IK MAAK IETS NIEUWS

Mijn jongste zoon speelt rustig aan de grote tafel. Af en toe zoekt hij contact: 'Wat een vuurwerk buiten hè mam?' Ik knik en glimlach naar hem. Buiten waait het flink. Af en toe schijnt de zon. Gouden licht tussen rafelige grijze wolkenflarden. Eenendertig december vandaag. Nog een paar uur en dan is het jaar 2013 voorbij.

Dankbaar

Ik voel ik me dankbaar. Omdat ik zie, dat ik stukje bij beetje dingen los durf te laten. Wat dat betreft heb ik nog steeds veel aan het boek van Billy Graham! (Ik kwam daardoor tot een totaal ander inzicht over bepaalde dingen.) Wat ben ik blij dat ik dit boek in onze bibliotheek vond! Dat ik het meenam. Ik heb het verschillende keren verlengd. En in 2014 wil ik het kopen.

Reflectie
Ondanks alle mooie momenten en zegeningen, voelde ik me regelmatig machteloos dit jaar. En verdrietig over bepaalde dingen. Ik was gewond en gebroken. Had pijn. Maar midden in mijn misère hoorde ik Zijn stem. De stem van mijn Verlosser. En wat Hij zei, heeft ook zeggingskracht op 31 december. Eigenlijk past precies bij een dag als vandaag!

Denk niet aan de dingen van vroeger, let niet op de dingen van het verleden. Zie, Ik maak iets nieuws. Nu zal het ontkiemen. Zult u dat niet weten? Ja, ik zal een weg aanleggen in de woestijn, rivieren in de wildernis. Jesaja 43:19

Iets nieuws

Iets nieuws! Hij laat iets nieuws ontstaan. Verrassend. Ik tast. Ik zoek. En ik leg mijn bevende hand op Zijn Woord. Net als Maria in de Bijbel zeg ik: "Hier ben ik. Mij geschiedde naar Uw Woord."  

Ik voel de vreugde mijn hart binnenstromen. 
Als een rivier in een droge wildernis. 

Frisse moed

Het liefst zou ik 2014 met frisse moed en veel power beginnen maar ik ben reëel. Veel power heb ik niet. Maar ondanks het imperfecte ben ik wel geliefd. En kostbaar. Net als jij!  Zijn kracht wordt in onze zwakheid volbracht.

Langzaam, langzaam laat ik het oude los.  

Dingen van het verleden vervagen.

2014 ...

Hij gaat mee als Helper

als Trooster

Degene die alles nieuw maakt.

Ook voor mij.

God kan de liefde zelfs op de meest moeilijkste plaatsen laten opbloeien.

Geef Hem alleen de tijd. 

Ik zie glimpjes van vreugde

Onze jongste lag al op bed en de twee oudere kinderen wilden wel een paar uurtjes oppassen. Dus grepen mijn man en ik grepen onze kans: shopping by night! Daar gingen we en we sjokten winkel in, winkel uit. In één winkel vond ik de bak met witte letters, waar ik vorig jaar het woordje Hope samenstelde. Ik zocht opnieuw in de bak. Zou...

😒 nee, ik vond niet wat zocht.

Mijn One Word: Joy

Ik zocht ik in de bak naar de letters Joy. Dat is waar ik zo naar verlang, naar leven met vreugde. Het is een zoektocht: mijn One Word voor 2014.

Leven met vreugde.
Ik vind het moeilijk soms. Pas bracht ik mijn zoontje naar school met de auto. Ik moest omrijden op de terugweg en kwam daardoor langs een meertje, bij ons in de buurt. Opeens herinnerde ik me hoe leuk mijn oudste zoon daar ooit speelde en kattekwaad uithaalde. Zo'n pijn! Ik begon spontaan te huilen achter het stuur. Nooit meer, dacht ik, ik zal hem nooit meer in mijn armen sluiten. Hoezo leven met vreufde? Echt niet. Geen Joy.

Maar zelfs te midden van het leed, kunnen we dankbaar zijn en dankbaarheid kan als een zachte balsem zijn voor ons hart. Als we treuren om het verlies van een geliefde, kunnen we God bijvoorbeeld danken voor de jaren die we samen hadden en hoe die ons leven verrijkt hebben. Je moet je de goede tijd die je samen had, niet alleen herinneren. Je moet God er ook voor danken! Die tijd was een geweldig geschenk van Hem. ~ Billy Graham

Die tijd was een kostbaar geschenk van God

Ik treur anders dan een moeder die haar kind verliest aan de dood. Ik verloor hem aan het leven waar hij voor koos. Maar... het is zo, ik heb een keuze. Ik mag God danken voor al die mooie momenten die er waren in de kinderjaren. Dat probeer ik te doen en als ik nadenk herinner ik me de geur van zijn haren, het plezier dat hij had in bad, zijn dromerige blik, de ziekenhuisopname - twee weken lang. Hoe zorgzaam hij was later, voor zijn babybroer. Ik wil de kleine herinneringen koesteren en God ervoor danken. Die tijd met mijn zoon was een kostbaar geschenk van Hem.



Mijn leven is verre van perfect. 

Toch vond ik deze kerstweek vreugde midden in mijn onrustige bestaan. Toen ik de bijbel opendeed, tijdens mijn lichtsessie schitterden Zijn namen mij tegemoet: "Wonderlijk, Raadsman, Sterke God, Eeuwige Vader, Vredevorst."

Hij kwam in mijn chaos en gebrokenheid en nam mijn oordelen weg. Daarom kan ik zingen op de puinhoop van mijn bestaan. Hij ziet de stenen van mijn leven. Stenen van donkerheid, verdriet, pijn. En Hij zegt: "Ik zal Zelf uit de puinhoop jouw stenen sierlijk neerleggen. Ik zal je sieraad voor as geven en vreugdeolie voor treurigheid."



Blijvende vreugde in God

Ik vind blijvende vreugde in God. En ik zie glimpjes van die vreugde in al de mooie momenten en die zomaar in mijn schoot geworpen worden.

Een lentemoment op een winterdag

Ik was eigenlijk te druk met mijn eigen klusjes toen één van de kinderen me riep. Hij stond buiten voor het raam en gebaarde. Ik liep naar de deur.

 

En toen zag ik het. Toen zag ik wat hij wilde laten zien. Een pracht van een vlinder, die hij gevonden had in de schuur. Ik wist helemaal niet dat er vlinders waren, die de winter overleven maar de dagpauwoog doet dat. Hij schuilt in onze schuur voor de kou en komt in de lente als eerste te voorschijn.

 

Een lentemoment

Omstandigheden kunnen  kil en winters aanvoelen. Maar God  geeft soms zomaar lentemoment! Een zonnestraaltje. Een moment om voor te danken.

 

 

 

Plek om te schuilen

Ik ken mijn winterdagen. Die vallen echt niet allemaal aan het eind van het jaar. Maar net als deze dagpauwoog heb ik gelukkig een plek om te schuilen. Daar komt ik trouwens ook graag als de zomerwind me warm maakt. Of een lentezonnetje in mijn ziel schijnt. God is voor mij een veilige schuilplaats, een betrouwbare Hulp in de nood.

 

 

Een drukke decemberweek?

Vergeet de lentemomentjes niet!

Neem de tijd

 om ze om te merken!

Schrijf ze op.

 

Ik ben toch jouw Licht?

Een paar straten van ons huis verwijderd staat een molen. Als het mistig is kan ik hem bijna niet zien. Mist heeft altijd iets beklemmends. Ik wordt er onrustig van, omdat het me doet denken aan mijn eigen foggy mind, ooit. Heb jij ook wel eens dat bewolkte gedachten je blikveld vernauwen? Wat wordt je wereld dan klein: een vergaarbak van onoplosbare problemen.

 

Niet het laatste woord

Kom eens kijken, mama! riep mijn zoontje vorige week vanaf de bank. Snel een foto maken, er is zo'n mooie lucht! Ik rende naar de zolder en legde de glanzende, rozerode morgenlucht vast met mijn toestel. Wat een kleurenpracht! Zo eenvoudig is het dus, dacht ik. Als de zon gaat schijnen, ziet alles er anders uit! De duisternis heeft gewoon nooit het laatste woord! Niet in de natuur. Ook niet in mijn leven.

 

 

Deze week heb ik gezocht naar deze tekst uit de Bijbel: 'De vreugde van de HEERE, dat is uw kracht.' En tot mijn verrassing ontdekte ik dat het maar een halve tekst was. Eigenlijk staat er dit:

 

 Wees niet bedroefd,

 want de vreugde van de HEERE, dat is uw kracht.

 

 

Houdt Mij in het oog!

Als ik alleen maar op de omstandigheden let, kan ik niet meer helder zien. Zoals ik de molen niet meer zie bij dichte mist, raak ik mijn zicht op God kwijt. Dit Bijbelvers helpt me door de mistige dagen heen. "Niet bedroefd zijn!" zegt God tegen me. "Niet zo verdrietig dat alle blijdschap wegebt, want Ik ben toch jouw Licht? Houd Mij in het oog als de mist van ziekte-zijn of eenzaamheid je dreigt op te slokken want in Mij is vreugde. Vreugde die je kracht geeft voor het leven van alle dag."

 

Ik daarom begin ik weer opnieuw mijn zegeningen te tellen!

Dankbaar voor:

 

• God. Hij is mijn Zon en Schild is,
• mijn zoontje: oog voor mooie luchten,
• lieve briefjes van mijn dochter, op de eettafel 's-morgens vroeg,
• keelsnoepjes met melk en honing,
• de beugel van grote zoon: eruit voor de Kerst,
• kaarsen,
• sokken voor koude voeten in bed,
• melatonine,
• papieren zakdoekjes,
• takjes met rode bessen,
• mijn man, die nog steeds helemaal voor mij gaat,
• (en ik voor hem.)
• mijn Schlumbergera, die voor de tweede keer bloeit

 

Waar ben jij blij mee? 

 

Een veertje op mijn stoep

De prullenbak in mijn keuken puilde uit. Ik haalde de zak eruit om naar de vuilcontainer te brengen. De vuilniszak scheurde. Vieze troep viel eruit op de keukenvloer. Bah, bah, bah! Ik graaide alles bij elkaar en liep ermee naar buiten. Een waterig zonnetje piepte achter de wolken vandaan. In het voorbijgaan zag ik opeens een veertje liggen op de stoep. Het glom. Het schitterde in de zon.

Gauw gooide ik de vuilniszak in de container. Ik waste mijn handen in de keuken en pakte daarna mijn fototoestel. Op mijn hurken schoot ik wat plaatjes. Het veertje zag er kwetsbaar uit. Piepklein. Maar de zon veranderde het in fonkelende diamant. Zomaar op mijn vieze stoep.

 

Zoals de winterzon

Voel jij je net als dit veertje? Platgetrapt. Moe van alle zorgen? Ik wel. Soms. Maar God verrast me met onverwachte zegeningen. Hij verlicht me, zoals de winterzon dit veertje liet schitteren. Precies op het juiste moment.

 

Shine!

Your new day is dawning.

The glory of the Lord

shines brightly on you.

 

 

 

Er zijn zoveel schittermomenten.  Laten we elke sprankeling tellen!

 

Platgetrap of niet ...

al sjouw je met vieze vuilniszakken,

veeg je snotneuzen af,

 al laten de mensen je in de steek,

zie je het niet meer zitten,

moe van de stress

 

Je bent kostbaar!

 

Wat was de sprankeling in jouw week?

 

 

Grauw is de winter ... maar het licht schijnt!

Het benauwt me. Zo donker als het is 's-morgens vroeg. Ik trek de gordijnen open maar er is geen spoortje licht te zien. Grauw is de winter. Grijs zijn de dagen. Mijn energie is nog niet helemaal terug.

Het beklemt me dat het om half vijf in de middag al weer donker is! Ik snak naar licht! Gelukkig heb ik twee jaar geleden een lichtenergielamp van iemand gekregen. Effectief voor mijn winterblues. Iedere morgen zet ik hem een half uur aan. Zoals op de bovenste foto. Ik doe dan gelijk Bijbelstudie en ik bid. Of het helpt? Ja. Ik voel dat ik beter tegen het donker kan. Ook overzie ik de dingen, zonder overal een probleem van te maken. Ik geniet weer van de kleine dingen (die doen er toch toe ?) En vanmorgen zag ik opeens de kleine lettertjes op mijn Litebook.

 "The light you need ... every day!"

Dat is zo!  Ik heb mijn lamp elke dag nodig. En ik maakte in mijn hoofd direct de vertaalslag. The Light you need ... Dat andere Licht! Jezus Christus. Hij is voor mij als een heldere zonnestraal.  Veel mooier dan het blauwe licht van mijn daglichtlamp. Hij verlicht mijn onzekere, donkere wereld. Hij maakt dat ik mijn gezicht vol vreugde ophef. Mijn lasten voelen lichter als ik Hem om me heen ervaar. Zijn licht troost me, verwarmt me. The Light you need ... every day. Hij ontsteekt in mij de vlam van de Opstanding. Wat nu dood lijkt, zal opnieuw leven!  Net als buiten in de natuur. Straks zal alles weer bloeien. Stil maar, wacht maar ...

Ik hou zo van het licht. Jij ook? 

Kan jij goed tegen het donkere seizoen?

Als je het eventjes los moet laten ...

Het is heel stil geworden in huis. Ik zit op de bank, in de lichtkring van de lamp en adem diep in en uit. Ik ben er weer! Een lange week was ik ziek en lag ik bibberend van de koorts in bed. Mijn verjaardag op maandag is langs me heen gegleden. Mijn hoofd bonst nog steeds, mijn keel doet nog zeer maar ik kan weer denken!

Fluisterstem

Dat is het nare van je ziek zijn. Dat je niet meer normaal kan denken. In de nacht als de koorts hoog was, fluisterde een stemmetje: 'Je schreef wel in je laatste blog dat je genezing ervaart. Maar er is alleen maar angst en verwarring. Het Licht is uit. Dit wordt je aller-donkerste winter. En ... er bidt vast niemand voor je, anders was je allang beter geweest.'

Ik hoefde dat vervelende stemmetje gelukkig niet te antwoorden want opeens schoot deze Bijbeltekst me te binnen: 'Maar Ik heb voor je gebeden ... opdat je geloof niet zou bezwijken!' Dat was genoeg. Het stemmetje zweeg en ik vroeg God of Hij mijn verwarde gedachten tot rust wilde brengen.



Langzaam dingen oppakken

Na een week fikse griep zit ik nou weer lekker in de woonkamer beneden. Het is grijs buiten. De bomen in de tuin van de overburen laten hun laatste grote bladeren vallen. De stoep ligt er helemaal vol mee. Ik? Ik mag opstaan. Ik ben weer terug in het leven. Ik omarm het. Ik zou gelijk een hele bende energie willen hebben maar dat gaat niet. Langzaam maak ik weer plannetjes en pak ik dingen op. De dingen van dit mooie, mooie leven van alledag. Als je het eventjes los moest laten, geniet je er dubbel van als je het terugkrijgt.

 

 

Dankbaar voor:

Mijn man, die heel de week zo lief voor mij zorgde

Mijn vriendin Helena, die zoveel praktische hulp aanbood

Ine -M die  de was deed en de wc's

Lieve mails en berichten

Een prachtig haakwerkje over de post!

Honingsnoepjes en paracetamol

Mona pudding

Mijn bed

Koel, helder water voor een zere keel

Een koude hand op een warme voorhoofd

Troostende kinderstemmen

 liefde

 knuffelen

vruchten-bowl gemaakt door jongste

en
 

nog

veel meer

Oude foto's: uit familiearchief

Wees niet bang voor de toekomst ...

Over Achilles hoorde ik voor het eerst iets tijdens geschiedenisles. Achilles was een sterke held uit de oorlog tegen Troje. Om hem onkwetsbaar te maken had zijn moeder hem ondergedompeld in de rivier terwijl ze hem bij zijn hiel vasthield. Zijn hiel was daardoor de enige zwakke plek. Op aanwijzing van de god Apollo, schoot iemand een pijl af op deze zwakke plek en doodde Achilles.

Zwakke plek

Ik lijk een beetje op Achilles. Qua zwakke plek. Ik heb er meerdere. Die van mij zijn vooral: bezorgdheid en angst. Een tijdje terug was ik daar moedeloos over! Moet mijn hele leven opgeslokt worden door angst?

 

 

Tot rust

In de herfstvakantie kwam ik tot rust en las stukjes uit een boek dat ik geleend had van de bibliotheek. Het leek net of er een lamp aangedaan werd in de donkere kamer van mijn leven, tijdens het lezen. Ik voelde Zijn aanwezigheid alsof Hij naast  me zat. Ik wil één van de citaten graag met je delen:

 

Hoe kan je angst en bezorgdheid overmannen? Bid veel en doe dat in geloof. Bezorgdheid en angst zijn net jonge tijgers: hoe meer eten je ze geeft, des te groter ze worden. Maar God geeft een andere manier om ermee om te gaan, via gebed. Hoe moet je bidden? Bid allereerst om kracht als je bang bent, want God helpt ons om midden in de stormen staande te blijven. Bidt ook voor wijsheid om datgene aan te pakken wat je bezorgd maakt. Sommige praktische stappen kunnen de situatie al veranderen. Bidt ook dat God iets doet overeenkomstig Zijn wil om je situatie te veranderen. Hij doet niet altijd wat wij willen, maar Hij weet wat het best voor ons is en Hij is te vertrouwen.

 

bron

 

Het Licht is aan

Het is alsof ik die week aangeraakt ben door mijn God. De angst ebde weg en ik kan beter met mijn bezorgdheid omgaan. Het Licht is aan, ondanks de vallende blaadjes. Ik ervaar genezing.

 

 'Wees niet bang voor de toekomst, want God is daar al.'

 

Beslagen ramen

Op zolder is het kamertje van mijn zoon. Hij slaapt onder de nok van het dak en zijn raam is het enige dat vaak beslaat in het koude seizoen. Je kunt er dan bijna niet doorheen kijken.

 

Daar heb ik ook wel een last van: beslagen ramen in mijn leven! Ik zie dan alleen mijn imperfectie, mijn donkere kant en mijn tekorten. Hoe kan ik ooit zegeningen kunnen tellen als verdriet en teleurstelling me zo het zicht benemen? Toen ik daarmee worstelde, las ik deze Bijbeltekst:

 Al zal de vijgenboom niet in bloei staan

en er geen vrucht aan de wijnstok zijn,

al zal de opbrengst van de olijfboom tegenvallen

en zullen de velden geen voedsel voortbrengen,

al zal het kleinvee uit de kooi verdwenen zijn

en er geen rund in de stallen over zijn

 

 ik zal dan toch in de HEERE van vreugde opspringen,

mij verheugen in de God van mijn heil.  

 De HEERE Heere is mijn kracht, 

Hij maakt mijn voeten als die van de hinden,

en Hij doet mij treden op mijn hoogten.

 

 

 

God leert me, stukje bij beetje, mijn tegenslagen vanuit Zijn perspectief te zien. Ik ben me bewust van Zijn grootte en mijn kwetsbaarheid. Telkens opnieuw leg ik mijn last bij Hem neer en Hij ondersteunt me, zoals Hij in de Bijbel belooft. Waarom zou ik ook alles alleen willen dragen? 

Spontaan danken

De laatste tijd begin ik af en toe spontaan te danken. De HEERE Heere is mijn kracht, Hij maakt mijn voeten als die van de hinden, en Hij doet mij treden op mijn hoogten. Het leven voelt lichter en vrolijker aan met Hem.

 

Ik zie de zon doorbreken achter mijn beslagen raam.

 Helderder, steeds helderder.

  Tot de dag aanbreekt en de schaduwen vluchten.

 

Vroeger vond ik beslagen ramen geweldig om op te tekenen. Mijn jongste zoon lijkt op mij. Hij tekent op het slaapkamerraam van ons vakantiehuisje ( foto 2).
 

Blij met Thuis

Toen het gisteren zo hard stormde was ik blij om een thuis te hebben. Ik had mijn jongste met de auto naar school gebracht en rende over het tuinpaadje naar binnen. Daar haalde ik opgelucht adem want ik was veilig voor de harde windstoten, rondvliegende takken en het geloei van de storm.

 

Ik hoorde iemand zeggen dat een thuis kan aanvoelen als een beschutting tegen de wind, als een schuilplaats voor een wolkbreuk. Dat maakt me een beetje verdrietig want mijn huis voldeed lange tijd niet aan die typering. Na twee jaar kampen we nog steeds met restschade van die stormachtige periode. Soms vraag ik me af: komen we ooit klaar met puin ruimen?

 

Niet opgeven

Billy Graham zegt: "Zelfs als een echtscheiding, een overlijden of een ander probleem ons gezin uit elkaar scheurt, moeten we niet opgeven. God is betrokken op onze gezinnen, zelfs meer dan wijzelf, en met Zijn hulp kunnen we nog steeds goede dingen voor onze kinderen doen." Dat vond ik erg mooi. Ik hoef niet eeuwig te treuren bij een hoopje puin. Ik sta op en leg  alles opnieuw in  Christus handen en het is alsof Hij naast me zit. Hij troost mij.

 

 

 

De beste comfort

Al is mijn huis niet altijd een veilige haven geweest, het wordt opnieuw een fijne plek om te leven. Ik heb op mijn schoorsteenmantel een kaartje met een quote van Stormie Omartian: Lord, I am home wherever You are. En Hij is er! God geeft me de beste comfort die ik wensen kan: vergeving, vooral veel moed en nieuwe hoop. Hij verwarmt mijn hart, Hij beschut mij tegen de wind. Dat is  Thuiskomen toch?  

 

Ik ben blij met mijn thuis.

Dankbaar voor geestelijke zegeningen.

Maar ook voor mooie verrassingen

in het dagelijkse leven

om me heen.

 

• De liefde van mijn man
• Dochter die over de flikflak oefent op de trampoline
• Mijn daglichtlamp :-)
• Boeken
• De lichtval door het raam, precies op de pompoenen.
• Bolletjes wol in een heleboel kleuren op de bank
• Nieuwe energie
• Minder schouderpijn
• Mijn vader die morgen 83 hoop te worden
• Herfstbladeren drogen in mijn kookboek
• Zin in het leven ...

 

En jij?

 

NIEUWE TOEWIJDING

Gisteravond zaten mijn zoon en ik in de kamer. Hij leunde tegen me aan en staarde naar de haard. Opeens zei hij: Kijk mam, nu is er alleen nog maar rook in de haard. Het vuur is uit. 

En dat was zo. 

Na twee uur was het haardblok helemaal opgebrand.

Zo gaat het bij mij ook wel eens. De dagelijkse beslommeringen doven het vuurtje van mijn geloof uit, zodat er alleen maar wat rook overblijft. Ik weet wel dat er in de Bijbel staat, dat God de uitdovende vlaspit niet zal uitblussen. Maar dat geeft mij geen toestemming om tevreden te zijn met geestelijke middelmatigheid.

Opnieuw toewijden

Nu is vakantie in onze regio. Ik kom tot rust en neem bewust de tijd om me opnieuw aan God toe te wijden. Bij Hem vind ik rust. Zonder die innerlijke rust is er voor mij geen blijvend geluk.

Weg in eigen land

Als extraatje, ben ik even weg in eigen land. De natuur om me heen is mooi. Eekhoorntjes, bosvogels en spinnen die op mijn bed lopen. Iets minder mooi, dat laatste. Hieronder een foto vangistermorgen toen de zon tussen de bomen opkwam. De dauwdruppeltjes glinsteren in het gras.

Geniet je van jouw seizoen?
Lukt het je om innerlijke rust te vinden?

Sta eens even stil

Soms gun ik mezelf geen ruimte om te denken. Ik laat  me meesleuren door wat er allemaal moet gebeuren. Pas 's-avond dringt het tot me door, dat ik mijn kostbare tijd opnieuw weg heb laten wegglippen. Ik wrijf mijn zere nekspieren en zeg tegen mezelf:

 

 Sta eens even stil.
 

 

 

Sta eens even stil 

Neem meer tijd om kleine dingen op te merken. Hoe de zon schijnt op een gevallen herfstblad. Een voorbijganger die naar je lacht, de wolken in de lucht. Ik merk dat het moeilijk is om bewust te leven. Toch voel ik dat het goed is:

 

Sta eens even stil

 

Samen met mijn kind bakte ik volkorenbolletjes. Gezelligheid creëer je soms door iets simpels te doen. Maak een wandeling door het bos of ga wat leuks doen met een vriendin. Vraag toch om een middagje vrij. Koop een leuk magazine. Laat je niet meesleuren door alles wat nog moet. Creëer stilte momenten.

 

 

Voor mezelf hoort daar ook bij dat ik bewust de tijd neem om te bidden. Omdat er geen plek is waar ik rustiger word, dan dicht bij Hem.

 

Kom naar Mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan,

dan zal Ik jullie rust geven.

 

Sta eens even stil

Hoe deed je dat deze week?

 

Een kostbaar briefje

Je blind staren op moeilijkheden, beperkingen en stommiteiten? Ik had er vorige week flink last van. Tot ik een cadeautje kreeg van mijn dochter. Met een lief briefje erbij ... en een tekst uit de Bijbel.

Deze Bijbeltekst zette alles voor mij in een ander licht! Er zijn moeilijkheden. Ik ken mijn beperkingen en ja,  soms pieker ik me suf over mijn stommiteiten. Maar God zegt: Kom uit je cocon!

Verblijd je in de hoop.

  Wees geduldig in de verdrukking.

  Volhard in het gebed.

Blij en geduldig zijn

Verblijd je in de hoop. Ga niet  moedeloos bij de pakken neerzitten. Wees opnieuw geduldig in de verdrukking. Wat een uitdaging! Geduldig leren zijn is een proces dat veel tijd vraagt. Misschien heel mijn leven. Maar ik ga ervoor. Hij is mijn Helper en ik mag op altijd op Hem leunen.
  

Opgelucht ademhalen

Zo belangrijk: Volhard in het gebed!  Gebed  is geen een toverformule, maar een opgelucht ademhalen in de armen van mijn hemelse Vader. Hij wacht mij op en geeft me een nieuwe vreugde geven. En geduld. En volharding.

Een eenvoudig briefje, een Bijbeltekst.

Soms is er zo weinig nodig

 om iemands perspectief te veranderen.

Plant een appelboompje

Soms denk ik dat. Dat het leven geen nut heeft. Als ik met open ogen op de morgen wacht, heb ik wel eens deprimerende gedachten. Dat alles maar door gaat... tot er op een dag een eind aan komt en ik er niet meer ben.

Zo wil ik niet denken want elke dag is een geschenk van God. Ik wil het leven vieren en ik bedenk dat ik dat het beste kan doen, door iedere nieuwe dag in Gods handen te leggen. Weg met die deprimerende gedachten! Maarten Luther zei: 

Als ik wist dat de wereld morgen zou vergaan, zou ik vandaag nog een appelboompje planten!

Op die manier omhelsde hij het leven. Dat wil ik ook. Het leven omhelzen. Genieten van het mooie geschenk.  Ik schreef er hier al eerder over. 

Teken van hoop
Het gaat erom dat ik me niet laat beheersen door narigheid en ellende. Ik kan de misère in de wereld niet tegenhouden maar ik kan wel een appelboompje planten. 

Zo'n appelboompje is een teken van hoop. Het kan van alles zijn. Je kind knuffelen, iemand verrassen, voor een sponsorkindje zorgen, een maaltijd brengen bij iemand die het moeilijk heeft, naar iemand glimlachen...

Heb je naar jouw gevoel echt geen appelboompje om te planten? Strooi dan heel voorzichtig wat zaadjes om je heen. Kleine vreugdezaadjes, waaruit mooie bloemen groeien. Laat je licht schijnen. Durf te leven. Je bent kostbaar!

Een kostbaar stukje glas

Deze week heb ik de zolder schoongemaakt. Nu mijn dochter op kamers woont, versloft en verstoft de vliering. Het begon er zelfs te stinken. De oorzaak vond ik snel: een volle prullenbak en twee rotte mandarijnen in een mandje.

Herinnering koesteren

Ik stof. Ik sop. Als ik mijn ogen dicht doe zie ik mijn dochters voor me. Zij sliepen hier. Ik hoor hen kletsen, zingen, gitaarspelen, fluiten. Ik herinner me dat ik onder hun bed moest kijken omdat ze bang waren. Het is allemaal voorbij gegaan. Mijn meiden zijn het huis uit. Wat overblijft is de herinnering, die ik koester in mijn hart.

Stukje glas

Onder de centrale verwarming stoot ik tegen een stukje glas. Bijna schiet het in de stofzuiger. Ik buk me om het te pakken en maak het schoon. Als ik het tegen het licht houd zie ik dat er een prachtig tekst  in staat gegraveerd: Love never fails. Mijn dochter zal blij zijn dat ik het gevonden heb! Dit was het eerste cadeautje dat ze kreeg van haar vriend. Ze was het kwijt. Dit kostbare stukje glas.

Love never fails

Alles gaat voorbij. Seizoenen wisselen. Ook in mijn leven. Tegelijk groeit in mij het besef dat de liefde nooit vergaat. Ons liefdesplantje kan haar kopje laten hangen. Soms wordt het vertrapt of krijgt te weinig voeding. Maar ooit zal het weer opbloeien en vruchten dragen. Love never fails.

zij bedekt alle dingen,

zij gelooft alle dingen,

zij hoopt alle dingen,

zij verdraagt alle dingen.

 

 

Vrij als een veertje in de lucht

Soms voel ik me net als dit veertje. Gevangen in een plakkerig web. Ik ben gemaakt om te vliegen maar zit vast. Moeilijke dagen, vervelende momenten en lastige herinneringen drukken me naar beneden. Het lukt me niet om mezelf te bevrijden uit het web dat mij vasthoud. De draden zijn zo kleverig en vies! Een deel van mij is gebroken. Ik wil huilen.

Bijschrift toevoegen

Zijn boog in de wolken

Gelukkig is er iets wat hoop geeft. God tekent Zijn boog in de wolken. Hoe donker het ook kan is ... er is altijd een regenboog. Ook in donkere seizoenen. Terwijl ik omhoog kijk naar de prachtige kleuren, denk ik: Nee, ik ben geen willoos veertje in het web van mijn omstandigheden. Ik geloof dat er meer is in het leven dan ik met  mijn oog kan zien. Meer dan ik met mijn gevoel ervaar. Ik geloof in God.

Een leeg web

Inmiddels is het spinnenweb weer helemaal leeg. De wind heeft het veertje meegenomen ergens anders heen. Terwijl ik een uurtje geleden een foto maakte van het lege web, dacht ik aan de woorden die David lang geleden dichtte:

 De strik is gebroken en wij zijn ontkomen. 

Een leeg web. Want de ruwe kant van het leven heeft niet het laatste woord. Onze Hogepriester Jezus Christus voelt mee met mijn zwakheden. Hij weet af van de dingen die mij bang en moedeloos maken. Hij laat ze toe en vaak snap ik niet waarom. Ik hoef het niet te weten. Maar één ding weet ik wel: als Hij mijn Verlosser is, ben ik eigenlijk al helemaal vrij! Vrij als een veertje in de lucht - zwevend op de wind.

Geniet jij ook zo van de regenboog?

Ik vind het geweldig!

Geniet jij ook? Over de glans van het gewone

De laatste tijd vraag me af of ik ooit zo genoten heb van de glans van het gewone. Toen alles voor de wind ging, besefte ik niet hoe mooi eenvoudige dingen kunnen zijn. Ze zijn kostbaar!

De glans van het gewone

Terwijl ik dit opschrijf, denk ik terug aan het uitje van vorige week. Het was een eenvoudig uitje. Niet duur. Ik ging met de jongste twee naar het blote voeten pad We liepen over modderige paadjes, moesten bukken in het bamboebos en voelden de dauw onder onze voeten als we door het gras gingen. Het gouden zonlicht scheen tussen de takken door. De glans van het gewone maakte me helemaal blij. Eigenlijk is het eenvoudige zo bijzonder! 

Mijn eigen weg

Lopend op heb blote voeten pad, trok ik onwillekeurig de vergelijking met mijn eigen weg. Denkbeeldige kuilen kan ik soms ontwijken. Maar niet altijd. Ik zak soms weg in drijfzand en krijg smerige voeten. Sommige seizoenen kom ik niet zo hard vooruit als ik zou willen, omdat er allemaal stenen op mijn pad liggen! Toch bloeien langs het onbekende kronkelpad van mijn leven vaak de mooiste bloemen!

 Flowers grow out of dark moments.

. 

En God geeft ook oases. Rustpauzes. Hij zegt:

'Kom mee naar een eenzame plaats, alleen, en rust wat uit.'

 

Geniet jij van ook de glans van het gewone?

Vandaag is een gift!

Vorige week zocht onze zoon, na lange tijd radiostilte, contact. Maar het was niet fijn. Gevoelens van vernedering en pijn stapelden zich op  in mijn hart omdat ik ervan overtuigd ben dat meende wat hij zei. Zijn harde taal en gebrek aan wederkerigheid maken en me moedeloos.

 

Te gekwetst om iets moois te horen

Afgelopen zondag had ik een griepje. Maar luisterde wel mee naar de dienst in onze kerk. De Bijbeltekst die uitgelegd werd was:  Zou er iets voor de HEERE te wonderlijk zijn? Het deed me niet zoveel op dat moment want ik was te gekwetst om te geloven dat God ooit verandering zal geven. 

😪 Ik had het gevoel dat ik beter niet meer kon hopen.

 

Lessen in de duisternis

Later, toen ik opknapte van mijn griepje, vond ik dit Bijbelvers wel mooi en besloot te woorden te bewaren en te koesteren. Ja, ik ben een moeder met een gebroken hart maar in de duisternis leer ik lessen, die ik in het licht nooit geleerd zou hebben. Ik vind een weg door deze donkere periode. De omstandigheden zijn onvoorspelbaar maar ze hebben niet het laatste woord. Ik steun op wie God voor mij is: Wonderlijk, Raadsman, Sterke God, Eeuwige God, Vredevorst. Zou er iets voor de Hem te wonderlijk zijn? 

Lees: een moeder blijft hopen ...

Vandaag is een gave

Mijn angsten zijn zinloos. Soms word ik helemaal in beslag genomen door de toekomst. Verlammende angst voor wat morgen gaat komen (misschien). Of overmorgen. Maar het heeft geen zin. Morgen is nog niet gekomen. Vandaag wel. Vandaag is een cadeau dat aan mij gegeven is. Een zegen, een bloem op mijn pad. Een gift die ik alleen goed kan gebruiken als ik me niet in beslag laat nemen door de zorgen voor morgen.

 

💗 Doe je mee? 

       Maak je niet bezorgd tegen de dag van morgen! 

       Ontvang het geschenk: vandaag!

---

Deze blog schreef ik na het lezen van: Ouders met gebroken harten, van John White. Aanbevolen! Een helpend boek, als je een gebroken hart hebt. Als ouder.



Zegeningen tellen? Blijven doen!

Drie weken van de zes zijn voorbij. Het is nog steeds vakantie in het midden van Nederland. Dat in tegenstelling tot andere streken. Ik ben benieuwd hoe het met jullie gaat. Van sommige weet ik wel. Dank je wel voor de mailtjes.

Zonder bloggen
Helemaal zonder bloggen lukt niet. Ik houd echt van schrijven! Vorige week zondag hoorde ik een prachtige preek. Toen zei zelfs mijn man: Dat is echt iets voor Kostbaar! Ik vond dat ook. Toch blijft die preek nog even in mijn hart :-) Het moet  rijpen. En nee, het wordt geen preek ... het is gewoon iets uit het dagelijkse leven.

Wie vieren een thuisvakantie. We gaan dagjes uit met de drie jongsten. We zijn bijvoorbeeld een dagje naar de Noordzee bij Katwijk geweest. Daar maakt ik de onderstaande foto van een oudere dame, die schelpen liep te zoeken.

Blijven tellen!
Ik ken haar niet. (wil je me een seintje geven als je haar wel kent?) Toen ik haar zag bukken, dacht ik aan zegeningen tellen. Soms moeten we diep bukken om al die kleine schatten te vergaderen. In periodes dat het wat minder gaat, is het moeilijker. Maar God laat soms opeens Zijn licht schijnen in de mist van je leven ... en dan is het mogelijk om opnieuw te genieten van de kleine alledaagse dingen! Blijven tellen dus: die zegeningen! Maak een nieuw begin. Schrijf ze op. Verzamel. Doe net als deze vrouw. Pak die schelpen en stop ze zorgvuldig in een zakje. Of deel ze uit.

Hoe verloopt jullie zomer tot nog toe?

Maak je je zorgen? Dat hoeft niet!

Ik heb een boek geleend bij de bibliotheek:  Kom als je dorst hebt. Het is echt een verfrissend boek. Het is een soort oproep aan christenen om te groeien in hun geloofsleven. Iets trof me en ik was de hele week van plan om erover te schrijven. Maar het wilde niet lukken. Tot vanmiddag ...

In de wachtkamer

Voordat ik over de wachtkamer begin,  wil ik jullie mee laten lezen in het boek van Max Lucado. Thema is: Maak je je zorgen? Dat hoeft niet! 

 ...misschien heb je zojuist een beker met zorgen aangereikt gekregen. Wat ga je daar nu mee doen? Je kunt uit een tweetal potten kiezen om die beker in leeg te gooien. Je kunt slecht nieuws in de pot met zorgen doen en de lepel eruit halen. Laat het stoven. Ga een poosje kniezen en een tijdje tobben. Het zal niet lang duren voor je een verrukkelijke pot pessimisme hebt klaargemaakt. Wat zou je denken van een ander optie? De pot met gebed. Geef het probleem aan God en zeg: Ik aanvaard Uw heerschappij. Er komt niets op mijn pad zonder dat het eerst langs U is gekomen. Roer daar nog eens een gezonde portie dankbaarheid doorheen  (...) Je zorgen maken is een keuze, geen opdracht. Ga bidden. Richt je minder op de problemen die voor je liggen en meer op de overwinningen die achter je liggen. Doe wat jij moet doen, dan doet God wat Hij beloofd heeft. Hij zal je hart met zijn vrede bewaken ... een vrede die alle verstand te boven ...

Om op die wachtkamer terug te komen. Ik zat in de wachtkamer van radiologie vanmiddag en wachtte tot ik aan de beurt was. Een ouder stel liep langs me heen. Zij waren net klaar. De vrouw zei tegen haar man: Nu zou ik wel een potje willen huilen. Zo zielig. Even werd ik heel zenuwachtig. Mijn gedachten sloegen op hol. Stel je voor dat ... Heel beslist stopte ik daar mee. Ik gaf mezelf een reprimande. Want ... er komt niets op mijn pad zonder dat het eerst langs Hem is gekomen. Vrij snel was ik aan de beurt en de echo van mijn schouder duurde maar een half uur. Toen mocht ik weer  naar buiten; mijn vrijheid tegemoet. Ik probeer die twee potten van Max Lucado echt in mijn gedachten te houden!

Verder

En verder heeft de jongste nu eindelijke vakantie. Het zwembad staat de hele week buiten, de bloemen bloeien in de voortuin en de zon schijnt alle dagen.
  

Dat is genieten!

Fijne zomerperiode!  Ik neem een kleine blogpauze.
Tot er weer een blog kriebelt, waar ik geen nee tegen durf te zeggen.



HIJ DENKT AAN MIJ

''Niet daarheen!'' riepen mijn man en ik tegelijk.  Maar onze zoon rende door. Het rood witte lint was stuk, dus zag hij de scheidingslijn niet tussen het strand en het drijfzand. Hij zakte weg.We hielpen hem eruit. Drijfzand is verraderlijk! Je ziet het niet. Of... je ziet het te laat. Ik kom hier aan het eind nog op terug.

DRIJFZAND EN MIST

Drijfzand is voor mij gelinkt aan psalm 40. David zat lang vast in modderig slijk. Ik schreef ooit wel eens over mijn prepartum depressie. Maar nooit over mijn 'gewone' depressie. Soms vraagt iemand wel eens hoe ik me toen voelde.

Het lijkt een beetje op deze ervaring:

Als kind liep ik op een middag in een weiland, toen het opeens heel mistig werd. Waar was mijn huis ergens? En het prikkeldraad? En de koeien? Een melkwit gordijn omringde van alle kanten. Ik was voor even verdwaald in de mist. Ik begon te zweten en werd bang.

BODEMLOZE PUT

In de aanloop naar de depressie was ik verdrietig, uitgeput, angstig en verward. Ik zeeg erover. Maar mijn doodswens werd sterker en sterker. Ik hield me flink totdat het na een woordenwisseling niet meer ging. Ik zonk weg in bodemloze put. Tijd om de huisarts te bellen. Die gaf me Prozac, een middel dat mijn doodswens verhevigde. Na wat gesprekken kreeg ik een doorverwijzing naar een hulpverleningsinstantie.


PSALM 40

Ik kreeg een ander antidepressivum dat na drie weken aansloeg. Maar mijn genezing ging niet over een nacht ijs. Naar mijn gevoel viel telkens terug in de diepe put. In die tijd kwam onze voorganger op bezoek. Ik was niet geïnteresseerd. Voelde me afgevlakt. Maar dat veranderde toen hij las psalm 40 voorlas.

Lang heb ik de HEERE verwacht, en Hij boog Zich naar mij toe en hoorde mijn hulpgeroep. Hij beurde mij op uit een kuil vol kolkend water, uit modderig slijk; Hij zette mijn voeten op een rots en maakte mijn schreden vast. Hij legde mij een nieuw lied in de mond, een lofzang voor onze God.

LICHTSTRAALTJE

Voor het eerst raakte me iets. Een klein lichtstraaltje scheen door de mist heen. David bevond zich ook in zo'n diepe put. Maar bij hem kwam er echt een eind aan! God boog Zich naar Hem toe. De HEERE hoorde zijn hulpgeroep. Ik kreeg weer hoop.


NIET DIRECT

Voor de duidelijkheid: God genas me niet direct. Hij gebruikte daar langzaam werkende medicijnen voor. En mijn lieve man. En de psychiater. Langzaam maar zeker kreeg ik weer vat om mijn gedachten. Ik werkte aan de verkeerde patronen in mijn leven. Veel later mocht ik stoppen met de medicijnen.

WORSTELING

Inmiddels zijn er al weer zoveel jaren verstreken. Ik heb geen depressie meer gehad dan deze ene. Ik denk dat depressiviteit een beetje als drijfzand! Je ziet het niet. Of je ziet het te laat. Maar als je er mee leert leven krijg je oog voor dingen die het uitlokken en ook je eigen fysieke zwakheden. Ik zeg vandaag met een blije lach op mijn gezicht:

Ik voel me inderdaad soms ellendig en arm,
maar ... de Heere denkt aan mij.
Hij is mijn Helper en mijn Bevrijder.
Soms voel ik niet dat Hij aan mij denkt.
Maar ik vertrouw op Hem.
Ook dan, als ik het niet voel.
Hij denkt aan mij! 

Ik schrijf dit ter bemoediging van anderen die tobben met angst en depressiviteit. Dank jullie wel voor de vertrouwelijk mailtjes.

BLOEMEN OP MIJN PAD

Eindelijk is de zomer aangebroken. De witte rozen en geurende lavendel bloeien uitbundig. Ik zie de hommels weer. En vlinders. God brengt me van troosteloze dagen zomaar in een zonovergoten seizoen. Een situatie kan hetzelfde blijven terwijl mijn visie verandert. Er is hoop! De wisseling van de seizoenen geeft me houvast. God houdt Zijn woord. 

Niets is onmogelijk voor Hem en ... Hij geeft soms zomaar mooie bloemen op mijn pad.

Diploma uitreiking

Mijn dochter is geslaagd en kreeg haar diploma. Om die diploma uitreiking bij te wonen, moest ik terug naar de school waar ik gepest werd. Gelukkig kon ik echt genieten van de diploma-uitreiking in de kapel van deze school. Ik voelde me dankbaar dat mijn dochter slaagde! Later liep ik terug door de lange, hoge gangen naar de plek waar ik gepest werd. Daar stonden nu tafels met lekker hapjes voor de ouders, vrienden en kennissen van de studenten. Iedereen kletste met elkaar en ik koesterde me in Gods zonlicht. Wat mijn pesters ooit zeiden was een leugen. Het heeft pijn gedaan maar Hij heeft het laatste Woord: Ik ben kostbaar in Zijn ogen! Precious!

Bloemen op mijn pad: mijn dochter is geslaagd, ik overwon mezelf, God was erbij.

Bezoekje ouders (en ontmoeting)

Afgelopen zaterdag was een grote verkoopdag in het zorgcentrum waar mijn ouders wonen. Om hen te verrassen gingen we erheen er heen. Mijn ouders vond ons bezoekje leuk vonden en ik ontmoette iemand ontmoette daar iemand van een andere blog. Ze stond achter een kraampje en ik kocht wat leuke vintage spulletjes bij haar. Ik heb mezelf voorgesteld en we kletsten even. Nieuwsgierig wie ik ontmoette? Klik hier dan kom je bij haar webwinkel en weet je wie ik bedoel. Op de foto hieronder zie je mijn nieuwe aanwinsten.

Bloemen op mijn pad: mijn ouders verrast, leuke ontmoeting, lekker weg met gezin.

Ideeën verzamelen

De zomervakantie is nu heel dichtbij. Deze week is de laatste schoolweek. Daarom gaan we hard aan de slag met onze ideeën-map voor de vakantie. Het is gewoon een multomap waarin we van alles verzamelen. Waar willen we heen? Welke uitjes zijn leuk en niet duur? Wat voor recept proberen we uit? Wat zijn de leukste knutselwerkjes, die niet lang duren? Ik heb een foto gemaakt van de eerste bladzijde. Het blotevoeten pad. Daar willen we echt graag heen!  Verder:

• Plan ik de kinderen in voor huishoudelijke klusjes ( half uurtje per dag )
• Koop ik wat eenvoudige, goedkope knutselspullen voor regendagen.
• Extra boeken lenen bij de bibliotheek, zou dat weer mogelijk zijn?
• Ga ik op zoek naar mooie, ontroerende kinderfilms.
• Koop ik witte T-shirts om te verven
• Maak ik een: Ik-verveel-me-pot.

Bloemen op mijn pad: vooral veel ideeën en voorpret!

Of we op vakantie gaan? Dat weet ik nog niet.

 Maar we hebben het vast gezellig. Ik wil tevreden zijn met wat ik heb.  

Wat zie jij als bloemen op je pad?