De overburen stappen in hun auto om naar de kerk te gaan. De buren daar naast ook. Net als mijn man met twee kinderen. En ik? Ik blijf thuis met mijn zoon van negen. Ik zit achter de laptop om mijn gedachten vorm te geven. Eigenlijk voel me een beetje verdrietig.
Jezus' dood herdenken?
Daar ben ik niet klaar voor.
Ik balanceer al een tijdje op een dun koord en probeer in evenwicht te blijven. Als de dag voorbij is, overspoelen bittere herinneringen me. Angstige vragen liggen op de bodem van mijn hart te wachten op antwoord. Ik weet hoe het komt. Het komt door de psychische druk van de lange, magere jaren die achter me liggen. Mijn geloof is op dit moment een heel klein walmend vlammetje. Meer niet.
Inmiddels is het helemaal donker geworden. Ik schuif de gordijnen dicht en ik besluit een verhaal voorlezen uit de tienerbijbel, voor mijn zoon. Het is tenslotte Goede Vrijdag. Boven het verhaal staat: Jezus' laatste woorden. En opeens weet ik het weer! Ik kan wel het gevoel hebben dat ik niet klaar ben voor Hem, maar Hij staat wel klaar voor mij! Daarom neem mijn last op en strompel met al mijn angst en vragen Hem tegemoet.
Inmiddels is het helemaal donker geworden. Ik schuif de gordijnen dicht en ik besluit een verhaal voorlezen uit de tienerbijbel, voor mijn zoon. Het is tenslotte Goede Vrijdag. Boven het verhaal staat: Jezus' laatste woorden. En opeens weet ik het weer! Ik kan wel het gevoel hebben dat ik niet klaar ben voor Hem, maar Hij staat wel klaar voor mij! Daarom neem mijn last op en strompel met al mijn angst en vragen Hem tegemoet.
Hij is de Eerste die Zijn armen naar mij uitstrekt.
Zo ervaar ik dat.
Jezus, uw verzoenend sterven
blijft het rustpunt van ons hart.
Als wij alles, alles derven, ( derven= missen)
blijft uw liefd' ons bij in smart.