En toch bloeien er nog rozen

In het Voorjaar
Er belde iemand aan. Ze keek naar mijn klimroos, haar ogen glinsterden.
“Zie je hoeveel knoppen? Dit wordt één en al roos.”
Ik had het zelf nog niet eens opgemerkt. Ik stapte over de drempel naar buiten en samen keken we naar de struik naast de voordeur. Ik bukte me en wees op één knop, laag bij de grond, die al open ging.

Foto hieronder: de knopjes

Ze glimlachte.
En toen zagen we er nog een.
En nog een.

Roomwitte rozen in bloei

Een week later stond de hele struik in bloei: roomwitte rozen wiegden zacht tussen het donkere blad. Wat een overvloed...
Ze bloeien elk jaar, maar zo mooi als nu had ik ze nog niet gezien. Hun geur trok door de kieren van het oude houtwerk naar binnen. Heerlijk.

Een paar dagen later
De bel ging opnieuw. Ik deed open. Het was de pakjesmevrouw. Ze bracht een pakje voor de buren — dat gebeurt wel vaker.
We kletsten even. Toen tilde ze haar zonnebril op en zei, met een knikje naar de rozen:
“Allemaal luis.”
😕 Alleen dat. Geen: mooie rozen. Nee: allemaal luis.

Het zette me aan het denken.
Hoe snel je kunt vergeten wat groeit, wat goed is, wat je zomaar hebt gekregen. En hoe vaak je alleen nog maar het nare, het lelijke ziet.
Alsof al het mooie wordt overwoekerd door dat ene wat niet klopt.

.

Het trekt al je aandacht.

En toch: er bloeien nog rozen!

Oefenen in zien

Ik oefen in het zien van de rozen van vandaag.
Ze zijn zomaar gegeven.
’t Is geen verdienste, geen prestatie. Ik zie er Zijn zorg in. Zijn liefde.
Ik ontdek Zijn glimlach in iets kleins:
In iemand die wijst op een bloemknop die ik zelf nog niet had gezien.
En zelfs in iemand die alleen maar luizen ziet — omdat het me stof gaf voor deze kleine blog.

Dus ja, er zit luis op mijn rozen.
Maar hé — ze bloeien nog steeds! 😊🌹

Geschreven op 19 mei, geplaats op de avond van 3 juni, toen de merels floten