MET GAATJES
Opeens zag op de grond een verrot blaadje liggen met gaatjes erin. Ik bukte om het op te rapen en bekeek het zorgvuldig van alle kanten. Echt lelijk, dacht ik. Verrot ook. Net als mijn leven. Pijn en schuld hebben er gaten ingevreten. Zo imperfect!
IK VANG DE ZON
Ik hield het blaadje omhoog en zag hoe doorschijnend het was. Ooit fris en groen. Nog hoger hield ik het blaadje in de lucht. Hé, ik ving de zon! De zon piepte net achter een wolk vandaan en scheen precies door een van de gaatjes van het blaadje heen.
SCHITTER!
Wacht, daar wilde ik een foto van hebben! Heel gedoe. Best moeilijk om de zon te vangen. Wat werd het boomblaadje opeens kostbaar in mijn hand. Het licht van de zon schitterde er zo fel doorheen dat ik mijn ogen zelfs een beetje dicht moest knijpen.
HIJ HEEFT LIEF
Zo is God, dacht ik. God zoekt het verlorene. Het verrotte. Mij. Hij raapt me op zegt: Alles aan u is mooi, Mijn vriendin, er is geen enkel gebrek aan u. Ik hoor Zijn stem als ik uit mijn Bijbel lees: "Ik zal u beslist niet loslaten en Ik zal u beslist niet verlaten!" Hoe imperfect ik ook ben, Hij heeft mij lief!
ANDER PERSPECTIEF
Ik heb besloten de les van het verrotte blaadje in mijn hart te bewaren. Want als God Zijn licht over (en in) mijn leven laat schijnen, zet Hij alles opeens in een totaal ander perspectief.
In het begin schreef ik dat ik hoopte een roodborstje te zien. Ik zag hem later onder in de bosjes zitten. Roodborstjes zijn zo mooi! Eén mijn favoriete vogels. De foto is net een zoekplaatje. En hieronder een video van het blaadje met de zonnestralen.
Ik maakte die binnen omdat ik zulke koude handen had.
Leuk om als herinnering te bewaren!