar mijn hart bleef op hol slaan. Uiteindelijk zei hij: “Dit is niet mijn terrein.” 

Uit mijn dagboek
2 april

Ik heb een tegeltje gekocht op Vinted. "Vaak ben je te bang", staat erop. En dat is zo. Vaak ben ik te bang en dan sla ik aan het piekeren, zorgen maken. Nu probeer ik er tegen in te gaan. Maar is moeilijk. Soort tweede natuur.

Daar schrijf ik het nog een keer op, wat ik las in dat boekje van Jill: 

"Ik wist dat Hij wilde dat ik zou geloven dat Hij "altijd" bij me was - zelfs als ik me afvroeg of het zo was. Ik vertelde Hem dat ik niet aan Hem wilde twijfelen. "Altijd", had Hij gezegd, "altijd". Ik zal eraan denken Heer, als ik weer eens bang ben. Als ik het zicht op U kwijtraak vanwege wolken van angst zal ik mezelf eraan herinneren dat ik niet aan U wil twijfelen. 

Goed, zei Hij, je kunt op Mij leunen en mijn machtige arm vastpakken. Dat deed ik vervolgens, en weet je wat? Ik ontdekte dat Hij mij vastpakte."

En daar zat ik dan. In de tussen-in-tijd.
Niet meer de oude, maar ik wist ook niet wat er precies aan de hand was. De ene test na de andere. Bloedonderzoek — alles oké. Hartfilmpje op de praktijk: niet OK, zelf ECG’s opnemen met Apple Watch en doorsturen, kastje voor 24 uur. Een uitslag krijgen: niet verontrustend maar ook niet goed. Cardioloog-bezoek raadzaam. Elke keer dacht ik: Nu gaan we het vinden. Maar nee. Het duurde. En duurde.

Uiteindelijk kwam er een voorlopige richting naar een diagnose. En nog een test die erg lang duurde, bloeddruk meten zus, bloeddruk meten zo. Ik kreeg tips. En toen ontdekte ik dat ik sommige daarvan al jarenlang onbewust had toegepast. 

😄 Dat voelde als een kleine opsteker.

Uit mijn dagboek
14 april

Ik ben mijn dag rustig beginnen, zoals duizelige mensen betaamt. Dit is mijn vierde week met duizeligheid. 

Dingen die ik anders doe:

1. Niet meer gelijk de wasmachine aandoen, vanwege duizeligheid en bijna wegraken bij bukken

2. Water drinken voordat ik uit bed ga, en ruim 10 minuten tot kwartier rechtop zitten voordat ik de trap af ga.

3. Eerst uur ben ik zweverig, loop ik met een stok. 

4, Slow down route naar de middag toe

5. Pauze van 3 social media plekken

6. Elke dag in dagboek schrijven (het hoeft niet netjes)

--- 

Ik schrijf toch weer wat over uit het boekje van Jill Briscoe:

"Morgen doen is uitputtend, Heer. Je moet alles problemen doorleven van te voren, al hun pijn voelen en vervolgens vrezen voor de terugslag! Als U zegt "stop daar mee" help me dan om te luisteren. Verbied me om naar een enge toekomst te gluren en het ergste te vrezen. U alleen kunt mijn concetratie op iets anders richten. Leer mij stap voor dagelijkse stap om 'vandaag te doen'. Amen"

 

In mijn tussen-in-tijd...
In die tussen-in-tijd kwam ik erachter dat je echt geen zeldzame ziekte hoeft te hebben om je leven op z’n kop gezet te zien. Zelfs klachten die je al jaren als “normaal” wegwuift, kunnen je op een dag onderuit halen omdat je dacht dat ze normaal waren, en het toch niet waren.

Wat ik ook leerde: ga wat vlugger naar je huisarts. Stop met zelf dokteren en googelen. Luister naar je lijf en vraag om hulp als het echt niet meer gaat. Eh…. luister naar je man, die al eeuwen zegt dat je niet steeds moet denken dat het tussen je oren zit.

Blijheid over kleine dingen
En ja, tussen alle onderzoeken, wachtkamers en goede dagen die ineens weer slechte dagen werden, ontdekte ik dat kleine dingen het verschil maken. Iemand die vraagt hoe het gaat (je weet wel: echte verbinding). Een kop koffie. Iemand aan de deur. Een beterschaps-boeket. Een berichtje. Een merel op de schutting. Iets dat ineens wél lukt — en de blijheid daarover. 

De puzzelstukjes vallen langzaam op hun plek. En ondertussen probeer ik gewoon eerlijk te zijn: dat ik het ook niet altijd weet. En dat is oké. 

Uit mijn dagboek
3 mei:

Duizeligheid wierp me op mezelf, Ik kwam tot stilstand. Niet leuk. Nu ik dit opschrijf is het goed zo. Ik denk vaak aan mijn One Word: Abide. Ik wil schuilen als een kind bij Mijn hemelse Vader. Ik wil Hem bewonderen en prijzen. Dat doe ik dus ook. 

Citaat dat me raakte:

Gethsemané was unique. We do not go through our own Gethsemane. Jesus has done that for us. But we must learn to place our feet in the footsteps which He planted here, if we are to be His disciples - Sinclair Ferguson 

 💗 (dagboekschrijven is goed)

Wat ik in tussentijd leerde
Wat ik van eind maart tot nu (juni) leerde is vooral dat de Heere me helpt om niet tien stappen vooruit te leven, maar één dag tegelijk. Stap voor stap. 

Dus als jij ook in zo’n tussen-in-tijd zit: je bent niet de enige. Ik schrijf de blog speciaal voor jou. Je hoeft niet alles in één keer op te lossen. Je hoeft ook niet je zelf uit te leggen aan iedereen. Wees lief voor jezelf. Vraag hulp. En leef vandaag. Morgen komt morgen wel. 

Ik vind je heel dapper!

---

* Over een ander boekje van Jill schreef ik in 2022 een blog: Laat God je dag mooi maken