Maak je je zorgen? Dat hoeft niet!

Ik heb een boek geleend bij de bibliotheek:  Kom als je dorst hebt. Het is echt een verfrissend boek. Het is een soort oproep aan christenen om te groeien in hun geloofsleven. Iets trof me en ik was de hele week van plan om erover te schrijven. Maar het wilde niet lukken. Tot vanmiddag ...

In de wachtkamer

Voordat ik over de wachtkamer begin,  wil ik jullie mee laten lezen in het boek van Max Lucado. Thema is: Maak je je zorgen? Dat hoeft niet! 

 ...misschien heb je zojuist een beker met zorgen aangereikt gekregen. Wat ga je daar nu mee doen? Je kunt uit een tweetal potten kiezen om die beker in leeg te gooien. Je kunt slecht nieuws in de pot met zorgen doen en de lepel eruit halen. Laat het stoven. Ga een poosje kniezen en een tijdje tobben. Het zal niet lang duren voor je een verrukkelijke pot pessimisme hebt klaargemaakt. Wat zou je denken van een ander optie? De pot met gebed. Geef het probleem aan God en zeg: Ik aanvaard Uw heerschappij. Er komt niets op mijn pad zonder dat het eerst langs U is gekomen. Roer daar nog eens een gezonde portie dankbaarheid doorheen  (...) Je zorgen maken is een keuze, geen opdracht. Ga bidden. Richt je minder op de problemen die voor je liggen en meer op de overwinningen die achter je liggen. Doe wat jij moet doen, dan doet God wat Hij beloofd heeft. Hij zal je hart met zijn vrede bewaken ... een vrede die alle verstand te boven ...

Om op die wachtkamer terug te komen. Ik zat in de wachtkamer van radiologie vanmiddag en wachtte tot ik aan de beurt was. Een ouder stel liep langs me heen. Zij waren net klaar. De vrouw zei tegen haar man: Nu zou ik wel een potje willen huilen. Zo zielig. Even werd ik heel zenuwachtig. Mijn gedachten sloegen op hol. Stel je voor dat ... Heel beslist stopte ik daar mee. Ik gaf mezelf een reprimande. Want ... er komt niets op mijn pad zonder dat het eerst langs Hem is gekomen. Vrij snel was ik aan de beurt en de echo van mijn schouder duurde maar een half uur. Toen mocht ik weer  naar buiten; mijn vrijheid tegemoet. Ik probeer die twee potten van Max Lucado echt in mijn gedachten te houden!

Verder

En verder heeft de jongste nu eindelijke vakantie. Het zwembad staat de hele week buiten, de bloemen bloeien in de voortuin en de zon schijnt alle dagen.
  

Dat is genieten!

Fijne zomerperiode!  Ik neem een kleine blogpauze.
Tot er weer een blog kriebelt, waar ik geen nee tegen durf te zeggen.



HIJ DENKT AAN MIJ

''Niet daarheen!'' riepen mijn man en ik tegelijk.  Maar onze zoon rende door. Het rood witte lint was stuk, dus zag hij de scheidingslijn niet tussen het strand en het drijfzand. Hij zakte weg.We hielpen hem eruit. Drijfzand is verraderlijk! Je ziet het niet. Of... je ziet het te laat. Ik kom hier aan het eind nog op terug.

DRIJFZAND EN MIST

Drijfzand is voor mij gelinkt aan psalm 40. David zat lang vast in modderig slijk. Ik schreef ooit wel eens over mijn prepartum depressie. Maar nooit over mijn 'gewone' depressie. Soms vraagt iemand wel eens hoe ik me toen voelde.

Het lijkt een beetje op deze ervaring:

Als kind liep ik op een middag in een weiland, toen het opeens heel mistig werd. Waar was mijn huis ergens? En het prikkeldraad? En de koeien? Een melkwit gordijn omringde van alle kanten. Ik was voor even verdwaald in de mist. Ik begon te zweten en werd bang.

BODEMLOZE PUT

In de aanloop naar de depressie was ik verdrietig, uitgeput, angstig en verward. Ik zeeg erover. Maar mijn doodswens werd sterker en sterker. Ik hield me flink totdat het na een woordenwisseling niet meer ging. Ik zonk weg in bodemloze put. Tijd om de huisarts te bellen. Die gaf me Prozac, een middel dat mijn doodswens verhevigde. Na wat gesprekken kreeg ik een doorverwijzing naar een hulpverleningsinstantie.


PSALM 40

Ik kreeg een ander antidepressivum dat na drie weken aansloeg. Maar mijn genezing ging niet over een nacht ijs. Naar mijn gevoel viel telkens terug in de diepe put. In die tijd kwam onze voorganger op bezoek. Ik was niet geïnteresseerd. Voelde me afgevlakt. Maar dat veranderde toen hij las psalm 40 voorlas.

Lang heb ik de HEERE verwacht, en Hij boog Zich naar mij toe en hoorde mijn hulpgeroep. Hij beurde mij op uit een kuil vol kolkend water, uit modderig slijk; Hij zette mijn voeten op een rots en maakte mijn schreden vast. Hij legde mij een nieuw lied in de mond, een lofzang voor onze God.

LICHTSTRAALTJE

Voor het eerst raakte me iets. Een klein lichtstraaltje scheen door de mist heen. David bevond zich ook in zo'n diepe put. Maar bij hem kwam er echt een eind aan! God boog Zich naar Hem toe. De HEERE hoorde zijn hulpgeroep. Ik kreeg weer hoop.


NIET DIRECT

Voor de duidelijkheid: God genas me niet direct. Hij gebruikte daar langzaam werkende medicijnen voor. En mijn lieve man. En de psychiater. Langzaam maar zeker kreeg ik weer vat om mijn gedachten. Ik werkte aan de verkeerde patronen in mijn leven. Veel later mocht ik stoppen met de medicijnen.

WORSTELING

Inmiddels zijn er al weer zoveel jaren verstreken. Ik heb geen depressie meer gehad dan deze ene. Ik denk dat depressiviteit een beetje als drijfzand! Je ziet het niet. Of je ziet het te laat. Maar als je er mee leert leven krijg je oog voor dingen die het uitlokken en ook je eigen fysieke zwakheden. Ik zeg vandaag met een blije lach op mijn gezicht:

Ik voel me inderdaad soms ellendig en arm,
maar ... de Heere denkt aan mij.
Hij is mijn Helper en mijn Bevrijder.
Soms voel ik niet dat Hij aan mij denkt.
Maar ik vertrouw op Hem.
Ook dan, als ik het niet voel.
Hij denkt aan mij! 

Ik schrijf dit ter bemoediging van anderen die tobben met angst en depressiviteit. Dank jullie wel voor de vertrouwelijk mailtjes.

BLOEMEN OP MIJN PAD

Eindelijk is de zomer aangebroken. De witte rozen en geurende lavendel bloeien uitbundig. Ik zie de hommels weer. En vlinders. God brengt me van troosteloze dagen zomaar in een zonovergoten seizoen. Een situatie kan hetzelfde blijven terwijl mijn visie verandert. Er is hoop! De wisseling van de seizoenen geeft me houvast. God houdt Zijn woord. 

Niets is onmogelijk voor Hem en ... Hij geeft soms zomaar mooie bloemen op mijn pad.

Diploma uitreiking

Mijn dochter is geslaagd en kreeg haar diploma. Om die diploma uitreiking bij te wonen, moest ik terug naar de school waar ik gepest werd. Gelukkig kon ik echt genieten van de diploma-uitreiking in de kapel van deze school. Ik voelde me dankbaar dat mijn dochter slaagde! Later liep ik terug door de lange, hoge gangen naar de plek waar ik gepest werd. Daar stonden nu tafels met lekker hapjes voor de ouders, vrienden en kennissen van de studenten. Iedereen kletste met elkaar en ik koesterde me in Gods zonlicht. Wat mijn pesters ooit zeiden was een leugen. Het heeft pijn gedaan maar Hij heeft het laatste Woord: Ik ben kostbaar in Zijn ogen! Precious!

Bloemen op mijn pad: mijn dochter is geslaagd, ik overwon mezelf, God was erbij.

Bezoekje ouders (en ontmoeting)

Afgelopen zaterdag was een grote verkoopdag in het zorgcentrum waar mijn ouders wonen. Om hen te verrassen gingen we erheen er heen. Mijn ouders vond ons bezoekje leuk vonden en ik ontmoette iemand ontmoette daar iemand van een andere blog. Ze stond achter een kraampje en ik kocht wat leuke vintage spulletjes bij haar. Ik heb mezelf voorgesteld en we kletsten even. Nieuwsgierig wie ik ontmoette? Klik hier dan kom je bij haar webwinkel en weet je wie ik bedoel. Op de foto hieronder zie je mijn nieuwe aanwinsten.

Bloemen op mijn pad: mijn ouders verrast, leuke ontmoeting, lekker weg met gezin.

Ideeën verzamelen

De zomervakantie is nu heel dichtbij. Deze week is de laatste schoolweek. Daarom gaan we hard aan de slag met onze ideeën-map voor de vakantie. Het is gewoon een multomap waarin we van alles verzamelen. Waar willen we heen? Welke uitjes zijn leuk en niet duur? Wat voor recept proberen we uit? Wat zijn de leukste knutselwerkjes, die niet lang duren? Ik heb een foto gemaakt van de eerste bladzijde. Het blotevoeten pad. Daar willen we echt graag heen!  Verder:

• Plan ik de kinderen in voor huishoudelijke klusjes ( half uurtje per dag )
• Koop ik wat eenvoudige, goedkope knutselspullen voor regendagen.
• Extra boeken lenen bij de bibliotheek, zou dat weer mogelijk zijn?
• Ga ik op zoek naar mooie, ontroerende kinderfilms.
• Koop ik witte T-shirts om te verven
• Maak ik een: Ik-verveel-me-pot.

Bloemen op mijn pad: vooral veel ideeën en voorpret!

Of we op vakantie gaan? Dat weet ik nog niet.

 Maar we hebben het vast gezellig. Ik wil tevreden zijn met wat ik heb.  

Wat zie jij als bloemen op je pad?

ZAL IK MET JE MEEGAAN

Mijn dochter ijsbeerde door de woonkamer. 'Ik ben zo zenuwachtig voor mijn toetsen!', zei ze. 'Stel dat ik een onvoldoende haal voor geschiedenis. Of voor wiskunde. Straks blijf ik zitten.' Somber liet ze zich op de bank vallen.

Ik vind de 'kriebels' bij mijn kinderen heel normaal. Het maakt ze extra alert en meer geconcentreerd. Intussen heeft mijn dochter de cijfers voor geschiedenis en wiskunde binnen. Een voldoende voor allebei. Zij blij.

Extreem bezorgd
Het is anders als normale spanning of zenuwachtigheid overgaat in extreme bezorgdheid. Ik las vanmorgen in mijn Bijbelse dagboek: Ons leven is niet een leven van angstvallige bezorgdheid maar van blij geloof.

Die zit, dacht ik. Want zelf voel ik me regelmatig erg bezorgd. Vooral als een situatie niet voorspelbaar is. Zaterdag nog dacht ik: Zal mijn zoon ooit thuiskomen? Welke fouten maak ik in de opvoeding. Ben ik sterk genoeg voor de beproevingen? Wat is de juiste weg? En... hoe kom ik de zomervakantie door als het regent?

Moet Mijn aangezicht meegaan?
Zo stond ik zaterdagavond mee te kijken, bij mijn man op de computer. Op zijn scherm stond een zangdienst aan. Normaal hou ik niet zo van zingende vrouwen, sorry. De oorzaak dat ik toch bleef staan, waren de prachtige gedeeltes uit de Bijbel, die voorgelezen werden. Vooral deze raakte me:

Mozes zei: Nu dan, als ... ik dan genade heb gevonden in Uw ogen, maak mij toch Uw weg bekend. Dan zal ik U kennen, opdat ik genade zal vinden in Uw ogen. En Hij zei: Moet Mijn aangezicht meegaan om u gerust te stellen?

Tegengif voor bezorgdheid
Zijn aanwezigheid is het tegengif tegen mijn bezorgdheid! Het helpt niet als iemand tegen me zegt dat bezorgdheid niet christelijk is. Ik word pas blij en rustig als ik weet dat Hij met me mee gaat. 

Dit is toepasbaar op een heleboel situaties:laatste loodjes van een studie, zomervakantie, met of zonder kinderen, onthaasten, zwangerschap en bevalling, rouwverwerking, werkeloosheid, leeg nest. Als Hij erbij is ziet alles er anders uit.