VERWONDERING (TOCH WEL)

Afgelopen zaterdag maakte ik de bovenste plank van mijn kast in de slaapkamer schoon. Helemaal achteraan stond een vergeten doos: de doos met spulletjes van mijn oudste zoon toen hij klein was. Nieuwsgierig opende ik hem. Eén van de dingen die ik terugvond was dit schilderij. Ik dacht: 

Zoals deze moeder haar kindje koestert, koesterde ik achttien jaar geleden mijn oudste zoon.

Ik vond ook zijn kleuterslofjes en ik glimlachte. Met deze slofjes aan zijn voeten kwam hij overal waar hij wilde. Mijn glimlach stierf weg toen ik bedacht dat zijn voeten hem zoveel jaar later gebracht hebben op plaatsen van donkerheid, verdriet en eenzaamheid. 

Het waar is wat iemand schreef als reactie op mijn blog over moedeloze gedachten.

God zegt inderdaad in de Bijbel, dat alle dingen meewerken ten goede, maar dat zie je meestal niet, als je er in zit. Soms moet je ook eerst echt dingen gaan verwerken, wil je zo ver komen, dat je dit kan beamen. En dan mag je zien, dat God je stap voor stap geleid heeft. Ook al kun je met vragen blijven zitten. Je weet dat Hij er is en voor je zorgt en weet dat het niet is, om je te plagen, maar omdat Hij je liefheeft.

Ik ontdekte tekeningen in de doos. Ik schot vol toen ik las: "Mijn papa kan heel goed schuren maken!" 

Niet te geloven dat het zo anders geworden is in onze relatie. 

Waarom bleef het niet zoals het toen was?

Hij maakte ook de onderstaande kerstster. 

Toen ik hem in mijn armen koesterde wist ik niet wat er allemaal met hem zou gebeuren. En met ons. Ik wist niet dat ik hem (te) vroeg los zou moeten laten. Ik wist weinig van instellingen en gesprekken met hulpverleners. Nu wel. Terwijl ik naar de ster aan het zilveren draadje keek, voelde ik ondanks alles toch iets van verwondering. Dwars door mijn verdriet ervaarde ik vreugde. Omdat God er bij was op de meest cruciale momenten in mijn leven.

My precious child, I never left you during time of trial. Where you see only one set of footprints, I was carrying you.

Heb jij ook een doos vol herinneringen?

Over het omgaan met moedeloze gedachtes

Terwijl ik nadenk over wat zich afgespeeld heeft in mijn verleden wordt ik overvallen door  moedeloze gedachten. Als ik nou maar dit... Als ik nou maar dat gedaan! Gefrustreerd voel ik me want sommige gebeurtenissen in mijn leven zijn moeilijk te begrijpen. Ze roepen lastige emoties op, die flink deprimerend zijn. 

,

Vanaf april ben ik echter in het boek God liefhebben met je verstand aan het lezen. Dit boek is voor mij een echte eyeopener en tijdens het lezen lijkt het als er een coach met me meeloopt. Elizabeth George schrijft:

Ga je gang. Kijk terug naar je verleden maar vergeet niet je op Gods trouw te concentreren. Als je toegeeft aan 'had ik maar' gedachten, verzuim je de rol van God in je verleden te erkennen. Je negeert het feit dat God ook toen bij je was. Hij was er toen, net zoals Hij er nu is en morgen zal zijn.

Ik weet dat het waar is: gevoelens van spijt werken verlammend en moedeloze gedachten brengen wanhoop. Dat is niet wat God wil. Waarom zou ik me dan willen veroordelen tot een leven van spijt en moedeloosheid? God zegt in de Bijbel dat alle dingen zullen meewerken ten goede. Veel gebeurtenissen uit mijn verleden worden door Hem omgevormd en werken mee ten goede. Dat is wat ik ervaar. Ik raak  ervan overtuigd dat Hij al de details van mijn leven kent. Steeds was Hij erbij. Hij is niet alleen de God van mijn Toekomst maar ook de God van mijn Verleden.

En daarom, in plaats van te piekeren wil ik vandaag God danken voor Zijn aanwezigheid.

Juist in de moeilijke periodes van mijn leven. 

Dank je mee?

Over roomsoezen en brooddieet?

Ik heb een paar keer gekeken omdat ik bleef twijfelen. Maar het is echt waar. Deze week bestaat mijn blog één jaar. Mijn eerste bericht ging zo:

Deze blog is een blog over van alles en nog wat. Ik denk dat het vooral gaat over roomsoezen en brooddieet. Gekke combinatie maar brooddieet en roomsoezen hebben alles te maken met mijn zelfbeeld. Hoe kijk ik naar mezelf? Hoe ga ik om met mijn figuur? Hoe wil ik er uit zien. Wanneer ben ik tevreden en voel ik me lekker? Ben ik nog wel waardevol als ik een paar kilo te zwaar ben. Waarom wel, waarom niet?

1. Heb ik veel over roomsoezen en brooddieet geschreven? Omdat mijn blog jarig is organiseer ik een Giveaway. ( Wat precies, dat lees je in mijn volgende blog, vrijdag ).
2. Verder eet ik deze week met één van mijn volgers roomsoezen. Ze kent mij goed, maar weet niet dat deze blog van mij is. Ik ga haar verrassen.

Bedankt voor de reacties
Lieve volgers, ik ben zo blij met jullie reacties! Of je nou in Nederland woont of niet,  ik ervaar een stuk verbondenheid. Wat jullie niet weten, is dat jullie me door een moeilijke periode heen gesleept hebben. Misschien schrijf ik daar nog wel eens over.

AUTISME IN HUIS

Zijn ogen hebben de kleur van een zomerlucht zonder wolken. Ik ben verliefd op onze tweede zoon en knuffel hem vaak. Naarmate hij groter wordt, ontdek ik dat hij anders is dan zijn zussen. Ik krijg hem niet mee het huis uit. Hij is bang voor de grote wereld, voor winkels, voor regen. Ook in bed krijgt onze peuter last van angst. Ik verban alle kussenslopen met afbeeldingen van beren, bijen, auto’s. Hij is panisch als hij ze ziet.

 O, waarom regent het zoveel in Nederland. Wat moet ik met hem? Hij durft niet naar buiten want hij is bang voor regen. Niet zomaar bang, hij is verschrikkelijk bang. 

We besluiten hulp te zoeken. Het zal een angststoornis zijn, denken we. Groot is onze verbazing als hij een vorm van autisme blijkt te hebben. Onze zoon zal stap voor stap begeleidt moeten worden. Speciaal onderwijs, cursussen, extra begeleiding.

Ik voer gesprekken op zijn oude school en neem afscheid van de schoolleiding. Als ik klaar ben, loop ik door de gang en kijk door het raam van zijn klas naar binnen. Daar zie ik hem in in de kring zitten. Ik voel me verdrietig. Hij moet weg naar een andere school. Hoe zal zijn toekomst eruit zien Terwijl de tranen in mijn ogen springen, is de gang opeens vol kindergezang. Een klas zingt een oude psalm.

God zal Zijn waarheid nimmer krenken,

Maar eeuwig Zijn verbond gedenken.

Zijn woord wordt altoos trouw volbracht,

Tot in het duizendste geslacht.

't Verbond met Abraham, Zijn vrind,

Bevestigt Hij van kind tot kind.

Geweldig. Ik ben opeens weer blij. Al zou mijn zoon nooit kunnen lezen, al zou hij altijd vluchten voor de regen, hij is waardevol in Gods ogen. En in die van mij natuurlijk.

Deze zoon. Hij wordt in augustus veertien jaar. Hij gaat naar een cluster-4 school en is dol op koken. Hij speelt Bach op de piano, zingt graag en schaakt als een grootmeester. Hij is niet meer bang voor de regen. Ik ben zo trots op hem. 

Hij is ons geschenk van boven. Deze zoon met zijn ogen zo blauw als een zomerlucht zonder wolken. I'am a proud mommy of my son. Dat zeg ik vaak tegen hem.

IK VERGEEF JE, MAMA!

Ik schreef geschreven over het kindje dat niet groeide. Wat ik niet geschreven heb is dat ik tijdens al mijn zwangerschappen worstelde met een prenatale depressie. Toentertijd was daar geen informatie over. Ik wist ook niet dat er een naam was voor wat ik van binnen voelde.

Ik schaamde me om met mijn gevoelens openbaar te komen! Ik had geen controle meer over mijn gedachtes. Ik raakte de grip op mezelf kwijt en voelde me zo eenzaam en somber.

Op een middag bad of ik of deze zwangerschap over mocht gaan. God verhoorde naar mijn verwrongen idee mijn gebed. Hij nam het mini-mensje weg. Tijdens de echo zag ik het kleine stille hartje en ik wist dat het goed was zo. Ik was het niet waard om moeder te worden; ik had het immers niet gewild?

Zuigcurettage

De gynaecoloog besloot het kindje aan het eind van de middag weg te halen omdat het niet spontaan wilde komen en er bij mij altijd bloedingsgevaar op de loer lag. Ik was blij toe. Wakker geworden uit uit de narcose kwam ik erachter dat ik mijn kindje niet kon meekrijgen. Dat ik het niet kon begraven in de tuin of waar dan ook.

Waar is het, kan ik het niet meekrijgen dan?

Boek Peretti

Ze hadden een zuigcurettage verricht was, hoewel ik al 14 weken zwanger was. Thuis kroop ik in bed en wilde ik niemand zien. Ik wilde geen aandacht. Dat verdiende ik niet met mijn depressieve gevoelens. De maanden daarna leefde ik alsof er niets gebeurd was. Totdat ik Tilly las: een ontroerend verhaal over liefde en genezing. het zorgde voor een stukje zelfreflectie. 

Het speet me zo
Het was alsof God door dit boek een verwerkingsproces in gang zette. Wat ik las confronteerde me met mijn pijn en met schaamte.

Ik keek mijn kind in de ogen en ging door een zee van verdriet. Het was niet echt mijn bedoeling dat God het wegnam, al bad ik er wel om. Het speet me zo.

Tilly …’ sprak ze heel zachtjes, ‘Lieverd, het spijt me het spijt me zo!’ De wangen van Tilly voelden nat aan tegen die van haar. Kathy kon het lieve stemmetje dichtbij haar oor horen fluisteren. ‘Niet huilen mama. ‘t Geeft niet. ’t Geeft niet.’
Vergeef me … alsjeblieft …’
‘Ik vergeef je.’
‘Vergeef me.’
‘Ik vergeef je, mamma. Ik houd van je. Niet huilen.’

Professionele hulp

Tegenwoordig zijn de verloskundigen gelukkig meer alert. Het is belangrijk om op tijd professionele hulp te vragen als je je langere tijd depressief voelt tijdens een zwangerschap. Ik weet wel dat je in een depressie dingen zegt en denkt, waarover je je niet schuldig hoeft te voelen. Toch was er bij mij wel schaamte en voelde ik me wel schuldig.

Als ik terugkijk weet ik dat God er bij was. Al voelde ik dat niet. Deze levenservaring heeft meegewerkt om me mild te maken tegenover anderen, die worstelen met gemengde gevoelens en depressies. Ik vond rust bij Jezus.

Loodzwaar in mijn kinderhand.

Ik ruim de speelgoed kast op en kom de viewmaster van mijn zoontje tegen. Een modern knalblauw ding. Terwijl ik het om en om draai in mijn handen, denk ik terug aan vroeger en een gevoel van nostalgie bekruipt me.

Vroeger hadden wij er ook één thuis. Een zwarte. De vieuwmaster voelde koud aan en woog loodzwaar in mijn kinderhand. Er waren ronde, witte schijfjes bij met heel kleine plaatjes langs de rand, die ik met een hendeltje vooruit duwde. De wereld ging open. Zou mijn vader hem nog hebben? Of gooide hij hem weg?

Hadden jullie ook een viewmaster?

Op je rug naar de sterren kijken

Wanneer heb je voor het laatst op je rug naar de sterren liggen kijken?

Die vraag las ik in een boek over eenvoud in overvloed. Bij mij is het lang geleden. Als kind lag ik wel eens op ons grasveldje achter het huis, vlak voor het naar bed gaan en keek naar de sterren.

Ik neem me voor het opnieuw te doen. Als de regen voorbij is, zal omhoogkijken op een heldere zomeravond naar de hemel en bedenken dat ik daar een Vriend heb.

Lift up your eyes on high, and see who hath created these,

 that bringeth out their host by number;

he calleth them all by name;

by the greatness of his might, and for that he is strong in power,

 not one is lacking

In het boek over eenvoud en overvloed staat dat sterren kijken een van de oudste vormen van tijdsverdrijf is, en niet zonder reden. Als we naar de sterren kijken worden we eraan herinnerd dat er meer is tussen hemel en aarde dan we ooit zullen beseffen ...

Wanneer heb jij voor het laatste naar de sterren gekeken?

HET KINDJE DAT NIET GROEIDE

"Eigenlijk zijn we niet compleet hè?",  vroeg mijn jongste zoon terwijl hij de tafel rondkeek. "Er was toch een meisje?" Ik keek hem aan en zei:  "O, je bedoelt het kindje dat nooit groot groeide?"

ZO KLEIN!

Grote zus mengde zich ook in het gesprek. Ze haalde haar schouders op en zei: "Huh, je weet niet eens of het een jongen of een meisje was. Zo klein was het, toen het dood ging." Maar mijn zoon houdt vol: 

"... en als ik in de hemel kom, ben ik niet alleen want ik heb al een zusje in de hemel. Ze wacht op mij!"

Ik heb geen beeld,
geen kunstwerk
van mijn overleden kind

Het beeld dat ik heb gecreëerd
is teer en o zo transparant
dat ik het niet vervoeren kan.

Het beeld dat ik bewaar
is niet te zien
ik etste het in mijn geheugen.

PIEPKLEIN

Hoe ging het eigenlijk? vroeg mijn dochter. En ik vertel hen over het stille, piepkleine kindje op het scherm. O, wat erg ... het hartje klopt niet meer. Ik vertel hoe de kleine handjes stil omhoogstaken en de voetjes ook. Het hartje zag eruit als een donker vlekje.

Het beeld woont diep in mij
Ik raak er door bewogen

  

IN DE HEMEL

De kinderen luisterden gretig als ik hen uitleg waarom ik geloof dat dit kindje in de hemel is. Dat er, terwijl ik daar zo lag en naar het scherm keek, een stemmetje begon te zingen in mijn hart. Een stemmetje dat ik niet kon negeren:

Looft Hem in Zijn heiligdom

Looft des Heeren grote macht,

In de hemel Zijner kracht;

Looft hem om Zijn mogendheden

Looft Hem naar zo menig blijk

Van zijn heerlijk koninkrijk.

Voor Zijn troon

en hier beneden.

VEEL VERRASINGEN

Het was alsof dit kindje vanuit de hemel zei: "Ik ben al in het heiligdom en speel op de straten van goud. Ik ben zo blij om hier te zijn. Jullie daar beneden - zing alsjeblieft met mij mee. Jongste zoon keek me blij aan. Grotere dochter twijfelde: "Zo klein ... duim en wijsvinger."

Ik vertelde haar dat er veel verrassingen zijn. God verklapt niet alles in één keer. Zoals een kind uitziet naar een cadeau, kijk ik uit naar wat Hij gedaan heeft met ons kleintje (en al die andere kleinen).

HIJ ZAL HET GROTER MAKEN

Elk kind dat van Hem houdt, hoe klein of groot, zal genieten van God en van het hemelleven. Hij zal hen groter maken: vervolmaken, de laatste hand leggen aan, finishen, perfectioneren. Dat is wat ik geloof en waar ik naar uitkijk. Het is nu zestien jaar geleden.

Het beeld

van mijn lieve kind

is een kunstwerk

in mijn hart

en in mijn ogen

Gedicht: Ina Sipkes de Smit