Hoe overleven we dit?
Op de dag dat mijn man en ik trouwden wisten we niet wat het leven voor ons in petto had. We hadden er geen benul van dat we op een dag onze zoon naar een psychiatrische instelling zouden brengen en dat ons gezinsleven maar om één ding zou draaien: hoe overleven we dit.Realiteit
Juist omdat ik ervaren heb hoe een kind kan ontsporen in de puberteit ben ik onrustig. Ik kijk naar mijn dochter en ben vol zorg. Hoe zal het gaan op haar nieuwe school? Krijgt ze goede vriendinnen. Zal ze nee zeggen tegen drugs en alcohol? Heeft ze genoeg eigenwaarde?Het leven lijkt op een tuin vol onkruid. Waar is mijn droom? Waar is mijn stabiele gezin, met kinderen om mee te pronken. De realiteit is anders.
Is hier eigenlijk wel een pad?
Ik pieker me suf.Totdat ik in een boekje lees over een reiziger, die vermoeid achter zijn gids aan sukkelde. Hij vroeg moedeloos: "Waar zijn we eigenlijk? Weet je wel waar je me mee naar toe neemt? Is hier eigenlijk wel een pad?" De ervaren gids stopte. Draaide zich om en antwoordde: "Ik ben de weg." Max Lucado zegt het kernachtig: Stellen wij niet dezelfde vragen aan God. 'Waar neemt u me mee naartoe? Hoe kom ik hier weer uit?' Net als die gids geeft God ons niet altijd een concreet antwoord. In plaats daarvan geeft Jezus ons iets wat veel meer waarde heeft. Hij geeft Zichzelf. Hij geeft ons hoop door te zeggen:
Ik voel ik me rustiger. Niet meer focussen op mijn tuin vol onkruid, kuilen en verdriet. Ik volg Hem. Ik houdt hem in het oog. Hij geeft me voor dit schooljaar nieuwe kracht en zal iedere dag heel dichtbij me zijn.
Vrees niet, want Ik ben met u; zie niet angstig rond, want Ik ben jouw God. Ik sterk je, ook help Ik je, ook ondersteun Ik je met mijn heilrijke rechterhand.