Vieze vloer en rood hartje

Nadat ik een uurtje gewerkt heb, kijk ik tevreden rond. Vandaag niet dweilen hoor; de vloer ziet er schoon uit. Toch? Ineens denk ik aan de beker drinkyoghurt die over de vloer ging in het weekend. En aan die smerige snowboots ...

Dacht ik echt ...
Ik pak toch een emmer met sop en de dweilstok en dweil mijn vloertegels tot ze glimmen. Had ik echt gedacht dat mijn vloer schoon was? Het sopwater in de emmer staarde me grauw en smerig aan.

Zo is het nou ook bij mij
Zo is het nou ook bij mij, denk ik stilletjes: een mooi mens door God gemaakt. Maar ik maak de boel af en toe flink vies. Er zijn momenten dat ik Hem uit het oog verlies. Er zijn momenten dat ik mis stap. Dat ik iets doe of iets zeg waar ik niemand blij mee maak. Kleinzielige jaloezie, wraakzucht.

 

 

Het rode hartje

Ik draag het onderstaande hartje vaak bij me. Ik kreeg het van mijn jongste zoon en het past precies in de palm van mijn hand.  Zaterdag legde ik het in de sneeuw op mijn balkon en maakt er een foto van. Ik plaatste er de witte tekst op. Omdat deze woorden me aanmoedigen om tot Jezus te gaan. Om het bovenstaande gebed te bidden. Dit hartje geef ik vandaag aan jou :-)

 

Want Hij zegt: 

 

Al waren je zonden als scharlaken

Wit al de sneeuw zal Ik ze maken
Al waren ze rood als karmozijn
Ik maak ze als witte wol
Zo zuiver en rein

 

 

Ik wens je een fijne (stressloze) week toe.

* Hou je van de maandag?

There is always something to be thankful for.

 

Over mijn koekoek en het forceren van deuren

Voorzichtig balancerend op een stoel, til ik de doos van de bovenste plank. Mijn oude koekoeksklok! Ik leg hem op de tafel. 'O leuk mama, wat zit er achter dat deurtje?' vraagt mijn zoon, die er bij komt staan. Daar gaat zijn hand al. Nieuwsgierig maakt hij het klepje open. 'Er zit een vogeltje in,  mam!'

Wachten is moeilijk
Dit klokje hing twintig jaar geleden aan de muur van mijn slaapkamer. Soms kwam er een neefje op bezoek, die persé de koekoek wilde zien. Dan forceerde ik het deurtje, net als mijn zoon net deed :-)
Nu ik daar aan denk; ik beken dat ik ook andere deuren heb willen forceren. De deur van God bijvoorbeeld. Jaren terug was er een kind in mijn familie ernstig ziek. Met mijn vuisten bonsde ik op de deur van God. Ik smeekte om genezing. Het liefst had ik Jezus uit de hemel gehaald en Hem meegenomen naar het Amsterdamse ziekenhuis. Zijn deur bleef dicht. Het leek of Hij me niet hoorde en het kostbare mensenkind werd Thuis gehaald.

Mooie reactie
Het is niet zo dat ik altijd een gesloten deur bij God ervaar. Het is alleen dat ik dingen soms niet gelijk overgeven kan. Daar kreeg ik vandaag een mooie reactie over  op één van mijn oudere blogs en dat verwoordt een beetje wat ik zeggen wil  (met dank aan Gwendolyn)

Ja, er zijn veel dingen in het leven die we niet kunnen 'controlen', waar we geen grip op kunnen hebben. Dingen die we niet kunnen veranderen. Dat kan best frustraties oproepen en boosheid. Dat is niet zo raar, alleen moeten we er niet in blijven hangen, maar het aan de voeten van God brengen. En belijden dat je soms ook boos kan zijn op God, is nog altijd beter dan boos zijn op God en afstand van Hem nemen. 

Koekoeksklok
Daar dacht ik dus even aan, toen mijn zoon het deurtje forceerde van de kleine klok. Wat ik met deze koekoeksklok ga doen weet nog niet. Het mechanisme is kapot en van de wijzers ontbreekt. Daardoor kan het vogeltje geen koekoek meer zeggen.

Wat voor klok heb jij in je huis?

Heb jij soms ook verwarde gedachten over God?

Hoe ga je daarmee om?

Help ... ik wil een warme mama zijn!

Bom, bom, bom! Vuisten op raam. Als ik haastig mijn laptop wegzet, zie ik het hoofd van mijn dochter ( 12 jaar) om het hoekje. Haar wangen vuurrood van de vrieskou. Ik kijk verbijsterd op de klok: het is nog maar 11 uur.

Ik kan mijn teleurstelling bijna niet verbergen. 

'Sorry!' zegt mijn dochter. 'We werden we naar huis gestuurd omdat er leraren ziek zijn.' 

Ik probeer vrolijk te doen maar dat ben ik niet echt 'Leuk voor je!' zeg ik terwijl ik bedenk wat ze allemaal zou kunnen doen: huiswerk maken, facebook, film kijken. Mijn dochter steekt nog een keer haar handen in de lucht: 'Ik weet dat het je schrijfdag is, ik ga iets voor mezelf doen.' 

We besluiten eerst samen koffie te drinken en nemen een gevulde koek. Het is gezellig, maar van binnen pieker ik over mijn gedrag. Help, ik wil een warme mama zijn.

Ik gebruik dit jaar nieuwe planner, die mijn man en ik samen gemaakt hebben. Als ik gedisciplineerd mijn huishoudelijk werk doe, kan ik twee ochtenden voor mezelf werken ( boek schrijven). Hoewel ik me voornam, om me niet vast te prikken aan de twee morgens, merk ik dat ik het niet leuk vind tijdens mijn bezigheden gestoord te worden. De dinsdagmorgen kan ik schuiven naar de woensdagmorgen als er onverwachts iets gebeurd. Maar de vrijdagmorgen kan ik niet verschuiven naar de zaterdag. Dat gaat niet!

Een spagaat. Tegelijk ben ik nuchter genoeg om te bedenken, dat ik echt aan een project mag werken zonder me schuldig te voelen!  Ik voel me niet schuldig ... behalve als mijn dochter na twee uur les onverwacht voor mijn neus staat. Hoe doen andere thuiswerkende moeders dat. Hoe zou jij het doen?

Balanceren tussen jezelf geven als moeder en tijd nemen voor jezelf. Of balanceren tussen jezelf, je werk en de ander. Hoe ervaar jij dat?

Ik kocht mooie witte letters

Al een tijdje volg ik EvieJo's blog: Climbing the Mountains Zij is een lieve, openhartige vrouw. In mijn zijbalk heb ik het woordje Hoop geplaatst. Dat ik dit woordje koos voor mijn-woord-van-het-jaar, heeft alles te maken met EvieJo's blog. Op een dag rond kerst las ik dit bij haar:

If we have the ungraspable hope, we have full knowledge that the things that we hope for in the future are real even though they do not physically exist.

Antwoorden verwachten

HOOP betekent dat ik antwoorden verwacht op al die gebeden, die zijn opgezonden tot de Vader door onze Middelaar Jezus Christus.

 

 

Ik kocht witte letters
Ik kocht mooie witte letters, die ik voor mijn raam zette. 

Kerst. Ik miste mijn kinderen, die niet thuis waren. Ik kreeg griep. Toch stond het woordje Hope voor mijn raam. Ik keek ernaar en bedacht dat juist dit kleine woord zoveel voor me betekent! Er zijn situaties in mijn leven, die ik niet naar mijn hand kan zetten. Ik kan het donker niet licht maken. Ik kan de gedragsstoornis van mijn zoon niet genezen, ik kan de tijd niet terugdraaien en het beter doen dan toen. Ik kan geen mensen terug brengen uit de dood, ik kan mijn ooms leukemie niet tot stilstand brengen, ik kan het verouderingsproces van mijn ouders niet stilzetten. Ik kan mensen niet uit hun slachtofferrol halen. Verbroken relaties zijn soms niet in korte tijd te helen, en verdriet is onmogelijk weg te poetsen.

And so, Lord, where

do I put my hope? My

only Hope is in you!

De warboel in Gods handen leggen

Hoop betekent dat ik antwoorden verwacht op al die gebeden, die zijn opgezonden. Ik denk dat het goed  is, om toe te geven dat ik pijn lijd, of  soms boos ben op God. Bij mij was het zo'n puinhoop vanbinnen, dat ik het gevoel had, dat het allemaal nooit meer goed zou komen. Tot ik op een dag die hele warboel in Gods handen legde en ze daar ook mocht laten. Dat is precies wat hoop voor mij inhoudt. Het leven is niet volmaakt maar Jezus wel en Hij kan al die touwtjes ontrafelen. Hij neemt de scherven van mijn leven, de onvolmaaktheden en gebruikt ze om mij hoop te geven.

Een nieuw begin

O God,

Wat moet ik doen?

Ik ben aan het uiterste einde

van mezelf.

Prachtig mijn kind!

Maak nu een nieuw begin

met Mij

 

Ruth Harms Calkin

Zie je mijn witte letters: Hope?

Hoe komt dat kaartje in mijn tas?

Na een weekje griep, besluit ik eindelijk alle boeken terug naar de bibliotheek te brengen. En een CD, die moest vorige week al terug zijn! De motregen maakt mijn gezicht nat. Wat en druilerige dag. Ik zet mijn fiets in het rek en stap de bibliotheek binnen. Op de roltrap kan ik lekker even uitrusten. Ik heb niet veel energie meer over na de griep. Niet leuk. Ik breng de boeken terug. En de CD. Zie je wel: ik heb een boete :-( 

Onze bibliotheek in de avond.

Boeken lenen
De boeken, die ik gereserveerd heb voor de kinderen zijn binnen. Dat bespaart me gezoek. Soms reserveer ik iets, vooral omdat de boeken die zij willen lezen vaak uitgeleend zijn. Ik loop naar de computers om ze op mijn pasje te zetten. Slof, slof ... ik wilde dat ik al thuis was. Met één hand graai ik in mijn tasje naar mijn bibliotheekpas. Hebbes!

Geen bibliotheekpasje maar ...
Huh? Maar dit is helemaal geen pasje. Dit is een van mijn tekstkaartjes! Hoe komt het in mijn tas? Ik lees de woorden, die erop staan en blijf doodstil staan. Peinzend.

En gij zult vrolijk zijn over al het goede, dat de HEERE,

 uw God, aan u en uw huis gegeven heeft.
(Statenvertaling)

Mentale injectie

Ik ben nog steeds moe maar het lijkt of ik een mentale injectie gekregen heb. Er zal een tijd komen, denk ik, dat ik echt vrolijk zal zijn over het goede dat God aan mij en mijn huis gegeven heeft. Soms ben ik dat al! Ondanks de moeilijkheden, die we meemaken is er ook het goede, dat Hij gegeven heeft. God zegt 'Kijk niet alleen naar de donkere dingen om je heen, kijk ook eens naar Mij. Ik ben er voor je en ik geef sieraad in plaats van as en vreugdeolie in plaats van rouw.'

Zo fietste ik heel anders naar huis, dan ik wegreed.