Geniet jij ook? Over de glans van het gewone

De laatste tijd vraag me af of ik ooit zo genoten heb van de glans van het gewone. Toen alles voor de wind ging, besefte ik niet hoe mooi eenvoudige dingen kunnen zijn. Ze zijn kostbaar!

De glans van het gewone

Terwijl ik dit opschrijf, denk ik terug aan het uitje van vorige week. Het was een eenvoudig uitje. Niet duur. Ik ging met de jongste twee naar het blote voeten pad We liepen over modderige paadjes, moesten bukken in het bamboebos en voelden de dauw onder onze voeten als we door het gras gingen. Het gouden zonlicht scheen tussen de takken door. De glans van het gewone maakte me helemaal blij. Eigenlijk is het eenvoudige zo bijzonder! 

Mijn eigen weg

Lopend op heb blote voeten pad, trok ik onwillekeurig de vergelijking met mijn eigen weg. Denkbeeldige kuilen kan ik soms ontwijken. Maar niet altijd. Ik zak soms weg in drijfzand en krijg smerige voeten. Sommige seizoenen kom ik niet zo hard vooruit als ik zou willen, omdat er allemaal stenen op mijn pad liggen! Toch bloeien langs het onbekende kronkelpad van mijn leven vaak de mooiste bloemen!

 Flowers grow out of dark moments.

. 

En God geeft ook oases. Rustpauzes. Hij zegt:

'Kom mee naar een eenzame plaats, alleen, en rust wat uit.'

 

Geniet jij van ook de glans van het gewone?

Vandaag is een gift!

Vorige week zocht onze zoon, na lange tijd radiostilte, contact. Maar het was niet fijn. Gevoelens van vernedering en pijn stapelden zich op  in mijn hart omdat ik ervan overtuigd ben dat meende wat hij zei. Zijn harde taal en gebrek aan wederkerigheid maken en me moedeloos.

 

Te gekwetst om iets moois te horen

Afgelopen zondag had ik een griepje. Maar luisterde wel mee naar de dienst in onze kerk. De Bijbeltekst die uitgelegd werd was:  Zou er iets voor de HEERE te wonderlijk zijn? Het deed me niet zoveel op dat moment want ik was te gekwetst om te geloven dat God ooit verandering zal geven. 

😪 Ik had het gevoel dat ik beter niet meer kon hopen.

 

Lessen in de duisternis

Later, toen ik opknapte van mijn griepje, vond ik dit Bijbelvers wel mooi en besloot te woorden te bewaren en te koesteren. Ja, ik ben een moeder met een gebroken hart maar in de duisternis leer ik lessen, die ik in het licht nooit geleerd zou hebben. Ik vind een weg door deze donkere periode. De omstandigheden zijn onvoorspelbaar maar ze hebben niet het laatste woord. Ik steun op wie God voor mij is: Wonderlijk, Raadsman, Sterke God, Eeuwige God, Vredevorst. Zou er iets voor de Hem te wonderlijk zijn? 

Lees: een moeder blijft hopen ...

Vandaag is een gave

Mijn angsten zijn zinloos. Soms word ik helemaal in beslag genomen door de toekomst. Verlammende angst voor wat morgen gaat komen (misschien). Of overmorgen. Maar het heeft geen zin. Morgen is nog niet gekomen. Vandaag wel. Vandaag is een cadeau dat aan mij gegeven is. Een zegen, een bloem op mijn pad. Een gift die ik alleen goed kan gebruiken als ik me niet in beslag laat nemen door de zorgen voor morgen.

 

💗 Doe je mee? 

       Maak je niet bezorgd tegen de dag van morgen! 

       Ontvang het geschenk: vandaag!

---

Deze blog schreef ik na het lezen van: Ouders met gebroken harten, van John White. Aanbevolen! Een helpend boek, als je een gebroken hart hebt. Als ouder.



Zegeningen tellen? Blijven doen!

Drie weken van de zes zijn voorbij. Het is nog steeds vakantie in het midden van Nederland. Dat in tegenstelling tot andere streken. Ik ben benieuwd hoe het met jullie gaat. Van sommige weet ik wel. Dank je wel voor de mailtjes.

Zonder bloggen
Helemaal zonder bloggen lukt niet. Ik houd echt van schrijven! Vorige week zondag hoorde ik een prachtige preek. Toen zei zelfs mijn man: Dat is echt iets voor Kostbaar! Ik vond dat ook. Toch blijft die preek nog even in mijn hart :-) Het moet  rijpen. En nee, het wordt geen preek ... het is gewoon iets uit het dagelijkse leven.

Wie vieren een thuisvakantie. We gaan dagjes uit met de drie jongsten. We zijn bijvoorbeeld een dagje naar de Noordzee bij Katwijk geweest. Daar maakt ik de onderstaande foto van een oudere dame, die schelpen liep te zoeken.

Blijven tellen!
Ik ken haar niet. (wil je me een seintje geven als je haar wel kent?) Toen ik haar zag bukken, dacht ik aan zegeningen tellen. Soms moeten we diep bukken om al die kleine schatten te vergaderen. In periodes dat het wat minder gaat, is het moeilijker. Maar God laat soms opeens Zijn licht schijnen in de mist van je leven ... en dan is het mogelijk om opnieuw te genieten van de kleine alledaagse dingen! Blijven tellen dus: die zegeningen! Maak een nieuw begin. Schrijf ze op. Verzamel. Doe net als deze vrouw. Pak die schelpen en stop ze zorgvuldig in een zakje. Of deel ze uit.

Hoe verloopt jullie zomer tot nog toe?