25-01-2017

IK VANG DE ZON

Brrr ... koud buiten. Ik liep de tuin in om wat foto's te maken van bevroren blaadjes en grassprieten. Stiekem hoopte ik ook een roodborstje te zien.

MET GAATJES

Opeens zag op de grond een verrot blaadje liggen met gaatjes erin. Ik bukte om het op te rapen en bekeek het zorgvuldig van alle kanten. Echt lelijk, dacht ik. Verrot ook. Net als mijn leven. Pijn en schuld hebben er gaten ingevreten. Zo imperfect!


IK VANG DE ZON

Ik hield het blaadje omhoog en zag hoe doorschijnend het was. Ooit fris en groen. Nog hoger hield ik het blaadje in de lucht. Hé, ik ving de zon! De zon piepte net achter een wolk vandaan en scheen precies door een van de gaatjes van het blaadje heen.

SCHITTER!

Wacht, daar wilde ik een foto van hebben! Heel gedoe. Best moeilijk om de zon te vangen. Wat werd het boomblaadje opeens kostbaar in mijn hand. Het licht van de zon schitterde er zo fel doorheen dat ik mijn ogen zelfs een beetje dicht moest knijpen.

                             

HIJ HEEFT LIEF

Zo is God, dacht ik. God zoekt het verlorene. Het verrotte. Mij. Hij raapt me op zegt: Alles aan u is mooi, Mijn vriendin, er is geen enkel gebrek aan u. Ik hoor Zijn stem als ik uit mijn Bijbel lees: "Ik zal u beslist niet loslaten en Ik zal u beslist niet verlaten!" Hoe imperfect ik ook ben, Hij heeft mij lief!

ANDER PERSPECTIEF

Ik heb besloten de les van het verrotte blaadje in mijn hart te bewaren. Want als God Zijn licht over (en in) mijn leven laat schijnen, zet Hij alles opeens in een totaal ander perspectief.

                          

In het begin schreef ik dat ik hoopte een roodborstje te zien. Ik zag hem later onder in de bosjes zitten. Roodborstjes zijn zo mooi! Eén mijn favoriete vogels. De foto is net een zoekplaatje. En hieronder een video van het blaadje met de zonnestralen.

 

Ik maakte die binnen omdat ik zulke koude handen had. 
Leuk om als herinnering te bewaren!

14-01-2017

HIJ GING MEE

Iets meer dan jaar geleden schreef ik er over. Over wat mijn dag een gouden gloed kon geven. Ik omschreef het als de wetenschap dat God me niet verlaat! Geen dag. 

De wetenschap dat Hij (in Jezus) aanwezig is en kracht geeft.



DAG AAN DAG

Ik wist niet wat me te wachten stond dat jaar. Ik wist nog niets van het verdriet en de zwarte dagen die zouden komen. Nu wel. Ik kan zeggen dat Hij er bij was. Dat Hij mee ging, er dwars doorheen. Ik las vandaag God Zijn genade niet voor een heel jaar tegelijk geeft. Maar 'dag aan dag'. Genoeg voor ieder moment van het jaar. Dat vond ik mooi. 

Daarom net als vorig jaar een foto van mijn mobiel, met de tekst dat Jezus erbij is. 
Ook in 2017. Elke dag. Zelfs op de zwartste dag van je leven.